John Hiatt op Cactusfestival: Tijdloze rootsrock waar werkelijk niemand van terug had

‘Hier is de mannelijke Grace Jones, die besloten heeft zijn kleren aan te houden en niet op zijn smoel te vallen’, zei Chris Dusauchoit in zijn aankondiging van John Hiatt op Cactus. Hij had er nog aan kunnen toevoegen dat de 62-jarige Amerikaan de verwachtingen wél helemaal waarmaakte. Correctie: overtróf.

John Hiatt is een rootsartiest die alles in huis heeft om een gedenkwaardig optreden neer te zetten: een raspende maar soulvolle stem, briljante songs die tegelijk van humor en empathie met zijn personages getuigen, een voortreffelijke band (The Combo) en een rijke muzikale achtergrond. Tradities als folk, rock, country en blues hebben voor hem al lang geen geheimen meer. En hoewel er tussen zijn 24 langspelers enkele missers zitten, zijn het er opvallend weinig.

De zanger beheerst ieder onderdeel van zijn metier voor de volle honderd procent. Zijn songs doen een beetje denken aan auto’s uit de jaren vijftig: ze hebben klassieke vormen, maar zijn zo sierlijk en elegant dat je het nooit in je hoofd zou halen ze gedateerd te noemen. In tegendeel: het grootste deel van zijn repertoire is absoluut tijdloos.

John Hiatt op Cactusfestival: Tijdloze rootsrock waar werkelijk niemand van terug had
© Jef Boes

Hiatt had al eerder op Cactus gespeeld en bewaarde daar goede herinneringen aan. Hij had er zaterdagavond dus duidelijk zin in: zijn set, die geen enkel zwak moment kende, blaakte van het speelplezier. De man koos dan ook in ruime mate voor publieksfavorieten, die in een festivalcontext goed tot hun recht kwamen.

Vanaf opener ‘Your Dad Did’ lieten John Hiatt en zijn gezellen geen enkele steek vallen. ‘Detroit Made’ was één van zijn vele songs over auto’s, ‘Perfectly Good Guitar’ ging over “hurting the ones you love and feeling bad about it” en ‘Paper Thin’ over ouder worden en beseffen dat je nog altijd niets weet over het leven. Maar er stonden uiteraard ook songs over Aangename Wrijvingen op het menu, zoals ‘Real Fine Love’, ‘Little Thing Called Love’ en ‘Cry Love’, dat door top gitarist Doug Lancio van verbluffend mandolinewerk werd voorzien.

Uit zijn jongste cd, ‘Terms of My Surrender’, plukte John Hiatt enkel het semi-akoestische ‘Long Time Comin”, maar het was wél een geheide voltreffer, net als de lichtjes versnelde versie van het inmiddels al vijftien jaar oude ‘Crossing Muddy Waters’.

Tijdens ‘Tennessee Plates’ werd het publiek gevraagd de ‘how how how’-passage mee te brullen en voor één keer was dat nog leuk ook. Als uitsmijters had John Hiatt nog de soulballad ‘Have A Little Faith In Me’ en het aan BB King opgedragen ‘Riding With the King’ in petto. En daarmee bewees hij dat er, qua niveau en consistentie, van de oudjes nog altijd wat te leren valt.

DE SETLIST: Your Dad Did / Detroit Made / Perfectly Good Guitar / Real Fine Love / Tennessee Plates / Paper Thin / Crossing Muddy Waters / Cry Love / Long Time Comin’ / Thing Called Love / Memphis In The Meantime / Have A Little Faith In Me / Riding With The King.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content