Iglooghost klonk post-apocalyptischer dan een paar jaar geleden, maar de jonge producer huppelde vrolijk door de assen.
Liefhebbers van fantasiewerelden én avontuurlijke elektronische muziek kwamen afgelopen avond allebei aan hun trekken in de Botanique. De Londense producer Iglooghost specialiseert zich namelijk niet alleen in speelse bliepjes en bloepjes, ook bouw hij kleurrijke verhalen rond zijn werk. Zijn wereld is er eentje waar oogbollen vrij rondzweven, om uiteindelijk tot heksen te evolueren. Die ontpoppen zich later weer tot zogenaamd ‘Iglooghosts’. Gewapend met weelderige videobeelden en zijn knotsgekke beats bracht hij zijn verhaal tot leven in Brussel.
Racen over de toendra
Eerst werden we naar de nieuwe wereld gegidst door Babii, een jonge artieste die al regelmatig met Iglooghost samenwerkte. Ze ging niet achter haar draaitafel staan, maar zette zich comfortabel óp het tafelblad. Daar zat ze erg relaxt, met een headset en microfoon die haar eerder op een Twitch-streamer dan een zangeres deden lijken. Al liet ze weten dat ze zich voor de eerste keer in een lange tijd nerveus voelde toen ze plaatsnam op haar tafel in de zuilenhal van de Botanique.
Dat bleek nergens voor nodig, want Babii overtuigde makkelijk met haar dromerige zanglijnen. Haar ijzige sound en dromerige uitstraling contrasteerden mooi met de opzwepende beats, of het nu de schuifelende UK bass-ritmes van Shadow en Ember waren, of de drum n bass van Zero. Alsof we in een racewagen over de toendra scheurden. Zelf leek Babii haar verlegenheid in de tweede helft ook te overwinnen, toen ze ging rechtstaan op tafel en met behulp van zo’n circusstok met een stoffen lint het optreden tot ijskoude gymnastiek transformeerde.
Fluisterstemmen en dropsnoepjes
Vroeger klonk Iglooghost alsof hij een kleurrijke zak Haribosnoepjes door je speakers liet knallen. Op zijn recentste album Lei Line Eon lijkt het echter alsof het dieet van de Londenaar beperkt bleef tot pikzwarte drop. De rondstuiterende beats werden ietwat teruggeschroefd, en Iglooghost bracht een wat griezeliger geluid dat langzaam onder de huid kruipt.
Voor die gelegenheid had de producer – die opkwam met een fris vissershoedje – ook zijn microfoon meegenomen. Tijdens vorige shows bracht hij zijn shows woordloos door, maar nu kwam hij het onheilspellende gefluister op nummers als Sylph Fossil live brengen. Halverwege de set mocht ook Babii nog eens aantreden, om in duet te gaan met een streepje industriële noise. Babii’s dromerige stem gold als houvast tussen de verpletterende chaos.
Huppelen door de assen
Ook visueel was Iglooghosts show afgestemd op zijn nieuwe sound. De digitale wereld die hij projecteerde bulkte nog steeds van de verbeeldingskracht en zou niet mis staan in een game als Final Fantasy. Toch had het geheel deze keer ook iets post-apocalyptisch, alsof er een vleugje War of the Worlds aan toegevoegd werd. Het viel nog het best te vergelijken met de wereld uit The Wizard of Oz als Dorothy Kansas nooit verlaten had om de heks te verslaan.
En toch had het geheel iets hoopvol, alsof er nadruk werd gelegd op de mogelijkheden tot heropbouw na de ondergang van de wereld. Dat kwam vooral doordat de drukke muziek van Iglooghost, ondanks de donkerdere uitstraling, nog steeds verwondering uitstraalde. De wereld is naar de vaantjes gegaan, maar Iglooghost huppelde vrolijk door de assen om de nieuwe, grijze wereld te ontdekken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
