Feesten van angst en pijn is een dichtbundel van Paul van Ostaijen, maar vanaf heden is die titel ook van toepassing op de concerten van Idles. De ‘angry punkband’ uit Bristol kwam even intens als furieus voor de dag en bewees dat zijn atonale en noisy songs wonderwel het daglicht kunnen verdragen.
Frontman én brulboei Joe Talbot ziet er op het eerste gezicht zó gevaarlijk uit dat je hem niet graag in een donker steegje zou tegenkomen. Maar bij nader inzien bleek hij een sympathieke peer te zijn, die zijn publiek gratis voedingsadvies gaf (‘Eet niet te veel frieten met mayonaise – they will slow you down’) en zich vereerd voelde dat hij vandaag het podium mocht delen met ‘fucking Metallica’. Zestien jaar geleden kwam Talbot samen met zijn pa al eens naar Werchter om er Slayer aan het werk te zien. ‘En nu staan we hier verdomme zelf’, sprak hij ongelovig.
Als de zanger een getormenteerde indruk maakte, was dat omdat hij aan helse pijnen leed, te wijten aan een venijnige ontsteking aan het been. Maar ook zijn woede over allerlei maatschappelijke en politieke mistoestanden was niet geveinsd. Talbot beseft dat je als individu steevast genaaid wordt door wie rijker of machtiger is. Zo ging Mother over uitbuiting op de werkvloer, en Danny Nedelko over het weinig benijdenswaardige lot van illegale migranten. Maar zoals bleek uit Never Fight A Man With A Perm verkennen Idles ook het vage grensgebied tussen tragedie en komedie. Gitarist Mark Bowen had zich overigens in iets gehesen dat nog het meest op een lange nachtjapon van zijn grootmoeder geleek.
‘I’m a carcrash’, schreeuwde Joe Talbot en zo klonk hij ook, want van belcanto viel hij niet meteen te beschuldigen. Qua sound hield zijn band het midden tussen The Birthday Party, uit de periode toen Nick Cave nog écht gevaarlijk was, en The Fall: donker, monotoon en voorzien van zoveel stoorzenders dat ze de ether in een oogwenk in oorlogsgebied transformeerden. Songs als Divide and Conquer, Crawl!, A Hymn ofRottweiler leken consequent in roestige prikkeldraad te zijn gewikkeld. En volgens lieden die verstand hebben van die dingen, gebruikten Idles uitsluitend gitaren van het merk Gilette.
Intussen werd in de moshpit driftig op en neergesprongen. Wie Idles van dichtbij wilde meemaken, moest nu eenmaal tegen een stootje kunnen. Anarchy from the UK? Welja, maar dan vertaald naar de 21ste eeuw. En met meer ziel dan de Sex Pistols ooit hebben gehad.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
