Vier jaar na Exhale zijn Intergalactic Lovers zopas bevallen van Liquid Love, een plaat over de liefde in al haar verschijningsvormen. Met de populariteit van het Aalsterse gezelschap zit het blijkbaar nog méér dan snor. De officiële lp-voorstelling in de Antwerpse Roma was namelijk al lang van tevoren uitverkocht.
HET CONCERT: Intergalactic Lovers in De Roma, Antwerpen op 10/3.
IN EEN ZIN: In Antwerpen zagen we een prima concert van een sympathieke band, maar de momenten waarop we verrast én verrukt de oren spitsten, waren net iets te schaars.
HOOGTEPUNTEN: No Regrets, Crushing, Shewolf, Northern Rd., Bruises, Waves of Desperation, Delay…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Lara Chedraoui: ‘Wij zijn Intergalactic Lovers en we komen uit Aalst, zeg maar het Antwerpen van de Denderstreek’.
Voor Lara Chedraoui, de immer innemende en goedlachse zangeres van de groep, zijn de jongste jaren een ware beproeving geweest. Eerst was er een relatiebreuk die van haar hart een slagveld maakte. Daarna kreeg ze een ernstige vorm van Covid-19, die een eindeloos lange revalidatie vergde. Behalve haar longen tastte de ziekte ook haar stem aan, waardoor ze momenteel nog moeite heeft met de hoogste noten van sommige songs.
De meeste nummers op Liquid Love zijn dan ook aan de sombere kant: Chedraoui gebruikt vaak metaforen die ademnood, verdrinking of ontreddering suggereren. ‘Scared and scarred I fall apart’, zingt ze ergens, om tegen het einde van de plaat te besluiten dat ze de bodem van het diepste dal heeft bereikt. Naar haar teksten te oordelen, was de frontvrouw van de Intergalactics lange tijd ieder houvast verloren. Die ontboezemingen staan dan ook haaks op de vaak blijmoedige indiepop van haar band.
Ook in muzikaal opzicht is er anno 2022 het één en ander veranderd. De nadruk ligt nu minder op de gitaren en wat meer op elektronica en groovy, discreet naar de dansvloer lonkende beats. Producer Luuk Cox, alias Shameboy, ging voor een strakke, stuiterende maar coherente sound, die voorzichtig nieuwe paden aftast maar tegelijk herkenbaar blijft. Met Lara Chedraou lijkt het inmiddels beter te gaan. Zo maakte ze onlangs haar acteerdebuut in Lost Luggage, een tv-reeks over de terroristische aanslagen op de luchthaven in Zaventem, die binnenkort op Eén te zien zal zijn.
Verpletterd
Naar hun concert in De Roma te oordelen, zijn Intergalactic Lovers nog steeds een hecht gezelschap dat speelplezier hoog in het vaandel schrijft. Vooral bassist Raf De Mey en drummer Brendan Corbey beten zich vast in de songs, zoals een uitgehongerde vos in een malse kip. Sinds zangeres Chedraoui enkele jaren geleden haar hand verwondde aan een gebroken bierglas en zelf geen gitaar meer kan spelen, worden de Intergalactics op het podium aangevuld met een vijfde man. Tot voor kort was dat Philipp Weies van Go March, maar zijn rol op gitaar, keyboards en (een enkele keer) bas is nu overgenomen door Floris De Decker, die u mogelijk kent van Team William of de live-incarnatie van The Van Jets.
Zoals verwacht stond een groot deel van de set in het teken van de nieuwe plaat. Er werd afgetrapt met het springerige Lost en het luchtige Bobbi, één van de weinige liedjes uit Liquid Love waarin vorm en inhoud perfect overeenkwamen. ‘Wie van jullie heeft zich ooit al totaal verpletterd gevoeld onder het gewicht van het bestaan?’, vroeg Lara Chedraoui, ter introductie van het breekbare Crushing. Uit haar toon viel ondubbelzinnig af te leiden dat ze zelf ter zake als een ervaringsdeskundige mocht worden beschouwd. Meteen legde de zangeres uit dat de nieuwe langspeler van haar groep Liquid Love heet, net omdat het leven op en neer gaat zoals de golven in de zee.
Toch was haar gevoel voor zelfrelativering intact. Chedraoui oogde als een charmante girl next door en vertolkte haar nummers niet enkel met haar warme, heldere stem, maar met haar hele lichaam. Ze huppelde als een jong veulen over het podium en ontwikkelde daarbij haar eigen gebarentaal. Nieuwe songs als Two to One (waarin de afwezigheid wel zeer nadrukkelijk aanwezig was), In Limbo (over een plek waar de zangeres veel langer verbleef dan haar lief was) en La Folie maakten een overtuigende indruk. Toch waren het vooral de al wat oudere hits die de geestdriftigste publiekreacties oogstten.
Lief voor elkaar
Islands, Northern Rd., het even gedreven als bloeddorstige Shewolf en het potige, door de vervormde gitaar van Maarten Huygens aangezwengelde Delay werden door de toeschouwers in koor meegezongen. Het absolute hoogtepunt van het concert was echter het fragiele Bruises, dat door de hoogst expressieve snarenverrichtingen van Huygens epische proporties kreeg.
Tijdens de toegiften kwamen Intergalactic Lovers aanzetten met Give It Up, dat destijds was ingegeven door de aanslag op de Bataclan in Parijs en volgens Lara Chedraoui helaas nog altijd actueel is. De zangeres had dan ook een boodschap voor de fans: ‘Verzet je tegen iedere vorm van racisme, discriminatie en geweld. En wees lief voor elkaar, oké?’ Eerder had ze al gezegd dat, hoe hard je het ook te verduren krijgt, alles altijd wel goed komt. Alleen leek het vertwijfelde My Low Low, waarmee de aanwezigen finaal de nacht in werden gestuurd, dat in alle toonaarden tegen te spreken: ‘This doubt that is me / Is killing us, baby’. Ouch!
In Antwerpen zagen we een prima concert van een sympathieke band. Maar als we eerlijk zijn, boden Intergalactic Lovers toch vooral meer van hetzelfde. Het nieuwe materiaal lijdt aan een zekere eenvormigheid -nieuwe classics hebben we niet echt gehoord- en de momenten waarop we verrast én verrukt de oren spitsten, waren net iets te schaars. Hopelijk komen de Lovers tegen de festivals dus iets euh… intergalactischer uit de hoek.
DE SETLIST: Lost / Bobbi / No Regrets / Islands /Crushing / La Folie / Two To One / Shewolf / Northern Rd. / The Heart Beaten Beats / In Limbo / Bruises / Waves of Desperation / Delay / Between the Lines // Give It Up / My Low Low.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
