Kris De Bruyne wordt binnenkort 61, maar hij heeft nog altijd dezelfde kwajongensachtige blik als veertig jaar geleden. En ook op artistiek vlak is hij nog niet uitverteld. Dat bewees de zanger ten overvloede tijdens de live-voorstelling van zijn nieuwe cd ‘La Matanza Songs’ in de ABClub.
DA GIG: Kris De Bruyne in de ABClub, Brussel op 2/2.
IN EEN ZIN: De Bruyne en band speelden alle nummers uit de nieuwe cd en deden dat doorgaans prima, maar de meeste toeschouwers hadden toch een iets gullere setlist verwacht.
HOOGTEPUNT: het sobere, bespiegelende maar geestige ‘Als Guustje danst’.
DIEPTEPUNT: ‘Mag je nooit jezelf verliezen in de nacht’, een John Martyn-cover die rommelig werd gespeeld en weinig toonvast gezongen.
BESTE QUOTE: “In deze band worden vier verschillende talen gesproken en toch slagen we er moeiteloos in elkaar te begrijpen.” (Kris De Bruyne heeft duidelijk geen boodschap aan het separatistische discours van de huidige politieke klasse).
Vreemd genoeg bestaan er lieden die zo vermetel zijn Kris De Bruyne te associëren met een belegen begrip als kleinkunst. Moge pek, veren en een moeilijk te behandelen vorm van huiduitslag hun deel zijn, want met de Miel Coolsen of Martine Bijls van deze wereld heeft de man nooit iets vandoen gehad. De Bruyne schrijft en zingt weliswaar in het Nederlands, maar zijn muzikale roots oogstte hij lang geleden in de Angelsaksische folkrock- en singer-songwritertraditie. Je kunt het haast onmogelijk over zijn werk hebben zonder de naam Bob Dylan te laten vallen, want ’the little white wonder’ heeft zowel op zijn muziek als op zijn frasering een onmiskenbare invloed gehad.
‘La Matanza Songs’, zijn twaalfde langspeler sinds 1973, vormt op die regel geen uitzondering, ook al heeft De Bruyne, zeker als tekstschrijver, in de loop der jaren zijn eigen stijl ontwikkeld. Het hoogtepunt uit zijn carrière blijft, tot nader order, ‘Ook voor jou’ uit 1975: zijn bloedeigen ‘Blood on the Tracks’. Zo getormenteerd als toen klinkt Kris De Bruyne uiteraard niet meer. Vandaag is hij een gerijpte artiest die met een zekere mildheid naar het leven kijkt, wat niet wegneemt dat ironie en laconieke humor als een rode draad door zijn liedjes blijven lopen. ‘La Matanza Songs’, de opvolger van het zes jaar oude ‘Westende Songs’, gaat volgens de zanger over “de lichtheid van het leven” en die zoekt hij bij voorkeur op buiten zijn doordeweekse biotoop. De “positief intimistische” nummers uit zijn nieuwe cd werden allemaal geschreven in Spanje en Griekenland, op het vulkaaneiland El Hierro, in La Parroquia de la Matanza en in een piepklein havenstadje op het eiland Lesbos, zodat de plaat in zuiders zonlicht baadt. Ver van zijn geboortestreek mijmert Kris De Bruyne onder meer over de liefde en de impact die de tijd erop heeft, over de kunst van Braque en Modigliani en over het gekibbel van de Belgische taalgemeenschappen. En zoals we dat van hem gewend zijn, doet hij dat niet zelden tongue-in-cheek.
In de AB bracht hij zijn ‘La Matanga Songs’ tot leven met behulp van een zevenkoppige band, aangevoerd door pianist Michel Bisceglia. Daarbij vielen vooral de bijdragen van backingzanger Kevin Kayirangwa en de twee discrete blazers op. In ‘Poesele’ en ‘Recht op dank’ zorgden de muzikanten meteen voor een organisch rootsgeluid met een vleugje southern soul erin. Gitarist Patrick Deltenre ontpopte zich bijvoorbeeld meer dan eens als een Belgische Steve Cropper. Kris De Bruynes stem vertoonde af en toe wel wat barstjes, maar dat stond de zeggingskracht gelukkig niet in de weg. De zanger bracht waar gebeurde verhalen zoals het volledig akoestisch gespeelde ‘Olivia’s ondergang’ (met contrabas en ukulele) en het sobere maar geestige ‘Als Guustje danst’ met nauwelijks verholen leedvermaak en trommelde, net als op zijn cd, Neeka en Lies Steppe als gastzangeressen op. De eerste was te horen in ‘ik ben de enige’, waarin een wolkje Bacharach ronddreef, en ‘No Por Amor’, een bewerking van haar eigen ‘Don’t Hold Me Back’, waarin de trompettist en trombonist de interpunctie aanbrachten. De tweede mocht haar stembanden uitrollen in ‘Cirkels van Goud’ en het in Slavische sferen gehulde ‘Meisjes van Modigliani’.
Het enige moment waarop Kris De Bruyne steken liet vallen was ‘Mag je nooit jezelf verliezen in de nacht’, een cover van John Martyns ‘May You Never’ die op de cd prima uitpakt, maar live allesbehalve toonvast werd gezongen. Ook het samenspel van de twee akoestische gitaren liet hier te wensen over. Na vijftig minuten hadden we alle nummers uit ‘La Matanga Songs’ gehad en zat het optreden er al op. Geen toegiften, geen oudere songs, geen echte verrassingen dus. Al bij al was dit een zeer degelijk concert. Alleen: het had iets méér mogen zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Poesele, ten westen van de zon / Recht op dank / Cirkels van goud / Belle de Braque Balle de Breek / Olivia’s ondergang / Mag je nooit jezelf verliezen in de nacht / No Por Amor / Als Guustje danst / Ik ben de enige / I Kori Lou / Meisjes van Modigliani.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier