Jan Verstraeten zag de wereld in de AB door een roze bril

Naar een concert zonder mondmasker, dàt was lang geleden! De primeur was voor Jan Verstraeten, die in de ABClub zijn licht liet schijnen over zijn pas verschenen lp Violent Disco.

Verstraeten komt oorspronkelijk uit Sint-Niklaas, maar woont tegenwoordig in het Gentse havengebied. De man is actief als graficus en beeldend kunstenaar, maakt zelf zijn videoclips, maar muziek blijft -samen met Murielle Scherre, uiteraard- zijn grote liefde. Vóór hij drie jaar geleden debuteerde met de ep Cheap Dreams, een imaginaire road movie over een trip met een zelfgebouwd ‘motorhuis’, was hij tussen 2010 en ’15 al de spil van Charlie Jones’ Big Band, waarmee hij drie platen uitbracht.

Na de stilte van de lockdown voelde Jan Verstaeten een zekere knaldrang opkomen, zodat hij zich voornam op zijn nieuwe langspeler helemaal voluit te gaan. Sleutelwoorden waren feest, branie, chaos en energie. Violent Disco staat dan ook haaks op het weemoedige en ingetogen Cheap Dreams. Dat valt al af te leiden uit de roze hoes, een expliciete reactie tegen de grijze, uitzichtloze periode van de pandemie.

Met Violent Disco hebben Verstraeten en producer Nicolas Rombouts (bekend van Dez Mona) hun eigen genre ontwikkeld. De songs zijn beïnvloed door de maffiaseries die de artiest veelvuldig bekeek op Netflix, maar ook door soul en seventies funk. De even dramatische als filmische strijkersarrangementen zijn dan weer geïnspireerd door een triphopgezelschap als Portishead. Maar ook al komt Jan Verstraeten dezer dagen theatraler, extraverter en dansbaarder uit de hoek dan we van hem gewend waren, rond zijn songs zit vaak nog een duister, zwartgallig randje. Zo heeft de zanger blijkbaar iets met vampieren: wezens die zijn innerlijke duivels symboliseren en waarmee hij een haat/liefderelatie onderhoudt.

Bivakmuts

In Brussel liet Jan Verstraeten, die afwisselend het klavier en de snaren beroerde, zich, net als op zijn nieuwe plaat, bijstaan door bassist Nicolas Rombouts, drummer Louis Evrard en een strijkerstrio dat in de meeste nummers een prominente rol zou spelen. Opener Vampire in My Bed zette de toon met geraffineerde, orkestrale soul die tegelijk vertwijfeling en passie uitstraalde. Dat Verstraeten zich aangetrokken voelt tot de wereld van de cinema, bleek uit Cry Baby, met een sample waarin we een kind hoorden verklaren dat het liever níet tot de mensheid zou behoren, en It’s Like A Movie, een collage van dialogen uit obscure You Tubefilmpjes en majestueuze violen. Waarom de muzikanten nu plots allemaal hun gezicht verborgen achter een bevreemdende bivakmuts, was ons echter niet helemaal duidelijk.

Verstraetens songs hulden zich in smaakvolle en uitgekiende arrangementen. Dat gold zeker voor de twee oudere nummers uit Cheap Dreams die de set hadden gehaald: Oh My en het als bossanova verpakte Stalker. In interviews gaf de artiest al toe dat Moby tot zijn voorbeelden behoort en zoveel viel ook af te leiden uit het aan heupen en middenrif appellerende Violent Disco. Toch misten we in de AB de stem van de Amerikaanse R&B-zangeres Monique Harcum, die eerder al samenwerkte met Jill Scott, Zap Mama en Mo & Grass en wier stem aan de studioversie van het nummer een duidelijke meerwaarde verleent. Jan Verstraeten bracht ook een nog explicietere ode aan Moby, met een sobere solo-uitvoering van diens Natural Blues, dat eigenlijk gebouwd was op een oud gospelnummer van Vera Hall, en hier van enkele fijne countrybluesgitaarlicks werd voorzien.

Mocht de zanger op dit elan zijn doorgegaan, dan hadden we zeker van een viersterrenconcert gewaagd. Helaas noteerden we in Brussel ook enkele schoonheidsfoutjes. Verstraeten beschikt over een expressieve, licht gekartelde soulstem, alleen hadden we die, zeker in de tweede helft van de set, liever wat meer vooraan in het klankbeeld gehoord. Ook tijdens Bad Bad Love en Gone Gone Gone had de geluidsmix trouwens iets dynamischer gemogen. Een ander probleem: Flu, waarin de strijkers zich beperkten tot een vorm van bruitage, ontspoorde zonder duidelijke aanleiding. En ook in de ballad Ice Dreams, die breekbaar begon, liet de zanger zijn piano derailleren, zonder dat het iets bijdroeg tot het geheel. Tenzij het écht de bedoeling was de sfeer van de song onderuit te halen.

Flets

Dat Jan Verstraeten niet vies is van mainstreampop, wisten we al. In het verleden coverde hij op het podium al Survivor van Destiny’s Child en blijkbaar nam hij voor zijn nieuwe plaat ook het onuitgebracht gebleven Walk On Water van Milk Inc. op. Violent Disco bevat wél een geslaagde bewerking van het van Britney Spears bekende Baby One More Time, maar live klonk Verstraetens vertolking vrij flets en miste ze overtuigingskracht.

Het concert eindigde lichtvoetig met Goodbye World, waarin de zanger alles wat hem in het leven dwarszat olijk wegblies. Een fan kwam meedansen op het podium en de grote, primitief ogende pop, die de hele avond tegen de piano had geleund, werd nu het publiek in gekeild. De enige bis was Lover, I Wanna Be Forgotten, een verstild slaapliedje, waarin de zanger, in zijn eentje achter het klavier, aangaf dat het oeuvre van Erik Satie niet ongemerkt aan hem voorbij was gegaan.

Jan Verstraeten is een toptalent, zoveel is zeker. Een goeie zanger en een prima songwriter, die zich laat omringen door een puike band. Alleen slaagde hij er in de AB voorlopig niet in ons een hele set lang bij de les te houden. Waren het de zenuwen? ‘Muziek maken is zo heerlijk, ik kan het iedereen aanraden’, verzuchtte de man naar het einde toe. Nog even warmdraaien en het komt dus wel in orde.