Het Dominofestival van de AB had tijdens zijn slotavond alweer iets bijzonders in petto. Folktroubadour José González werd voor de gelegenheid bijgestaan door The Göteborg String Theory, een twintigkoppig ensemble dat zijn liedjes van een symfonisch randje voorzag.
DA GIG: José González met The Göteborg String Theory tijdens Domino in AB, Brussel op 12/4.
IN EEN ZIN: Het orkest dat de zanger rugdekking gaf, bestond ongetwijfeld uit beslagen musici, maar wist de liedjes zelden of nooit een echte meerwaarde te bezorgen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Hand on Your Heart’, ‘Cycling Trivialities’, ‘Down the Line’ en ‘Heartbeats’.
DIEPTEPUNTEN: de vele momenten waarop González stem en gitaarspel door het orkest werden weggedrukt en de songs verzopen in bombast.
BESTE QUOTE: de zanger zat doorgaans zo bedeesd op het podium dat er, behalve de gebruikelijke gemeenplaatsen (“Blij hier te zijn”, “Bedankt om te komen”…) geen opmerkelijke citaten te sprokkelen vielen.
Wij hebben José González al minstens een dozijn keren aan het werk gezien, zowel solo als met zijn groep Junip, en durven het nu wel luidop te zeggen: de man is niet bepaald een charismatische performer. Op het podium manifesteert hij zich als een ernstige, introverte, ietwat kleurloze figuur, die het louter van zijn muziek moet hebben. Gelukkig is de Argentijnse Zweed een prima songwriter. Zijn liedjes duiken regelmatig op in allerhande tv-series en zijn grote doorbraak dankt hij aan een reclamespot met kleurige stuiterballen van Sony, waarin zijn bloedmooie cover van ‘Heartbeats’ (oorspronkelijk van The Knife) werd gebruikt. González was ook als gast te horen aan de zijde van Zero 7, Jori Hulkkonen en The Books, waardoor zelfs elektronicaliefhebbers inmiddels met zijn muziek vertrouwd zijn. Maar de mijmerende songs op zijn cd’s ‘Veneer’ en ‘In Our Nature’ laten zich nog het best vergelijken met die van Nick Drake. En geloof ons, een groter compliment is nauwelijks denkbaar.
Gonzàlez stapte enkel vergezeld door zijn klassieke gitaar het AB-podium op, wat hem meteen de gelegenheid gaf te tonen hoe behendig hij met de snaren overweg kon. Tijdens ‘In Our Nature’ kreeg hij het gezelschap van een bassist en een percussionist en vervolgens werd hij vervoegd door The Göteborg String Theory, een deels in Berlijn, deels in Zweden gevestigd kunst- en muziekcollectief dat al te horen was op filmsoundtracks van Wim Wenders en samenwerkte met pop- en elektronicabands als Midaircondo, El Perro Del Mar en Wildbirds & Peacedrums. Dirigent Nackt gooide zich, als een echte Herbert von Karajan, met zijn hele hebben en houden in de strijd, ook al bestond de eerste bijdrage van het ensemble in ‘Far Away’ uit weinig meer dan het ritmisch ritselen met papier. In ‘Abram’ zouden later trouwens nog meer verwijzingen naar musique concrète opduiken.
In ‘How Low’ en ‘Crosses’ overgoot het orkest de liedjes met een gulp bombast die er, wat ons betreft, beslist geen meerwaarde aan gaf. Er bleef amper nog ruimte over voor González’ karakteristieke gitaarspel en ook zijn beperkte, ietwat dun uitgevallen stem werd weggedrukt door de nu eens dramatische, dan weer frivole strijkers en houtblazers. De heroïsche strijd die de zanger leverde tegen de overmacht van het orkest, werd meer dan eens in zijn nadeel beslecht. Bovendien waren de instrumentale intro’s zo lang dat José González er soms voor spek en bonen bij zat.
De beste momenten waren die waarop The Göteborg String Theory zich vrij gedeisd hield en vrede nam met een ondersteunende rol, zoals in het fraaie, van Kylie Minogue geleende ‘Hand on Your Heart’, het sober gehouden maar met een afgemeten trompetsolo versierde ‘Broken Arrows’ en het uitgebeende ‘Cycling Trivialities’, dat pas aan het eind naar een climax werd gestuwd. ‘Teardrops’ voegde nauwelijks iets toe aan het origineel van Massive Attack, maar het intussen door The Gutter Twins opgenomen ‘Down the Line’, waarin Nackt zowel het orkest als het publiek dirigeerde, klonk best aanstekelijk. Tenminste, als we de potsierlijke James Bondapotheose even buiten beschouwing laten.
We waren al opgelucht toen José González zijn eerste toegift solo afwerkte, maar voor afsluiter ‘Heartbeats’ liep het podium weer helemaal vol. Alle begrip voor een artiest die, als hij er de kans toe krijgt, eens met een grote bezetting wil experimenteren. Zoals echter al eerder bleek uit het concert van The Notwist met The Andromeda Mega Express Orchestra, is het doorgaans een giftig geschenk, omdat het niets wezenlijks toevoegt en het unieke karakter uit de songs haalt. Doe ons volgende keer dus maar weer een González light.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Hints / In Our Nature / Göteborg String Theory Intro / Far Away / How Low / Crosses / The Nest / Abram / Hand on Your Heart / Broken Arrows / Cycling Trivialities / Teardrop / Down the Line // Fold / Heartbeats.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier