Graham Coxon @ Botanique: Snedige rammelrock

Qua commercieel succes kan hij nog niet wedijveren met zijn ex-collega Damon Albarn, maar met acht prima solo-cd’s onder de arm hoeft Graham Coxon, voormalig gitarist van Blur, zich nergens voor te schamen. Zijn punky concert in de Botanique was alvast een schot in de roos.

DA GIG: Graham Coxon in de Orangerie van Botanique, Brussel, 21/9.

IN EEN ZIN: Coxon en band kozen in Brussel voor een energieke aanpak en serveerden een puike set vol catchy punk-, garagerock- en powerpopsongs, die op geen enkel moment voor het beste van Blur hoefden onder te doen.

HOOGTEPUNTEN: ‘City Hall’, ‘The Truth’, ‘What’ll It Take’, ‘When You Find Out’, ‘Girl Done Gone’, ‘Sorrow’s Army’ …

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE, naar aanleiding van ‘Standing On My Own Again’: “Soms voel je je als een stuk stront en schrijf je er een liedje over. En twee of drie jaar later zie je dan mensen breeduit glimlachen wanneer je het op een podium ten gehore brengt. Het is een vreemde wereld.”

Noel Gallagher noemt hem “de meest begaafde gitarist van zijn generatie” en ook Jon Greenwood van Radiohead steekt zijn bewondering voor het inmiddels 43-jarige snarenwonder niet onder stoelen of banken. Graham Coxon is dan ook een veelzijdig baasje: een multi-instrumentalist die op zijn soloplaten vaak alle partijen inspeelt, een begenadigd songschrijver en beeldend kunstenaar, producer en oprichter van Transcopic Records.

Coxon is zowel een kind van de Britse folk als van de Amerikaanse lofi. Bij Blur was hij vooral verantwoordelijk voor de stekeligste en luidruchtigste passages, type ‘Song 2′. Op zijn eigen cd’s zoekt hij dan weer een middenweg tussen subtiele, akoestische songs à la Nick Drake en Syd Barrett en noisy gitaarrock.

Coxon, die er, zonder bril, veel minder nerdy uitzag dan tijdens zijn Blurdagen, sloot in Brussel zijn Europese tournee af en zijn vijfkoppige band schepte er zichtbaar genoegen in zoveel mogelijk lawaai te maken. Ongeveer een derde van de set bestond uit songs van zijn dit jaar verschenen cd ‘A+E’ (de afkorting staat voor ‘Accident + Emergency’, de afdeling spoedgevallen, zeg maar), maar de artiest putte ook veelvuldig uit oudere platen zoals ‘Happiness in Magazines’ (2004) en ‘Love Travels At Illegal Speeds’ (’06).

Alcohol

Het optreden werd aangesneden met ‘Advice’, punky rammelpop die iets minder strak werd gespeeld dan verhoopt. Moesten de muzikanten nog op temperatuur komen of hadden ze te diep in het glas gekeken? Want ook al wordt beweerd dat Graham Coxon al jaren van zijn alcoholprobleem af is, het tempo waarmee hij in de Orangerie biertjes en vodkashots tot zich nam deed anders vermoeden.

Hoe dan ook: ‘Spectacular’ was snedige garagerock met de volumeknop op twaalf en gierende feedbackuitbarstingen en tijdens de daaropvolgende nummers beleden Coxon en de vrienden uitgebreid hun voorliefde voor The Buzzcocks, Wire, The Sex Pistols, de Ramones en The Fall. ‘Don’t Let Your Man Know’ en ‘I Can’t Look At Your Skin’ klonken bruisend, stuiterend en energiek zoals het hoorde.

Zelf werden we echter meer geprikkeld door ‘City Hall’, abstract krassende gitaren en pulserende elektronica op een bedje van motorik beats naar een ontwerp van het Krautrockcombo NEU! ‘Seven Naked Valleys’ en het naar Spacemen 3 wijzende ‘The Truth’, deden met hun gruizige synthlijnen behoorlijk opwindend aan. Ook het verpletterende ‘What’ll It Take’, waarin de van nature neurotische Coxon de zin “I don’t know what’s wrong with me” als een mantra bleef herhalen, en ‘Freakin’ Out’, waarin de man al spelend een salto maakte, stuwden de set zelfs nog naar woestere hoogten.

Maar niet alles klonk oorverdovend: ‘Bottom Bunk’ had bijvoorbeeld op het repertoire van de jonge Beatles in de Hamburgse Star Club kunnen staan, terwijl ‘You & I’ zich aandiende als een meezingbaar popliedje, compleet met ‘lalala’s’, al wist Graham Coxon het doelbewust te saboteren door het een rafelig jasje aan te meten.

Prikkeldraad

‘Billy Says’ was een catchy nieuwe song, die naar de modbands uit de sixties verwees. “Het komt op mijn volgende lp – dat staat voor long player, jongens en meisjes”, verklaarde de zanger tongue-in-cheek. “Maar die verschijnt pas over enkele jaren, zodat jullie tegen dan oud genoeg zijn om het te kunnen appreciëren.” Met ‘When You Find Out’ diepte Coxon vervolgens een prima cover op van de obscure Amerikaanse powerpopband The Nerves. Het op countryblueslicks geplante ‘Girl Done Gone’ tenslotte, mondde uit in een aanstekelijke psychedelische jam.

De bissen lieten tergend lang op zich wachten, maar de toeschouwers kregen er wel méér dan een handvol. De opvallendste: het in roestige prikkeldraad gewikkelde ‘You Never Will Be’, het romantische ‘All Over Me’ en, vooral, afsluiter ‘Sorrow’s Army’. Het van oorsprong akoestische nummer uit ‘The Spinning Top’ kwam in Brussel opvallend potig voor de dag en deed, dank zij de gebruikte vingerplectrums, denken aan iets van de vroege Fleetwood Mac. “Indrukwekkend”, noteerden we in ons boekje. Waarmee Graham Coxon nog maar eens bewees dat hij Blur echt niet nodig heeft om het publiek twee uur lang geboeid te houden.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Advice / Spectacular / Don’t Let Your Man Know / I Can’t Look At Your Skin / Standing On My Own Again / City Hall / The Truth / Running For Your Life / What’ll It Take / Billy Says / When You Find Out / Bottom Bunk / You & I / Girl Done Gone / Ooh, Yeh Yeh // Seven Naked Valleys / You Never Will Be / All Over me / No Good Time / Freakin’ Out / Sorrow’s Army.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content