Dik twaalf jaar hebben Gorillaz er over gedaan om naar ons land af te zakken. En laat daar geen twijfel over bestaan: het was het wachten waard.
Dik twaalf jaar hebben Gorillaz er over gedaan om naar ons land af te zakken. De intro van Welcome to the World of the Plastic Beach was nog maar bezig en we snapten al waarom het zo lang duurde. 23 muzikanten telden we op podium, inclusief zevenkoppig in matrozenpakjes gestoken strijkers en de volledige Hypnotic Brass Band – en dan was Snoop Dogg niet eens lijfelijk aanwezig. De crew van Gorillaz: we zouden ze geen eten willen geven. Weet u ook meteen waar uw 59 euro naar toe is gegaan.
Vroegen wij ons na de beschamende passage van Mark Ronson in de AB nog af hoe een featuring-groep ooit live zou kunnen overtuigen, dan maakte Gorillaz duidelijk wat de sleutel was: gewoon alle gastmuzikanten meenemen. De La Soul, MF Doom, Bobby Womack, Kano en Bashy of het complete Lebanese National Orchestra: ze waren allemaal van de partij. Gorillaz legt de lat hoog – héél hoog – en daar waren wij blij om.
Moest dat reusachtige schip doorheen veilige wateren loodsen: Damon Albarn, geflankeerd door eerste officieren Mick Jones en Paul Simonon – u wel bekend van The Clash. En hield hij zich tijdens vorige tournees nog bescheiden op de achtergrond, dan wierp Albarn zich in de Lotto Arena op tot de definitieve frontman van Gorillaz. Met enthousiasme: Albarn sprong, hoste en handjeklapte over het podium met de jeugdige branie van een kadet die net gescoord heeft bij het voetbal. U gaf hem daar ook alle reden toe. Wat we na Dirty Harry, het eerste hoogtepunt van het optreden, zagen, was bepaald indrukwekkend. De 6000 man van de Lotto Arena applaudiseerden niet meer, maar braken uit in een soort stadiongejoel dat zelfs Albarn even van zijn melk bracht – hij keek achterom naar zijn muzikanten met twee gebalde vuisten en een blik van ‘gebeurt-dit-nu-echt?’. Het inspireerde de band tot de energetische uitbarsting Punk, van hun debuutalbum, dat aanvankelijk niet op de setlist stond. Alsof Albarn zijn energie even kwijt moest – het was dan ook het laatste optreden van hun Europese tournee.
Nog meer hoogtepunten, vraagt u? Wel, enerzijds de voortreffelijk gebrachte hitsingles als Stylo, Dare, Feel Good Inc en Clint Eastwood – vooral die laatste twee maakten van de bis een waar volksfeest. Maar vreemd genoeg waren wij misschien nog het meest onder de indruk als Gorillaz een versnelling terug schakelde in het wonderschone El Manana, Don’t Get Lost in Heaven of de ingetogen Bobby Womack-show Cloud of Unknowing. Het waren ook die nummers waarin de visuals van Jamie Hewlett, mede-oprichter van Gorillaz, het best tot hun recht kwamen. Want laat daar geen twijfel over bestaan: Gorillaz is een fantastische show.
Dik twaalf jaar hebben Gorillaz er over gedaan om naar ons land af te zakken. Het gevoel dat wij misschien wel een stukje geschiedenis aanschouwd hebben daar in de Lotto Arena, kunnen wij een dag later nog altijd niet van ons afschudden.
Geert Zagers
Gorillaz-concert samengevat in 2min12
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Gorillaz in close-up
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier