Hoe ‘live’ is het livepodium van Tomorrowland?

Wie dat wilde, kon het tweede Tomorrowlandweekend inzetten met een hele dag livemuziek. Een nieuwigheid die best wat fijne concerten opleverde, maar ook minstens één fiasco.

Ja, de mainstage van Tomorrowland is een dancekermis, maar gelukkig zijn er nog zestien andere podia in De Schorre. Wie die wat nader bekijkt, ziet dat het festival elk jaar de grenzen van zijn muzikale universum een beetje oprekt.

Zo deed afgelopen weekend de hiphop zijn intrede in Boom, met onder anderen Lil Kleine, French Montana, Lil Pump en Coely op de affiche. Op de openingsdag van het tweede weekend stond de Organ of Harmony dan weer in het teken van livemuziek, na het geslaagde experiment met Oscar and the Wolf vorig jaar.

De Britse duivel-doet-al Youngr mocht het podium openen met zijn dansbare electropop. Op zijn identiteitskaart staat Dario Darnell, op zijn familiefoto’s prijkt ie naast papa Kid Creole en op het podium omringt hij zich met een hele batterij aan drums, gitaren en samplepads.

Darnell verwierf YouTubefaam met remixes van onder meer Sweet Disposition en London Grammar, maar speelde in Boom uitsluitend eigen nummers. Die waren best funky en Darnell bracht ze ook met veel gretigheid, maar toch gaf het bescheiden publiek niet thuis. Enkel toen hij met frisbees begon te gooien, kreeg de jongen wat respons. Als ie maar geen Steve Aoki wordt.

De eerste Belgen van de dag, de Gentenaars van Curtis Alto, keken toen ze opkwamen aan tegen een bijna lege vlakte. Het duo, twee broers die enkele maanden geleden hun broer en derde groepslid verloren in een verkeersongeval, maakt nochtans muziek op maat van de standaard Tomorrowlandganger, vlot verteerbare dansplaten met veel house-invloeden en hier en daar een leuke sample, zoals het gitaartje uit Kiss van Prince.

Kat in het bakkie zou je dan denken, maar u vond het blijkbaar nog steeds te vroeg om meer uit uw dansbenen te halen dan een trouwfeestachtige bijtrekpas. Misschien was het te warm, misschien was u te lui, misschien speelde de korte technische storing hen parten en wellicht is het een beetje van alledrie.

Daarnaast overstijgt het livegeluid van deze groep dat van een dj-set nauwelijks. Vooral drummer Mathias Roelandt mag nog wat creatiever uit de hoek komen. ‘We need more energy!’ riep hij na het technische defect naar het publiek. Het moet van twee kanten komen, dachten we toen.

Cédric Steinmyller – u mag de Fransman ook Klingande noemen – bracht voor het eerst een deftige mensenmassa op de been voor het livepodium met het soort zomerse muziek waar de zon spontaan van gaat zakken in de zee en ijsblokjes van in uw gin-tonic springen.

De geknipte man om in de Spotifyplaylist voor uw barbecue te slepen, maar stel u van Klingande live vooral niet te veel voor. Tachtig procent van wat je hoort komt uit Steinmyllers draaitafel, de andere twintig procent is kleurwerk in de marge van twee gastzangers, een violist, een drummer en een saxofonist. Die laatste kwam op het einde van de set wel nog met een mooie vondst op de proppen door de intro van Jubel, Klingandes grootste hit, te verkleden in een jazzy solo, waarna zijn broodheer het overnam met de track zelf.

Verder kreeg het volk wat het wilde, van Corona’s Rhythm of the Night over One Kiss van Dua Lipa tot Bella Ciao uit La Casa de Papel. Hebben we elk al minstens vijf keer gehoord de afgelopen dagen, maar u dronk de muzikale gin-tonic tot de bodem leeg en danste uzelf de vooravond in.

Van de roedel hiphoppers uit het eerste weekend deed alleen Coely de dubbel, en vanaf dat ze, nog achter de coulissen, de show a capella inzet, weet je waarom. Een livepodium op Tomorrowland zonder de beste liverapster van het land zou namelijk zonde zijn.

Wat zagen we ze graag bezig, hoe ze swaggy as fuck, met haar oversized rood regenpak aan, over het podium zwierf, drijvend op de strakke groove van haar band. Nu eens spuwde Coely een rake flow in je gezicht, dan weer deed ze een gooi naar de titel van Beyoncé van ’t stad.

