In iets minder dan een uur toverde Janelle Monáe zondag de Orangerie van de Botanique om tot een muziektheater op Broadway.
DA GIG: Janelle Monáe in de Orangerie van de Botanique, Brussel op 20/2.
IN EEN ZIN: Een korte, krachtige, wervelende show die om een groter podium smeekte. En helaas ook om een geluidsnorm.
HOOGTEPUNTEN: De eerste twintig minuten.
DIEPTEPUNTEN: De klank had iets geraffineerder mogen zijn.
BESTE QUOTE: “Brussels, I’ll be back soon in a bigger venue”.
Het spookte gisteren in de Orangerie. Op het podium en in ons hoofd. Terwijl Janelle Monáe, begeleid door een zeskoppige band en vier dansers, haar muzikale ‘emotion picture’ evoceerde, doemde Lady Gaga meer dan eens in ons brein op. Gaga en Monáe zijn artiesten van eenzelfde generatie, met eenzelfde passie voor uiteenlopende kunstvormen, een gelijkaardig muzikaal referentiekader en een even ambitieuze aanpak, compleet met een uit de kluiten gewassen productieteam om zich heen. Maar waar Haus of Gaga op een haast ziekelijke manier op instant commercieel succes uit is, werkt Monáe met haar Wondaland Arts Society geduldig aan een carrière die muzikaal enige blijvende relevantie mag hebben.
Monáe lanceerde drie jaar geleden met haar debuutalbum Metropolis een op Fritz Langs meesterwerk geïnspireerd concept dat ze vorig jaar op haar tweede worp The Arch Androïd met groter succes doortrok. Alles draait rond een cyborg genaamd Cyndi Mayweather die – eerste fout – de liefde ontdekt en – tweede fout – haar uit bits, bytes en kabels opgetrokken hart verliest aan een mens. Het is 2719 en Mayweather moet onderduiken in Wonderground, een plek waar ze haar finale missie ontdekt: de Androidgemeenschap bevrijden van het juk van de Great Divide, een geheime gemeenschap die door de tijden heen elk gevoel van vrijheid en liefde wil onderdrukken.
Live vertaalt het hele concept zich in een wervelende show, waarin muziek en zang aangevuld worden met vooropgenomen video-boodschappen, filmfragmenten, theatrale entre-actes en – we maken u niets wijs – een schildersessie. Het podium van de Orangerie was duidelijk te klein voor de grootste ambities die Monáe wil etaleren. Voor wie die beperking aanvaardde en zich gewillig liet onderdompelen in de wereld van Monáe, was het van begin tot einde genieten.
Monáe’s uitstekende band, net zoals de zangeres strak in de tuxedo, serveerde na de ouverture meteen de eigenzinnige mix van glam pop, funk, R&B en soul waar ze een patent op heeft. Een pletwals was het, die met aanstekelijk enthousiasme de openingssongs van ‘The ArchAndroid’ aaneensmeedde.
De klassieker ‘Smile’ zorgde even voor een rustpauze, gebracht in de soberste zetting, enkel begeleid op elektrische gitaar. Haar cover is volgens sommigen een eerbetoon aan Michael Jackson (het was een van zijn favoriete songs), al lijkt het ons binnen het concept van ‘Metropolis/ The ArchAndroid’ meer te refereren naar Charlie Chaplins film ‘Modern Times’ (Chaplin schreef de melodie van Smile, de lyrics werden er twintig jaar later aan toegevoegd).
Daarna ging het weer met een rotvaart vooruit. Van ‘Wondaland’ tot slotsong ‘Tightrope’: in iets minder dan een halfuurtje toverde Monáe de kleine Orangerie van de Botanique om tot een muziektheater op Broadway. Na de bis (‘Come Alive’) keerde het gezelschap nog even terug om het schilderij te verloten dat Monáe halverwege de set zingend had zitten maken.
Een aardigheidje dat we binnen afzienbare tijd niet meer voor mogelijk houden: dan zal Janelle Monáe te groot geworden zijn. Wie er gisteren bij was, heeft tegen dan een stevig verhaal om mee uit te pakken.
De setlist: Overture / Dance or Die / Faster / Locked Inside / Call Me (Interlude) / Smile / Sincerely, Jane / Wondaland / Hallelujah Chorus / Mushrooms & Roses / Oh Maker / Cold War / Tightrope / Come Alive (Bis)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Karel Degraeve
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier