Hundred Waters @ ABClub: De kamermuziek van de toekomst

© gf

Spelen ze nu digitale folk, folktronica of electronische r&b? In ieder geval is Hundred Waters de eerste indieband op het OWSLA-label van Skrillex. In de AB koppelde het gezelschap uit Gainesville, Florida speelsheid aan virtuositeit en sloeg het een sierlijke brug tussen aards en etherisch.

DA GIG: Hundred Waters in ABClub, Brussel op 30/9.

IN EEN ZIN: Een gracieus en trefzeker concert, waarin raffinement geenszins taboe bleek te zijn.

HOOGTEPUNTEN: ‘Cavity’, ‘Out Alee’, Down from the Rafters’, ‘[Animal]’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Nicole Miglis, net voor de groep aan haar eerste toegift begon: “Zou het concert Sinéad O’ Connor nog bezig zijn?” (de Ierse maakte op hetzelfde moment haar opwachting in de grote zaal).

Hundred Waters hebben hun groepsnaam ontleend aan de Oostenrijkse kunstenaar en architect Friedensreich Hundertwasser, die met zijn voorliefde voor veelkleurigheid en kronkelige lijnen hun werk diepgaand heeft beïnvloed. De polychrome muziek van het kwartet ontstaat op het snijpunt van postrock en freakfolk, waar traditie en vernieuwing haast onmerkbaar versmelten. Hun platen, het twee jaar oude ‘Hundred Waters’ en het enkele maanden geleden verschenen ‘The Moon Rang Like A Bell’, zijn rijk aan details en vertonen duidelijke raakpunten met die van het IJslandse múm, al hoor je er net zo goed echo’s op van Four Tet, Fennesz, Steve Reich of Björk ten tijde van ‘Vespertine’. Hun vloeibare sound wordt gedomineerd door machines, maar doet niettemin verrassend intimistisch aan.

Typisch voor Hunderd Waters zijn de gelaagde stemmen, de vaak dwarse ritmiek, het naar psychedelia neigende spel met klanken en de complexe arrangementen. Ook op hun meest verstilde momenten schuilt er een onderhuids gevoel van wanhoop in hun songs. Op haar nieuwe cd heeft de groep haar sound nog verder verfijnd en hanteert ze een elektronische geluidspalet. Voor zover Hundred Waters zich nog van akoestische instrumenten bedienen, worden die consequent verknipt, gesampled en bewerkt.

Voetzoekers

Centraal staat nog steeds de frêle, ietwat excentrieke fluisterstem van Nicole Miglis. Vaak worden haar zangpartijen, met behulp van allerlei effectapparatuur, net zo lang op elkaar gestapeld tot er een soort engelenkoor ontstaat. Met uitzondering van drummer Zach Tetreault zijn alle bandleden multi-instrumentalisten. Allemaal bewerkten ze een synth op het podium, maar daarnaast zorgde Trayor Tryon regelmatig voor een stevige basgroove en bracht Paul Giese met zijn gitaar enige interpunctie aan.

Nicole Miglis schrijft doorgaans vrij impressionistische teksten en vanaf ‘Murmurs’, het nummer waarmee de Amerikanen hun AB-set openden, merkte je al dat de betekenis en de emotionele resonantie veeleer door de klanken dan door de woorden werd opgewekt. Hundred Waters moest het vooral hebben van de macht van de suggestie en dat werkte uitstekend in ‘Cavity’, dat een beetje aan het vroege werk van Lamb deed denken en waarin een zwierige -synthetische- strijkerspartij tevoorschijn werd getoverd. ‘Out Alee’, door Miglis klassiekerig ingeleid op piano, klonk rijk en elegant, maar zat vol percussieve voetzoekers die ervoor zorgden dan het geheel nooit te zweverig werd. Het bubbelende en borrelende ‘Nowhere’ wist de aandacht van de toeschouwers moeiteloos vast te houden en ook in ‘Chambers (Passing Train)’ doemden uit de nevel regelmatig verrassende motiefjes op. Het was meteen de eerste song waarin Giese trefzekere gitaaraccenten plaatste.

Gebed

Show Me Love’, dat het midden hield tussen ingetogen hymne en gebed, bracht de zangeres in haar eentje aan het klavier. In ‘Down From the Rafters’, een smeulende, symfonisch aandoende song waarin we dank zij de wonderen van de technologie achtereenvolgens een accordeon, een klarinet en een zwerm violen dachten te horen, diepte ze dan weer een dwarsfluit op. Op zo’n moment gaf Hundred Waters ons al een glimp van de kamermuziek van de toekomst.

Naar het einde van de set, die nagenoeg volledig in het teken stond van ‘The Moon Rang Like A Bell’, werden de dance-invloeden in de nummers almaar manifester. ‘Xtalk’ en ‘[Animal]’, waren op stevige beats geplant en klonken even gedreven als meeslepend. Uit hun titelloze debuut visten Hundred Waters enkel het pulserende ‘Boreal’ en ‘Are/Or’, dat in al zijn potigheid herinnerde aan 65daysofstatic. Het bleek een van de fysiekste nummers van het kwartet te zijn en door de aanhoudende tempoversnellingen eindigde het in totale overdrive.

De enige bis, ‘Seven White Horses’, was bijna als pure drum & bass. En zo kwam Hundred Waters uiteindelijk toch nog minder ijl uit de hoek dan we hadden verwacht. Het werd een gracieus en trefzeker concert, waarin raffinement geenszins taboe bleek te zijn. We kunnen u dus een zwempartij in Hundred Waters van harte aanbevelen.

DE SETLIST: Murmurs / Cavity / Out Alee / Nowhere / Chambers (Passing Train) / Boreal / Show Me Love / Xtalk / Down From the Rafters /[Animal] / Are/Or // Seven White Horses.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content