John Mayall @ AB: Een springlevende blueslegende

© Reuters

‘De blues is een bron die nooit opdroogt’, zei John Mayall ooit. Tijdens zijn puike concert in de AB bewees de Britse zanger en multi-instrumentalist alvast dat hij, ook op zijn tachtigste, nog van wanten weet. Met zijn opzienbarende vitaliteit gaf hij heel wat jonge honden het nakijken.

DA GIG: John Mayall in AB, Brussel op 22/3.

IN EEN ZIN: Geruggensteund door een voortreffelijke band onderstreepte John Mayall met zwier en enthousiasme dat goede muzikanten het eeuwige leven hebben.

HOOGTEPUNTEN: ‘Help Me’, ‘Dirty Water’, ‘So Many Roads’, ‘Chicago Line’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: Een man uit het publiek roept: ‘I love you, John’. Waarop Mayall, zonder verpinken: “Well, if it were only a girl saying that.”

Hij mag dan geboren zijn met een blanke huid, zijn ziel is zwarter dan die van de gemiddelde Afro-Amerikaan. En ook al is hij officieel ter wereld gekomen in het oer-Engelse Macclesfield, zijn echte geboortegrond bevindt zich aan de oevers van de Mississippi. Jazz en blues zijn, na een carrière die al meer dan een halve eeuw omspant, voor John Mayall nog altijd eten en drinken. Zijn rol als peetvader en katalysator van de Britse bluesboom in de sixties valt dan ook nauwelijks te overschatten, want Mayall wierp zich op als ontdekker en mentor van talloze muzikanten die later een onuitwisbare stempel op de rockmuziek zouden drukken.

Eric Clapton en Jack Bruce, Mick Taylor van The Stones, drie leden van de oorspronkelijke Fleetwood Mac, Andy Fraser van Free, Walter Trout, Coco Montoya, Aynsley Dunbar, Keef Harley, allemaal zetten ze hun prille stappen naar de roem bij The Bluesbreakers, onder het wakende oog van John Mayall. De Brit, die al sinds 1956 de podia onveilig maakt, is dus een figuur die respect afdwingt. Vooral omdat hij, ook in periodes waarin het muzikale klimaat hem minder gunstig gezind was, de essentie van zijn kunst nooit uit het oog verloor. In de AB zagen we een man aan het werk die alle modes en trends heeft overleefd, het podium nog altijd als zijn natuurlijke biotoop beschouwt en zich duidelijk heeft voorgenomen te sterven met zijn laarzen aan.

Teamspeler

Tussen 1963 en 2009 heeft John Mayall niet minder dan 57 langspelers uitgebracht. Hij beschikt dus over een schat aan materiaal en het siert hem dat hij, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, de routine afhoudt door avond na avond andere nummers uit zijn mouw te schudden. In Brussel gaf de artiest nog eens duidelijk aan hoezeer hij een teamspeler is. Hij introduceerde zijn begeleiders -gitarist Rocky Athas, bassist Greg Rzab en drummer Jay Davenport- nog vóór de eerste noot weerklonk. Zelf speelde Mayall afwisselend gitaar, keyboards en harmonica en daarbij legde hij zoveel souplesse en vakmanschap aan de dag dat zijn respectabele leeftijd prompt tot een betekenisloos detail werd herleid. Goed, zijn stem was niet zijn grootste troef: een zanger van het niveau van, pakweg, Paul Rodgers is hij nooit geweest, maar zijn vocale prestaties ondermaats noemen zou hem onrecht aandoen. Bovendien liet de man er op het podium geen twijfel over bestaan dat blues best ook ‘good time music’ kan zijn.

John Mayall putte zowel uit zijn jongste cd ‘Tough’ (uit 2009) als uit een sixtiesplaat, type ‘Blues From Laurel Canyon’. Tot die laatste categorie behoorden de aanstekelijke shuffle ‘Walking On Sunset’ en het gedreven ‘Somebody’s Acting Like A Child’, waarin de artiest tegelijk op het klavier en een smoelschuiver te keer ging. Zij die beweren dat je op je tachtigste niet langer tot multitasking in staat bent, kregen dus meteen lik op stuk. Aan veerkracht en bevlogenheid geen gebrek: Mayall had zelfs een fikse scheut boogie woogie in de vingers zitten. Tussendoor mocht ook snarengeselaar Rocky Athas volop zijn kunnen bewijzen. Meer dan eens klonk zijn gitaar als een aanrollende lawine en zodra de man begon te soleren leek er al helemaal geen rem meer op te staan. Gelukkig klonken zijn verrichtingen zo expressief dat geen mens er over mopperde.

In het schitterende ‘Dirty Water’ deed Mayall trouwens ook zelf zijn duit in het zakje, en wanneer beide gitaristen hun instrumenten even lieten fluisteren, deden ze dat alleen maar om er vervolgens extra hard mee uit te halen. Sommige songs waren John Mayall werkelijk uit het leven gegrepen. Zo handelde ‘One Life to Live’ over de periode toen hij zijn militaire dienstplicht vervulde tijdens de oorlog in Korea (“It wasn’t my idea”, voegde hij er voor alle duidelijkheid aan toe) en met ‘Gimme One More Day’ celebreerde hij het feit dat hij al 25 jaar geen druppel alcohol meer had aangeraakt.

Geen adem tekort

Uiteraard hield John Mayall eraan eer te bewijzen aan enkele van zijn zwarte blueshelden. In het van Sonny Boy Williamson geleende ‘Help Me’ leidde dat tot welsprekende dialogen tussen harmonica en gitaar en met ‘So Many Roads’, een trage blues in mineur van Otis Rush, bereikte de set één van zijn onbetwiste hoogtepunten. Dat Mayall nog steeds geen adem te kort komt, viel vast te stellen tijdens ‘Chicago Line’, een uitgesponnen nummer op een Bo Diddley-beat, waarin hij zich haast letterlijk de pleuris blies en vervolges een ‘vibrafoonsolo’ uit zijn elektronische piano toverde. Ook bassist Greg Rzab kreeg hier volop de ruimte om zijn muzikale veelzijdigheid te etaleren en citeerde tongue-in-cheek zelfs de riff van ‘Smoke on the Water’.

De groep had intussen het in de AB gebruikelijke speruur al met tien minuten overschreden. Toch kon er met het instrumentale, bij Freddie King betrokken Hideaway’ nog een extraatje af. John Mayall toonde zich in Brussel niet alleen een rasmuzikant die de zaal in een heuse blueshonk transformeerde, hij toonde zoveel ongeveinsd enthousiasme en speelplezier dat we hem nog niet al te snel in de geriatrie zien belanden. Een uur en drie kwartier blues van topniveau: wat een contrast met het snel afgehaspelde concert van Tony Joe White, enkele maanden geleden op hetzelfde podium. Mayall onderstreepte met zwier dat hij als blueslegende springlevend is: achteraf had hij zelfs nog energie over om een praatje te maken met zijn fans en wat cd’s te signeren. In ons boekje prijkt vanaf nu dus de trotse stempel van The Royal Mayall.

Dirk Steenhaut DE SETLIST: All Your Love / Somebody’s Acting Like A Child / Walking On Sunset / Help Me / Nothing To Do With Love / Dirty Water / One Life To Live / I’m A Sucker For Love / Gimme One More Day / So Many Roads / Chicago Line // Hideaway.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content