In wezen is James Blake een introspectieve singer-songwriter, maar als producer manifesteerde de man zich de jongste vijftien jaar ook meermaals als een baanbrekende eclecticus die van vele markten thuis is. Dat bleek ook op Pukkelpop, waar de 33-jarige Brit de toeschouwers een rondleiding gaf langs de hoogtepunten uit zijn rijke carrière.
Blake heeft inmiddels al zes fraaie langspelers uit, waarop hij het terrein verkent tussen R&B, soul en elektronische muziek, maar aanvankelijk putte hij vooral inspiratie uit het werk van dubstepartiesten als Burial en Skream. De jongste jaren werd zijn hulp steeds vaker ingeroepen door pop- en rapiconen als Beyoncé, Kendrick Lamar en Jay-Z en dat heeft hem beslist geen windeieren gelegd. Tegelijk garandeert het hem de vrijheid in zijn eigen werk de stilistische grenzen naar hartenlust te blijven oprekken.
Alle wegen die hij tot dusver had bewandeld, leken in Kiewit samen te komen, wat een zeer gevarieerde set opleverde. Say What You Will was bijvoorbeeld een modernistische doowop-song, waarin het publiek als koortje fungeerde. Tijdens het gloednieuwe The Death of Love liet Blake dan weer zijn stem vervormen middels twee verschillende microfoons, zodat je je in een auditief spiegelpaleis waande.
Naar aloude gewoonte liet de zanger, die zich had verschanst tussen drie klavieren, zich bijstaan door zijn trouwe kompanen Ben Assister, op akoestische en elektronische drums, en multi-instrumentalist Rob McAndrews, die naast gitaar en mellotron soms ook een flard elektrische cello aanreikte. Beide heren zijn topmuzikanten die songs als Life Round Here, Before, I Keep Calling of Mile High altijd van een avontuurlijke klankkleur voorzagen. Af en toe peuterde James Blake een handvol nerveuze dancebeats tevoorschijn, zoals in het uit zijn prille beginperiode daterende CMYK, zodat de Marquee meer dan eens veranderde in een reusachtige discotheek.
Blakes melodieën, waarin de leegte even belangrijk was als de gespeelde noten, vertoonden soms vervaarlijke scheuren. Die vergden enige concentratie van de toeschouwers, maar aangezien het intussen was beginnen regenen liep de Marquee vol schuilende festivalgangers die aan James Blake geen boodschap hadden en met hun luidruchtige getater de magie kwamen verstoren.
Gelukkig waren er nog de minimalistische pianoballads die op algemene herkenning konden rekenen: het van Leslie Feist geleende Limit to Your Love of het solo gebrachte Godspeed, uit het oeuvre van Frank Ocean. En helemaal op het einde was er Feel Away, een cover van Slowthai, met de rapper zelf in een gastrol. James Blake bedankte nog eens het Pukkelpoppubliek dat hem door de jaren heen altijd warm had ontvangen en verdween in de nacht. Maar zijn zinnenprikkelende passage bleef ook daarna nog lang nazinderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
