Jamie Woon stond dit jaar al voor de tweede keer op het AB-podium en na de Box wist de 28-jarige dubstepsoulboy nu ook de grote zaal uit te verkopen. Het werd een aardig concert, dat overigens veel organischer klonk dan we, afgaand op zijn cd ‘Mirrorwriting’, hadden verwacht.
DA GIG: Jamie Woon in AB, Brussel op 21/12.
IN EEN ZIN: Woon deed geen moeite om de elektronische plaatversies van zijn songs slaafs na te spelen, maar funkte zijn reperoire op met echte muzikanten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Night Air’, ‘Gravity’, ‘Lady Luck’, ‘Shoulda’, ‘Waterfront’, ‘Wayfaring Stranger’.
DIEPTEPUNTEN: Af en toe, zoals in ‘Spiral’ en ‘Spirits’, dreigde het saai te worden, maar uiteindelijk kwamen ook die songs op hun pootjes terecht.
BESTE QUOTE: “Ik ben al een heel jaar op tournee en kon me geen betere plek indenken om 2011 af te sluiten dan de AB. This is a really amazing place.”
“Wat vinden jullie van zijn kapsel?”, informeerde een van de groepsleden, terwijl hij naar de ietwat experimentele haartooi-met-dotje van zijn werkgever wees. Die vraag kwam niet toevallig, want het publiek bleek voor tweederde uit jonge vrouwen te bestaan en naar de vele bewonderende blikken en kreetjes te oordelen wist Jamie Woon hun hormonenhuishouding flink overhoop te halen.
Toch probeerde de ietwat bedeesde zanger met Schots-Maleisische roots veeleer zijn zijdeachtige soulstem dan zijn looks uit te spelen. Woon croont als een postmoderne Marvin Gaye, maar op zijn debuutplaat ‘Mirrorwriting’ combineert hij zijn vrij traditionele r&b-aanpak wél met een modieuze dubstepproductie. “I’ve acquired a taste for silence” meldt hij in zijn hit ‘Night Air’ en, jawel, net als die van The XX en James Blake klinken zijn in elektronica verpakte songs opvallend leeg en ruimtelijk. Alleen doet Jamie Woons muziek directer en minder claustrofobisch aan en staan zijn zangpartijen centraler in het geluidsbeeld.
Deep down is de Londenaar eigenlijk een vrij conventionele singer-songwriter die, net als Amy Winehouse en Adele, aan de BRIT school studeerde en de meeste van zijn liedjes verzon op een akoestische gitaar. Pas in een later stadium maakte hij er, met de hulp van Burial, op zijn computer elektronische bewerkingen van. Een en ander verklaart waarom zijn sfeerrijke en behoorlijk consistente cd ‘Mirrorwriting’ het etiket ‘folkstep’ kreeg opgeplakt.
Live klonk Jamie Woon, die drie begeleiders had meegebracht, rauwer en bluesier dan op plaat. Het geprogrammeerde digitale instrumentarium was grotendeels vervangen door bas, drums, piano en twee elektrische gitaren, waardoor een song als ‘Street’ meteen een heel andere vibe kreeg. ‘Night Air’ werd al vroeg in de set prijsgegeven en bleef, ook in zijn organische en funky kleedje (en ondanks een citaat uit Phil Collins’ ‘In the Air Tonight’), een prachtnummer. Het pleit trouwens voor Woon dat hij het, in dit prille stadium van zijn carrière, al aandurft zijn materiaal vrij drastisch te herkneden. Zo diende ‘Lady Luck’ zich aan als trage, stotende funk. ‘Echoes’ was weliswaar voorzien van elektronische handclaps en ook elders werden mondjesmaat gesamplede geluiden toegevoegd, maar dat gebeurde zonder dat de warmte verloren ging. Zelfs als je gedachten dreigden af te dwalen, tijdens ‘Spiral’ of ‘Spirits’ bijvoorbeeld, brachten een snijdende, deraillerende gitaarsolo of een andere auditieve uitbarsting je gauw weer bij de les.
Het behoedzaam voortschuifelende ‘Gravity’, dat werd aangekondigd als “a slow jam for the lovers” en het gracieuze ‘Shoulda’ gaven aan dat Jamie Woon, na de bekende singles, nog méér potentiële radiohits achter de hand houdt. Toen het tempo werd opgedreven met ‘TMRW’, hoorden we zowaar zelfs een piano die weggelopen leek uit het oeuvre van Allen Toussaint. “Zó schoon, bangelijk gewoon”, oordeelde een meisje dat achter ons bijna in zwijm viel.
De verlengingen werkte Jamie Woon gewoon in zijn eentje af en ook dat bleek prima te werken. ‘Waterfront’ en ‘Missing Person’ hadden respectievelijk ook genoeg aan een akoestische en een elektrische gitaar om het publiek te overtuigen. De zanger sloot zijn set a capella af met de spiritual ‘Wayfaring Stranger’, dat vier jaar geleden al te horen was op zijn eerste single, maar stapelde middels een loopstation zoveel stemmen op elkaar dat je zou hebben gezworen dat er een heel koor in de schijnwerpers het podium stond. Dolletjes.
Of Jamie Woon ’the next big thing’ wordt, zoals de BBC en de bloggersgemeenschap vorig jaar voorspelden, valt nog te bezien. Live laat de man voorlopig, net als James Blake, nog steken vallen. Maar hij rijdt zich tenminste niet vast in routine. En dat is al heel wat.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Blue Truth / Street / Night Air / Echoes / Spiral / Gravity / TMRW / Lady Luck / Shoulda / Spirits // Waterfront / Missing Person / Wayfaring Stranger.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier