Joan As Police Woman @ AB: Een engel met loden vleugels

Het Belgische publiek houdt van Joan As Police Woman en de liefde is wederzijds. De Amerikaanse zangeres, die haar gloednieuwe cd ‘The Classic’ kwam voorstellen, kreeg in de AB dan ook een warme ontvangst.

DA GIG: Joan As Police Woman in AB, Brussel op 16/3.

IN EEN ZIN: Joan Wasser en haar begeleiders speelden een korte, onevenwichtige set die zelden tot de verbeelding sprak.

HOOGTEPUNTEN: ‘Get Direct’, ‘The Ride’, ‘I Defy’, ‘The Magic’, ‘The Classic’.

DIEPTEPUNTEN zouden we de overige songs niet meteen noemen. Maar we misten wél het vuur, de bevlogenheid en de overtuigingskracht die ons van vorige concerten van de groep waren bijgebleven.

BESTE QUOTE van Joan Wasser: “Ik heb speciaal voor de gelegenheid mijn jasje gestreken. Ik besef dat ik er niet veel van terecht heb gebracht, maar ik was bang dat jullie mij anders niet zouden respecteren.”

Het Belgische publiek houdt van Joan As Police Woman en de liefde is wederzijds. De Amerikaanse zangeres, die haar gloednieuwe cd ‘The Classic’ kwam voorstellen, kreeg in de AB dan ook een warme ontvangst. Helaas werd het een behoorlijk futloos concert, dat nooit echt van de grond kwam.

Naar haar eigen zeggen voelt Joan Wasser zich, op haar 43ste , beter dan ooit. Die euforie wordt weerspiegeld door haar pas verschenen vijfde langspeler, met voorsprong de meest opgewekte uit haar carrière. ‘The Classic’ werd overigens live in de studio ingeblikt, net zoals de oude r&b- en girl group-platen die er model voor hebben gestaan. De songs klinken dit keer dus minder melancholisch en intimistisch: de nadruk ligt op de groove en bij momenten mag er zelfs gedanst worden.

Soul is altijd al een wezenlijk een onderdeel van Wassers sound geweest. Als ‘indie torch singer’ laafde ze zich aan het werk van Al Green en Laura Nyro, wat ook in haar eigen songs subtiele sporen achterliet. Op haar nieuwe cd springt ze echter wel zeer nadrukkelijk op de retrotrein, en dat op een moment dat de wagons al overvol blijken te zitten. Officieel luidt het dat de politievrouw naar een nieuwe uitdaging op zoek was, maar dat soort ‘newspeak’ wordt wel vaker gehanteerd door artiesten die een minder geïnspireerde periode doormaken en dan maar hun heil zoeken in de sixties en seventies.

Ziel kwijt

Zelfoverschatting of wishful thinking? In ieder geval biedt ‘The Classic’ niet wat de titel belooft. Daarvoor klinkt de plaat te berekend en te geforceerd. Als luisteraar kun je je niet van de indruk ontdoen dat Joan As Police Woman dit keer bewust een verbreding van haar publiek ambieert, maar onderweg haar artistieke ziel dreigt te verliezen. Eén en ander heeft geleid tot haar minst beklijvende werkstuk tot op heden. Ironisch genoeg werden haar beste songs tot nu toe ingegeven door het verlies van haar geliefde (de in 1997 verdronken Jeff Buckley) en haar moeder, gebeurtenissen die centraal stonden op prachtplaten als ‘Real Life’ en ‘To Survive’.

Vreugde en geluk zijn nu eenmaal emoties die heel wat moeilijker op een overtuigende manier te communiceren vallen, tenzij je Brian Wilson heet en ‘Good Vibrations’ uit je pen kunt knijpen. Maar goed, op het podium had de zangeres ons nog nooit teleurgesteld, dus gaven we haar vooraf met plezier het voordeel van de twijfel.

Joan Wassers flexibele stem was alvast intact en ook aan haar capaciteiten als multi-instrumentaliste hoefden we vooraf niet meer te twijfelen. Die had ze in het verleden al voldoende bewezen bij Antony & The Johnsons en Rufus Wainwright. Alleen bleek al gauw dat de Amerikaanse een aantal ongelukkige keuzes had gemaakt. Alle nummers uit ‘The Classic’ prijkten op de setlist, zodat slechts drie van de dertien gespeelde songs uit haar oudere platen afkomstig waren.

Op zich hebben we daar geen problemen mee: we houden wel van artiesten die risico’s durven te nemen en onvoorspelbaar uit de hoek komen. Alleen wist dat nieuwe materiaal zelden te prikkelen en werd het met zo weinig overtuigingskracht gespeeld dat Wasser er zelf óók niet in leek te geloven. Ze liet zich begeleiden door een gitarist, die occasioneel een snaredrum beroerde, een toetsenman die de baspartijen uit een synth pulkte en nu en dan een vleugje saxofoon aandroeg, en haar vaste drummer Parker Kindred. Prima muzikanten, daar niet van. Toch kreeg je op geen enkel moment de indruk dat er een echte groep op het podium stond.

Oppervlakkig

De vonk die ieder goed optreden kenmerkt, bleef afwezig. Doorgaans klonk de muziek te futloos, te koel en te mechanisch om echt tot leven te komen: Joan As Police Woman was dit keer een engel met loden vleugels, den dus stond je met stijgende frustratie te kijken naar een concert dat nooit helemaal van de grond kwam.

Opener ‘What Would You Do’, met zijn zacht spinnende orgeltje en bedachtzame coda, deed je nog hopen dat het goed zou komen, maar het uptempo ‘Holy City’ en ‘Good Together’, waarin Wasser van keyboards overschakelde op gitaar, gingen ten onder aan oppervlakkigheid, al gaf de noisy climax in het laatst genoemde nummer wel aan dat er een zeker potentieel aanwezig was. ‘New Year’s Day’ had, op een energieke beat na, weinig om het lijf; ‘Stay’ kabbelde voorbij als iets van Steely Dan op zijn minst geïnspireerde momenten; het banale ‘Witness’ helde vervaarlijk over richting variété en ‘Ask Me’ was lichtgewicht reggae die bij het minste briesje al weg dreigde te waaien.

De enige echt memorabele momenten waren het trage, romantische ‘Go Direct’, waarin Joan Wasser allerlei fraais uitspookte op haar viool, en de twee prachtsongs uit ‘Real Life’: ‘I Defy’, waarin de zangpartij van Antony Hegarty met succes werd overgenomen door Parker Kindred, en ‘The Ride’. De keurig ingecalculeerde bissen brachten alsnog leven in de brouwerij. Het funky ‘Shame’, inclusief wahwahgitaar, mikte op de heupen, ‘The Magic’ klonk snedig als vanouds en het door de hele groep a capella gezongen doo-wopnummer ‘The Classic’ gaf je eindelijk het gevoel dat er iets gebeurde op het podium. Maar tegen dat moment was het kalf al verdronken. Hoe zeer het publiek ook bleef aandringen op een extraatje, The Police Woman had left the building. En dat na een opvallend korte set die je hart zelden sneller deed kloppen.

Zonde, want we hadden van Joan Wasser en haar vrienden al veel uitstekende concerten meegemaakt. Had ze last van een ‘off night’? Of verkeert haar carrière momenteel in een dipje? Laten we hopen dat het bij een tijdelijke inzinking blijft.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: What Would You Do? / Holy City / Good Together / Get Direct / The Ride / Stay / New Year’s Day / Witness / Ask Me // Shame / The Magic / The Classic.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content