Heel even voelde iederéén zich een outsider bij The Haunted Youth in de AB

Vissershoedjes, vleermuizen van papier-maché en vies veel hits: zo pakte de groep rond Hasselaar Joachim Liebens de Ancienne Belgique in.

‘Twee jaar geleden zat ik nog demootjes op te nemen in mijn slaapkamer. Geen band, geen vrienden, niks.’ Joachim Liebens kon zelf niet goed vatten dat hij dinsdagavond de grote AB had doen vollopen met wat dus in een niet zo ver verleden nog zijn bedroomproject was. En toch stond The Haunted Youth daar alsof het nooit iets anders gedaan had dan voor een mensenmassa spelen.  

Hun debuutalbum Dawn of the Freak is nog maar luttele dagen uit, maar met het gros van de nummers daaruit wordt u al twee jaar om de oren geslagen op de radio. Geen wonder dus dat opener Broken de zwier er van bij de eerste noot in kreeg, dat I Feel Like Shit and I Wanna Die al op herkenning werd onthaald nog voor het goed en wel was ingezet, dat Stef Castro’s basriedel uit Gone uren na het concert nog in ieders kop bleef spoken en dat hitsingle Teen Rebel niet tot het einde hoefde te worden opgespaard, maar doodleuk in de buik van de set kon worden gedropt.

Maar wat dinsdag nog het zotst van al was, is dat de benevelde, vaak repetitieve deep cuts uit Dawn of the Freak qua publieke respons niet moesten onderdoen voor de singles. De finale van House Arrest was een stuk zinderender dan op plaat. En als u dacht dat die ene take van Fist in my Pocket vanop het album onovertroffen was, dan had u de breekbare versie waar The Haunted Youth in de AB mee op de proppen kwam eens moeten horen. ‘I keep the knives where you won’t find them, cause you’re gonna make me lose my mind’, zong zelfverklaard outsider Liebens, voor een keer niet met een echo maar met een krak in zijn stem. Griezelig goed.

Een vertraagd gitaarintrootje van Tom Stokx hier, een synth-intermezzootje van Hanne Smets daar, een jazzy drumoutrootje van Nick Caers ginder: het viel eraan te zien dat The Haunted Youth de voorbije weken al was gaan warmlopen in Frankrijk en Nederland. De festivalset vanop onder meer Pukkelpop was een volwaardige clubset geworden. Zelfs aan de inkleding was gedacht. Met drie neerdwarrelende vleermuizen van papier-maché – bij eentje kwam licht uit de ogen – turnde The Haunted Youth de AB dinsdagavond om tot een soort miniatuur-Gotham City. Alleen droeg Batman van dienst Joachim Liebens een vissershoedje.

Meermaals zag je de leden de zaal monsteren, naar elkaar kijken, zichzelf in de arm knijpen – zo’n Eerste Keer maak je natuurlijk nooit meer mee – maar veel meer dan ‘what the fuck’, ‘holy shit’ en ‘thanks guys’ kreeg Liebens doorgaans niet uitgebracht. Of toch: na de wat stonede Oasis-cover Cast No Shadow kondigde hij afsluiter Coming Home aan als ‘een nummer dat gaat over alles waar The Haunted Youth voor staat: thuiskomen, je thuisvoelen in deze gekke wereld’. Wat volgde, was een arenarockbommetje pur sang, eentje dat niet één maar twéé keer tot ontploffing werd gebracht. Heel even voelde iederéén zich outsider.

Daar stond Joachim Liebens dan, op dat grote AB-podium. Met zijn band, zijn vrienden rond zich. En met het perspectief dat het allemaal nog maar net begonnen is voor The Haunted Youth. Wat gaat dat binnen twee jaar wel niet geven?