Toen haar maatje Dvtch Norris in een fluorescerend hesje het podium opstormde, werd het helemaal geinig. Ze schoten op elkaar met denkbeeldige geweren en liepen samen voor- en achteruit alsof ze ter plekke een kruising van Black Panther en Grease aan het inblikken waren. En dan moesten Don’t Care en Celebrate nog komen. De pompende vuisten van bij Klingande bleven achterwege, maar we zagen hoe bij de meeste mensen de heupen met plezier de corvee overnamen.

Coely is het soort zangeres die met zo’n vanzelfsprekendheid topshows aflevert dat we deze review wilden besluiten met ‘zoals verwacht’. Bullshit, want op sterke live-hiphop, zeker in een land als België, moet je trots durven te zijn.

Het kan aan ons liggen, maar wij hebben ons de afgelopen acht jaar op geen enkel moment afgevraagd hoe het zou zijn met Craig David. Blijkbaar is de Britse R&B-ster, die in het vorige decennium vrouwen bronstig maakte met nummers als What’s Your Flava en Walking Away, al enkele jaren aan een comeback bezig, gebaseerd op samenwerkingen met hippe vogels als Kaytranada en Yxng Bane. Van die hernieuwde populariteit maakte David gebruik om van de party’s in zijn penthouse in Miami een radioprogramma te maken, TS5. Mag hij allemaal, maar daar een livetournee aan koppelen was een heel, héél slecht idee.

David stond in Boom alleen op het podium en moest tussen het rappen door – het enige dat hij wél goed deed – ook zijn eigen muziek aanzetten. Nu ja, eigen: in een uur draaide hij er Love Yourself van Justin Bieber, No Scrubs van TLC, Temperature van Sean Paul en Show Me Love van Robin S door. Stuk voor stuk bommetjes, iets dat van Davids eigen nummers helaas niet kon gezegd worden.

Eén moment vatte de hele set samen, namelijk dat waarop Craig David eigenhandig Walking Away opzette, mét zanglijn welteverstaan, om er vervolgens live op mee te zingen voor een apathisch publiek. Vervolgens gooide David One Dance van Drake erin en ging de Organ of Harmony wél uit zijn plaat. En oprecht: we snappen niet waarom u genoot van dit droevige karaokefeestje.

Mike ‘Push’ Dierckx zal voor eeuwig en drie dagen de man zijn die ons Universal Nation geschonken heeft, maar van nostalgisch op zijn lauweren rusten wil de producer niet weten. In Boom gooide Dierckx, voor de gelegenheid geflankeerd door Netsky-drummer Michael Schack, er zelfs een nieuwe single in, Together We Rule The World.

Maar het publiek – overal rondom ons beleefden mensen hun tweede of derde jeugd – kwam voor ninetiestrance en kreeg die ook, van extra power voorzien van tempobeul Schack. Toch zagen we maar een vijftiental mensen echt alles geven, tot het onvermijdelijke Universal Nation de boeken dicht deed en iedereen wel voor de bijl moest gaan. Geen essentiële set, wel een geweldige ervaring voor de fans van het genre.

In dezelfde categorie, maar dan voor een ander genre: The Bloody Beetroots, een Italiaans collectief dat samen met onder meer Boys Noize en Justice de wereld van de dansmuziek vorig decennium in een elektrobad dompelde. Een plonsbadje, welteverstaan, want wie het trio tekeer zag gaan in Boom, wist meteen twee dingen. Eén: er is geen kat die dit nog maakt of op nieuw werk van deze groep zit te wachten. Twee: dit is een feestje, maar geen voor gevoelige oren.

Want het is niet omdat de cocktail die de groep heeft bereid van metal, dubstep, drum-‘n-bass en af en zelfs een vleugje rockabilly of punk al even niet meer in hippe cocktailbars geschonken wordt dat het minder straffe toebak zou zijn. Veel volk lokte het combo niet, maar wie er was, kreeg een retestrakke rave op z’n 2005’s voorgeschoteld. Een bom die impact had, ook al is de oorlog waarvoor ze bedoeld is alweer een jaar of tien beslecht.

Op een slaapmutsje hoefde u niet te rekenen bij Underworld. Ook na bijna veertig jaar weten Rick Smith en Karl Hyde hoe ze een overrompelende dancehoogmis moeten opdragen, met Smiths knoppentafel als altaar en Hyde als sensueel rondtrippelende priester, die nu en dan zelfs een laser-aureool kreeg aangemeten.

Juanita was een pracht van een voorgebed, de bijdrage van Iggy Pop in Bells of Circles een uitstekende eerste lezing en Cowgirl een leerzaam evangelie. Maar pas na de eerste noten van Born Slippy – uiteraard – ging u massaal ter communie. Net op tijd om de dansfactor tot drie sterren op te trekken, bijna hadden we u een rozenkrans laten bidden.