I Love Techno @ Flanders Expo

‘Er is niet één publiek dat zich zo smijt als dat van I Love Techno.’ Verslag van Tim Vernimmen.

Wow, deze I Love Techno is nu eens echt voorbij gevlógen. We geven het niet graag toe, maar gewoonlijk krijgen we het naar het einde toe toch wel een paar keer even lastig, kijken we twee keer in tien minuten op onze GSM hoe laat het is of hopen we stiekem dat er uit de monotone beats weldra een bekende sample zal opduiken. Niets daarvan deze keer: hoewel van negen tot halfzes in Flanders Expo hebben vertoefd, toch een lánge nacht, zouden we zo hebben bijgetekend voor nog één.

Hoe is dat zo gekomen? Even kijken. Om te beginnen werden we opgewarmd door het Schotse duo Optimo, dat zoals we dat van hen gewend zijn heel erg breed ging zonder ook maar één keer onder de lat door te duiken. Avontuurlijke, alle kanten op stuiterende technoritmes werden bijgekruid met legendarische vocale samples én platen uit de geschiedenis van het genre: zo konden de Bloody Beetrootsfans tijdens deze set ontdekken dat die fameuze warpsample al wat langer meegaat (‘The Dominator’ van Human Resource, iemand?), kregen we een ferme lap ‘Headhunter’ van Front 242 (die eerder die avond al met een Elektropedia Vanguard Award gingen lopen) en speelden ze zowaar die fantastische Carl Craig-remix van ‘In the Trees’ van Faze Action waar we tijdens zijn sets steevast van gaan zwijmelen.

Vervolgens was in de Green Room Ellen Allien (baas van het Duitse Bpitch Controllabel) geweldig in vorm: tussen de opgewekte discomoves en het zwaaien met haar lange blonde haren door trakteerde ze op melodieuze maar onderkoelde tipsy techno, doorweven met hese fluistervocals en verzopen zangkoortjes. Leuke opwarmer voor de onbetwiste headliner van de avond: de heren van Underworld, die zich – geruggesteund door wat u tegenwoordig op alternatieve radiostations te horen krijgt – ongegeneerd outten als synthpopband. Met onze ogen dicht hadden we soms even het gevoel dat we op een Killersconcert verzeild waren, maar gelukkig was er tussendoor en vooral nadien ook de tijd voor de Underworld waar we wél van houden: bedwelmende beats en de bezwerende zang van dat akelige kleine mannetje dat zo’n aanstekelijke schimmen werpt als hij voor een spot gaat staan. Persoonlijk waren wij het meest enthousiast over ‘Cowgirl’, maar u voelde er meer voor om de Clouseaufan uit te hangen tijdens ‘Born Slippy’, en dat was zowaar een hoogtepunt.

Vervolgens was het even wat minder: Chris Liebing, Djedjotronic,Vitalic, het deed ons allemaal weinig, en dus was het wachten op Dave Clarke, de John Miles van I Love Techno, die nog eens van ’techno was my first love, and it will be my last’ kwam doen: een ongelooflijk stevige motherfucker van een twee uur durende set, waarin de baldadige bassen soms zodanig tekeer te ging dat ze versmolten tot een aanhoudend gedaver dat Flanders Expo letterlijk deed trillen op zijn grondvesten. Een beetje veel van het goede, zo nu en dan, maar niettemin: als er één man is die na vijftien jaar precies weet hoe hij de Belgische technofan een plezier kan doen is het den Dave wel. Afsluiten was vervolgens – alweer – weggelegd voor de legendarische Robert Hood, ditmaal met een bij momenten nogal moeilijke en ingewikkelde liveset, gelukkig gedragen door prachtige, uitgepuurde beats waaraan je hem ook echt live kon zien prutsen – er bleek zowaar een lineair verband te bestaan tussen wat hij met zijn vingers stond te doen en wat er uit de luidsprekers rolde – dat gebeurt niet al te vaak.

We zeiden het al, en we zeggen het nog eens: wij hóuden van I Love Techno. Meer nog: ook al hebben wij alweer de hele zomer alle festivals afgedweild, wij kennen niet één publiek dat zich zo smijt als dat van I Love Techno. En geloof ons, brave coladrinkers: dat is écht niet allemaal due to drugs.

Tim Vernimmen