Met zijn band Dinosaur Jr wekt hij doorgaans oorverdovende geluidstornado’s op, maar op zijn onlangs verschenen solo-cd ‘Several Shades of Why’ doet J Mascis het aanmerkelijk rustiger aan. In Trix was de 45-jarige opperdino voor de gelegenheid in zijn eentje en akoestisch te zien.
DA GIG: J Mascis in Muziekcentrum Trix, Antwerpen op 20/4.
IN EEN ZIN: Ook wanneer alle fuzz en feedback was weggeschraapt, bleven de melodieuze songs van Dinosaur Jr moeiteloos overeind, zonder dat er afbreuk werd gedaan aan hun hoge intensiteitsgraad.
HOOGTEPUNTEN: ‘Get Me’, ‘Not the Same’, ‘Circle of Friends’, ‘Can I’, ‘Alone’, ‘Little Fury Things’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: J. Mascis staat al 26 jaar bekend als de vleesgeworden communicatiestoornis en is een gruwel voor interviewers. Het zal u niet verbazen dat hij in Trix dus vooral zijn gitaar liet spreken.
Wanneer iemand de naam J Mascis laat vallen, denk je Pavlovgewijs prompt aan gehoorbeschadiging. De invloedrijke gitarist uit Amherst, Massachusetts goochelt doorgaans immers met zoveel fuzz, feedback, distortion en rinkelende decibels dat er voor de toeschouwer slechts twee opties overblijven: pijlsnel wegrennen of zich murw laten beuken. Mochten de reuzenreptielen niet lang geleden van de aardbodem zijn verdwenen, dan klonken ze gewis zoals Dinosaur Jr. Wat weinigen echter weten is dat Mascis -grijze manen, grote hoornen bril- die luchtverplaatsingen helemaal niet nodig heeft om pakkende muziek te maken. Het bewijs: zijn onlangs verschenen, overwegend akoestische cd ‘Several Shades of Why’. Zelfs in 1996 werd de man al regelmatig met een akoestische gitaar op het podium gesignaleerd, wat toen resulteerde in het live opgenomen ‘Martin + Me’, een plaat vol unplugged-versies van Dinosongs, aangevuld met covers.
Een goeie zakenman zal J Mascis nooit worden, want slechts vier van de zestien songs die in Antwerpen op de setlist prijkten waren afkomstig uit zijn nieuwe cd. Nu het volume was afgezwakt, klonken ’s mans introspectieve ontboezemingen kwetsbaarder dan ooit en lag de nadruk op de catchy melodieën waar hij altijd al een patent op heeft gehad. ‘Not Enough’ zweemde vaag naar country en in ‘Several Shades of Why’ viel vooral het soepele fingerpickingspel op. Toch was Mascis’ typische songwritingstijl meteen herkenbaar. Dat gold ook voor zijn onvaste, nasale stem, die sommigen wellicht de gordijnen injaagt, maar net als die van Neil Young, perfect past bij de inhoud van zijn liedjes. Daarin staan als vanouds verveling, isolement, verstoorde communicatie en adolescentenleed centraal, maar als puber van middelbare leeftijd en als icoon van de slackergeneratie komt Mascis daar probleemloos mee weg.
Dat de artiest, ondanks zijn hardcore-achtergrond, niet vies is van mainstreampop, bleek uit ‘Circle of Friends’, een fijne cover van Edie Brickell & The New Bohemians. Voor het overige putte hij vooral uit het repertoire van Dinosaur Jr en een enkele keer uit dat van The Fog. ‘Ocean in the Way’ kwam uit de jongste Dino-cd, maar ‘The Wagon’ en ‘Flying Cloud’ (allebei uit ‘Green Mind’) waren al ruim twintig jaar oud, terwijl we met ‘Repulsion’ en ‘Quest’ zelfs werden teruggeflitst naar 1985, een tijdstip waarop de helft van de aanwezigen nog niet eens waren geboren.
Wie dacht dat J Mascis zich nu in een folktroubadour had getransformeerd, zou snel zijn vergissing inzien. Want ook al gebruikte de man een akoestische Gibson, het instrument werd elektrisch versterkt en vervormd middels allerlei effectapparatuur, zodat het niet lang duurde voor in een song als ‘Ammaring’ toch weer een storm opstak. Wie zijn ogen sloot tijdens het gedreven ‘Not You Again’ zou zelfs hebben gezworen dat de Ramones op het podium stonden.
Liefhebbers van Mascis’ snijdende gitaarwerk kwamen ook nu volop aan hun trekken, want middels een loopstation stapelde de muzikant verscheidene lagen op elkaar, wat hem de gelegenheid gaf uitgebreid met zijn sound te experimenteren. Zo merkte je eens te meer hoe ingenieus songs als ‘Get Me’ en ‘Not The Same’ op harmonisch vlak in elkaar zaten. Tijdens de epische solo’s in ‘Can I’ en ‘Alone’ leken Mascis’ vingers dan weer telepatisch in verbinding te staan met de geest van Dinosaur Sr.
De zanger praatte nauwelijks met zijn publiek en zat duidelijk in zijn eigen trip. Maar wie een parel als ‘Little Fury Things’ op zak heeft, kan zich, wat ons betreft, best wel enige excentrieke trekjes veroorloven. In ieder geval weten we nu dat de opperdino niet per se hoeft te briesen om indruk te maken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Wagon / Listen To Me / Several Shades of Why / Circle of Friends / Ocean In the Way / Get Me / Not the Same / Not Enough / Ammaring / Flying Cloud / Can’t I / Repulsion / Not You Again / Alone // Quest / Little Fury Things
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier