Jpegmafia naait een lappendekentje van experimentele hiphop in Kavka Zappa

In Antwerpen kwam de excentrieke Jpegmafia bewijzen dat experimentele hiphop even aanstekelijk kan zijn als het beste popnummer.

Weinig rappers beheersen het internet zo goed als Jpegmafia. Onder die naam maakt Barrington DeVaughn Hendricks al enkele jaren furore met zijn eigenzinnige hiphop. Kenmerkend is dat hij zo goed als al zijn beats zelf maakt, en over die experimentele producties brengt hij teksten over internetfora waar de alt-right samenzweringstheorieën verspreidt, of over hoe hij niet kan wachten tot Morrissey overlijdt. Wie niet 24/7 op het wereldwijde web vertoeft, heeft vaak een online woordenboek nodig om het jargon van Peggy (zoals hij liefkozend door zijn fans genoemd wordt) te begrijpen.

Op zijn recentste plaat LP! werden de online teksten echter een beetje teruggeschroefd. In plaats daarvan bracht Peggy vooral een pocherige ode aan zichzelf en hoe uniek hij binnen het hiphoplandschap klinkt. Zulke teksten kunnen al snel irritant worden, maar de rapper komt steevast scherp genoeg uit de hoek om ermee weg te komen. Bovendien kwam hij in Kavka Zappa te Antwerpen bewijzen dat eigen lof niet per se stinkt als ze verdiend is. Er zijn niet veel rappers die een publiek uit de bol doen gaan op bizarre beats als die van Nemo! of What kind of rappin’ is this?, om enkele voorbeelden te noemen.

Dirty rap songs

Een belangrijke factor om zijn experimentele werk in een livesettting te doen werken, is Peggy’s onweerstaanbare charisma. Nochtans kwam de rapper eerder bedeesd het podium op. Zonder begeleidende muziek verscheen hij uit de coulissen en sprak hij het publiek toe. ‘I’m going to play some dirty rap songs’, verkondigde hij met een glimlach.

Vanaf de eerste seconde van openingsnummer Jesus forgive me, I am a thot veranderde de beleefde jongeman echter in een podiumbeest van jewelste. Of hij nu stond te rappen over verknipte soul, nevelige beats of industriële herrie, elk nummer werd met meer energie en furie gebracht dan op de albumversies. Peggy heeft dan ook een neus voor beats die gelijke delen bevreemdend en aanstekelijk zijn. Dat hij op het podium ook álles zelf deed, wat in de praktijk betekende dat hij zelf naar zijn laptop wandelde om op play te drukken zijn beats af te spellen, gaf de performance een lekker punky vibe.

Shakira

Toch haalt Jpegmafia zijn neus ook niet op voor popmuziek. Dat viel al af te leiden uit het hippe Shakira-shirt dat hij in Antwerpen onder zijn salopette droeg. Ook zijn cover van Brockhamptons Chain on, waarop hij een gastbijdrage bracht, viel tussen alle tegendraadse hiphop op in al z’n zonnigheid. Het opvallendste moment was echter toen Peggy een a cappela, in autotune gedrenkte cover bracht van Carly Rae Jepsens Call me maybe. In zekere zin paste het perfect in de setlist die als een soort lappendekken van bizarre beats voelde.

Al blijft Jpegmafia toch op zijn best wanneer hij bangers brengt. Zo bestaan er weinig rapnummers die harder klinken dan Real nega, een combinatie van agressieve bassen, opgefokte drums een sample van ODB van de Wu-Tang Clan die zijn stem opwarmt. Ook de chaos van verknipte vocal samples en agressieve raps in Baby I’m bleeding staat ondertussen garant voor energieke moshpits. En met het door Kenny Beats geproduceerde Puff daddy, een van de weinige instrumentals die Peggy niet zelf maakte, werd bewezen dat er toch andere beatbakkers rondlopen die Jpegmafia’s energie evenaren.

Een groot uur raasde Jpegmafie over het publiek in Kavka Zappa. Zijn nummers gingen van zweverig tot verschroeiend, met als grote gemene deler dat ze even excentriek als aanstekelijk waren. Als hij zo verder blijft gaan, mag hij in zijn teksten zichzelf gerust schouderklopjes blijven geven.