Jacco Gardner @ Madame Moustache: Retro met een vooruitziende blik

Het gaat razend snel met Jacco Gardner: overal waar ‘de Nederlandse Syd Barrett’ zich vertoont, loopt het storm. In Brussel zou hij oorspronkelijk het voorprogramma van de Canadese Dead Ghosts verzorgen, maar als gevolg van de recente mediabuzz, werd hij prompt tot hoofdact gebombardeerd.

DA GIG: Jacco Gardner in Madame Moustache, Brussel op21/2.

IN EEN ZIN: Gardner en zijn degelijke band bewezen dat je, zo lang de songs maar goed zijn, oude muziek probleemloos als nieuwe kunt verkopen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Clear the Air’, ‘Chameleon’, ‘Help Me Out’, ‘The One Eyed King’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE, als aankondiging van ‘Lullaby’: “Tijdens dit nummer mogen jullie lekker in slaap vallen. Maar ik wil achteraf wel weten waar jullie over gedroomd hebben.”

Hij mag dan nog maar 24 zijn, Jacco Gardner is een anachronisme. Zijn pas verschenen debuut-cd ‘Cabinet of Curiosities’ biedt precies wat de titel belooft, want de plaat klinkt als een verloren gewaande klassieker uit 1967. Gardner raakte tijdens zijn tienerjaren in de ban van de psychedelische pop van Pink Floyd (toen Syd Barrett er nog de plak zwaaide) en Soft Machine. Later zou hij, via het internet, op het spoor komen van Billy Nicholls en Sagittarius, nog méér artiesten die klonken alsof ze iedere ochtend een handvol lsd-tabletten met hun cornflakes vermengden. Maar de barokke pop van The Zombies ging evenmin ongemerkt aan hem voorbij. Dat verklaart wellicht waarom hij in zijn eigen liedjes zoveel verschillende instrumenten, van clavecimbels tot fluiten, in stelling brengt.

Natuurlijk zou je ‘Cabinet of Curiosities’ als een superieure stijloefening kunnen afdoen en tot op zekere hoogte ís het dat ook. Maar tegelijk is Jacco Gardner een bevlogen ambachtsman, die zich het idioom en de klankwereld van zijn voorbeelden -Syd Barrett op kop- dermate eigen heeft gemaakt dat zijn muziek er, tussen het hedendaagse aanbod, meteen uitspringt. Het publiek dat onderhand uitgekeken raakt op bandjes als Kaiser Chiefs of The Vaccines en nog nooit ‘Arnold Layne’ of ‘Time of the Season’ heeft gehoord, ervaart zijn werk zelfs als uniek. Wat zeker ook het helpt is dat Gardner een prima songschrijver is. Zijn singles werden in Groot-Brittannië, Spanje en de VS al op zoveel superlatieven ontvangen, dat zijn eerste langspeler nu meteen een internationale carrière tegemoet gaat.

Sprookjesachtig

Op zijn cd bespeelt de zanger alle instrumenten zelf, maar live laat hij zich begeleiden door een gitarist, een bassist en een drummer en beperkt hij zich tot (digitale, jawel) keyboards. Blijkbaar was niet alleen ondergetekende benieuwd naar hoe dat zou uitpakken, want Madame Moustache, een kleine club vlakbij de Brusselse vismarkt, puilde uit van de belangstellenden. De toeschouwers stonden zo dicht op elkaar gepakt dat ademen en bewegen, laat staan aantekeningen maken, zo goed als onmogelijk werd. Wie verder dan twee meter van het lage podium stond, mocht zich dus gelukkig prijzen met iedere glimp die hij/zij van de groep kon opvangen. De omstandigheden waren verre van optimaal, maar de organisatoren konden uiteraard verzachtende omstandigheden inroepen: het optreden was al geboekt nog vóór de hypemachine goed en wel op gang kwam.

Dat alle nummers van ‘Cabinet of Curiosities’ (en zelfs een b-kantje) op de setlist prijkten, hoefde niet te verbazen. Jacco Gardner is tenslotte een debutant. De geprojecteerde filmpjes uit de jaren zestig pasten perfect bij de sprookjesachtige en escapistische inhoud van de songs. De artiest bediende zich van allerlei stemvervormers, terwijl zijn gezellen liedjes als ‘Help Me Out’ en het als een zwoele zomerbries vermomde ‘Summer’s Game’ van mooie, meerstemmige harmonieën voorzagen.

Teletijdmachine

Doordat Gardner keyboards speelde, deed het concert een beetje statisch aan, maar gelukkig waren er genoeg elementen die de aandacht trokken: de weirde klaviergeluidjes in het akoestisch ingezete ‘Chameleon’, de ontwapenende “ooh-oohs” in ‘Puppets Dangling’, het walstempo van ‘Watching the Moon’, het progrockgefreak in ‘Lullaby’. Zoals verwacht werd de puik in elkaar zittende en ideeënrijke radiohit ‘Clear the Air’ op gejuich onthaald. Ook het met kermismuziekjes gelardeerde ‘The Ballad of Little Jane’ ging er bij de toeschouwers vlotjes in en zoveel enthousiasme zou na afloop van de set beloond worden met twee extraatjes.

We weten niet helemaal zeker of de muziek van Jacco Gardner ons iets vertelt over het hier en nu. Na zijn concert voelden we ons een beetje zoals na een museumbezoek of een denkbeeldige reis in een teletijdmachine. Maar we hadden ons beslist niet verveeld. Iets zegt ons dat we deze getalenteerde Nederlander, voor het jaar ten einde is, nog ettelijke keren tegen het lijf zullen lopen. Alleen zullen de podia waarop hij zich presenteert dan vele keren groter zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Cabinet of Curiosities / A House on the Moon / Help Me Out / Summer’s Gone / Chameleon / The One Eyed King / Puppets Dangling / WAatching the Moon / Lullaby / Clear the Air / The Ballad of Little Jane / Where Will You Go // (twee mij onbekende bissen).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content