© Koen Keppens

Vlaamse popfans hebben eindelijk nog eens een reden tot chauvenisme, want de Bruggeling Gotye viert momenteel internationale triomfen. Dat de artiest al sinds zijn tweede in Australië woont, is slechts een detail. In een overvolle AB werd hij alvast als een held verwelkomd.

DA GIG: Gotye in AB, Brussel op 30/10.

IN EEN ZIN: Gotyes door polyritmische grooves gedomineerde elektropop getuigde van artistieke veelzijdigheid, maar ’s mans stem wist nog niet altijd te overtuigen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Somebody That I Used To Know’, ‘Hearts A Mess’, ‘Eyes Wide Open’, ‘Smoke and Mirrors’.

DIEPTEPUNT: ‘I Feel better’, de enige toegift, die wel heel erg naar Soulsister neigde en daardoor tussen de rest zwaar uit de toon viel. En voor wie maanden vooraf al een ticket had gekocht, was een concert van amper 50 minuten ook wel aan de magere kant.

BESTE QUOTE: “Willen jullie dat ik Vlaams of Engels spreek? Vlaams? Oké, zo kan ik lekker lelijke dingen vertellen over mijn bandleden. Die idioten verstaan er toch geen snars van.”

Eigenlijk heet hij Wouter De Backer en bracht hij het grootste deel van zijn leven in Melbourne door. In Brussel bleek echter dat hij nog altijd een aardig mondje Nederlands spreekt, ook al doet hij dat met een schattig down under-accent. Als kind gaf zijn moeder hem het koosnaampje Gautier, het Franse equivalent van Wouter, dus toen De Backer tijdens zijn tienerjaren muziek begon te maken hoefde hij niet lang naar een pseudoniem te zoeken. Hij paste enkel de schrijfwijze aan, omdat Gotye op papier nu eenmaal net een beetje hipper oogt.

Vandaag kent iedereen hem van de million seller ‘Somebody That I Used To Know’, die inmiddels in Australië, Nieuw-Zeeland, Nederland en België de eerste plaats van de hitlijsten haalde. Toch is dat succes niet uit de lucht komen vallen. Gotye is inmiddels 31, speelde bij verscheidene bandjes en maakte tot dusver al drie gevarieerde langspelers met muziek die erg is beïnvloed door elektropop uit de eighties en in ruime mate steunt op samples. Zijn vorige cd, ‘Like Drawing Blood’, leverde in het land der kangoeroes twee hits op en werd met allerlei prestigieuze prijzen bekroond. Zijn jongste artpopplaat, ‘Making Mirrors’, wordt zelfs wereldwijd gesmaakt, hoewel ze vol staat met introspectieve, retrofuturistische liedjes die afwisselend worden verpakt als soul, tropicalia en psychedelische rock. In ons land gingen van de cd al 10.000 stuks over de toonbank.

In de AB liet Gotye zich op drums, vijfsnarige bas en toetsen begeleiden door een driekoppige band, terwijl hij zelf de sampler manipuleerde en regelmatig te keer ging op een kleiner drumstel dat aan de rand van het podium stond opgesteld. De Backer was in een vorig leven drummer en net als bij Peter Gabriel is zijn polyritmische aanpak bepalend voor zijn sound. Dat was vooral merkbaar tijdens het stuiterende ‘Eyes Wide Open’ en het al even sterke, met nerveuze synthblieps versierde ‘Smoke and Mirrors’.

Bij gebrek aan een gitaar speelde de bas een dominante rol. Dat was bijvoorbeeld het geval in de gruizige, naar Beck verwijzende acid rock van ‘Easy Way Out’ en het aan reggae verwante ‘State of the Art’. Het laatstgenoemde nummer, waarin Gotye zijn stem vervormde met een vocoder, was een ode aan een orgel dat hij ooit van zijn ouders cadeau kreeg. Ook ‘Don’t Worry, We’ll Be Watching You’, dat begon met een verknipte klarinet en doorspekt was met allerlei intrigerende elektronische geluidjes, had een uitgesproken dubby karakter.

Als zanger wist De Backer nog niet altijd te overtuigen, maar de hogere registers, waarin hij een beetje als Sting klonk, gingen hem duidelijk het best af. Het hartverscheurende ‘Hearts A Mess’ groeide bijgevolg uit tot één van de hoogtepunten uit de set. ‘Somebody That I Used To Know’ was al net zo sterk en is een popsong die we altijd spontaan met 2011 zullen blijven associëren, net zoals we bij ‘Crazy’ van Gnarls Barkley steevast 2006 voor ogen hebben. De Nieuw-Zeelandse chanteuse Kimbra zong haar aandeel vanaf een filmscherm, waarop de hele set lang trouwens knappe visuals te zien waren, en met het sobere ‘Bronte’ zette Gotye na amper drie kwartier al een punt achter zijn optreden. Sneu, want de toeschouwers hadden duidelijk op iets meer gulheid gerekend. De enige bis was de opgewekte Motownpastiche ‘I Feel Better’, dat naar het enthousiasme in de zaal te oordelen, wel eens een hit zou kunnen worden, maar ondergetekende vooral angstige visioenen over Soulsister bezorgde.

Een echt wow-gevoel hielden we aan dit concert niet over, maar Gotye maakte wél een sympathieke indruk en gaf aan dat hij over genoeg talent, veelzijdigheid en groeipotentiëel beschikt om in de turbulente popsector nog een poosje stand te houden. Het weze hem gegund.

Dirk Steenhaut

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

DE SETLIST: The Only Way / Easy Way Out / State of The Art / Don’t Worry, We’ll Be Watching You / Smoke and Mirrors / Eyes Wide Open / Hearts A Mess / Somebody That I Used To Know / Bronte // I Feel Better.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content