De eerste editie van GLIMPS zit erop en was, qua opkomst, al meteen een regelrechte voltreffer. Daarmee bewezen de organisatoren dat er wel degelijk een publiek bestaat dat belangstelling heeft voor jonge, nog onbekende groepjes uit alle hoeken van het Europese continent.
Je kunt het betreuren, maar het anglocentrisme viert nog altijd hoogtij in de muziekindustrie. Muzikale talenten die níet afkomstig zijn uit Groot-Brittannië of de VS hebben het per definitie moeilijker om zich internationaal te laten gelden en als ze zich ook nog eens van hun eigen taal bedienen -maakt niet uit of het Nederlands, Deens, Portugees of Tsjechisch is- worden ze door de media helemaal stiefmoederlijk behandeld. Hoe vaak hebt u, pakweg, Iva Bittová al op de radio gehoord? De initiatiefnemers van GLIMPS willen daar verandering in brengen. Daarvoor hanteerden ze dit weekend een formule die haar deugelijkheid al op buitenlandse showcasefestivals had bewezen: ze programmeerden 51 groepen op 9 podia op spuugafstand van elkaar in de Gentse binnenstad, zodat bezoekers niet alleen een hoop nieuwe muziek, maar ook enkele knusse zaaltjes zoals Miry, Trefpunt en De Fabriek konden ontdekken.
De eerste avond moesten we, wegens het concert van dEUS, noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan, maar zaterdag trotseerden we gezwind de regen om ons al vanaf het eerste concert op ons zorgvuldig uitgestippelde parcours aangenaam te laten verrassen. In een zaal van het conservatorium maakten we kennis met Lilies on Mars, twee Italiaanse dames en een Engelse drummer die transparante shoegazegitaren en elektronica dynamisch lieten samensmelten met dromerige, soms wat kinderlijk aandoende zangpartijen. Songs als ‘Almost Cause’ en ‘I’m Confused, It’s OK!’ klonken intrigerend en waren rijk aan ideeën. Maar in hun experimenteerdrang verloren Lisa Masia en Marina Cristofalo de melodie nooit uit het oog, zodat we, lichtjes overweldigd, snel een exemplaar van hun cd ‘Wish You Were A Pony’ adopteerden.
Nog sterker was Longital, een duo uit de Slovaakse stad Bratislava dat, zo vernamen we achteraf van zanger-gitarist Daniel Salontay, al acht cd’s op zijn conto heeft staan. En inderdaad, vanaf de eerste noten viel op hoe trefzeker hij en zijn vrouw, zangeres-bassiste Shina Lo, uit de hoek kwamen. Hun songs klonken speels en avontuurlijk, dwars en opwindend, maar nooit ontoegankelijk. Het stel bewerkte zijn instrumenten met een strijkstok, toverde beats en andere randgeluiden uit een laptop, goochelde met loops, voegde aan het geheel exotische zanglijnen toe en nam de toeschouwers mee op een trip langs voortdurend wisselende landschappen. Van de teksten begrepen we geen snars, maar Salontay vertelde gelukkig in het Engels waar nummers als ‘One Last Time’, ‘Mirror’ of ‘Through The Gate’ over gingen. Longital imponeerde met een originele sound, die het dicht opeengepakte publiek alvast zeer wist te smaken.
Ook Mirel Wagner kon op een grote belangstelling tekenen. De 23-jarige zangeres en liedjesschrijfsrer groeide op in Finland maar heeft Ethiopische roots en debuteerde zopas met een titelloze plaat die haar links en rechts al vergelijkingen met Leonard Cohen opleverde. Een beetje teveel eer, zo bleek achteraf. Wagner bleek weliswaar over een mooie stem te beschikken, maar haar akoestische gitaarbegeleiding was zo rudimentair dat haar sobere, ingetogen songs snel gebukt gingen onder eenvormigheid. Bovendien flirtte de chanteuse in ‘Despair’, ‘Death’ en ‘No Death’ dermate met zwartgalligheid, dat haar overdreven ernst op den duur potsierlijk overkwam.
Dat introspectie ook écht naar de keel kan grijpen, werd duidelijk tijdens de mooie, intimistische set van Sleeping Dog, net terug uit IJsland waar het duo opnamen maakte met Ben Frost en Valgeir Sigurdsson. Chantal Acda begeleidde zichzelf afwisselend op gitaar en piano en liet songs als ‘The Sun Sinks in the Sea’ en het aan haar overleden vader opgedragen ‘He Loved To See The World Through His Camera’ bijkleuren door Adam Wiltzie. De elektronische soundschapes van de Amerikaan, afwisselend geschilderd met een elektrische gitaar en een keyboard, gaven de mijmerende liedjes extra spankracht.
Een ander opzienbarend talent van eigen bodem is Liesa Van der Aa, een dame die op 9 februari haar debuut-cd ‘Troops’ uitbrengt. De plaat werd opgenomen in de Berlijnse studio van Einstürzende Neubauten, met een beetje hulp van DAAU en een kinderkoor, en het GLIMPS-publiek kreeg er alvast een exclusief voorsmaakje uit. Van der Aa speelde viool, maar gebruikte die op allerlei onacademische manieren en zette ook een loopstation in waarmee ze op een intrigerende manier vocale en instrumentrale lagen op elkaar stapelde. Zowel oudere (‘Louisa’s Bolero’) als nieuwe songs (‘Lou’, ‘Visitor’) bracht ze tijdens haar solo-performance met een vanzelfsprekend gemak, wat een spannende en onderhoudende set opleverde. Hopelijk hebben ook enkele van de buitenlandse professionals haar aan het werk gezien, want Liesa Van der Aa verdient méér dan enkel regionale aandacht.
Uiteraard is eenieders indruk van GLIMPS afhankelijk van de keuze die hij/zij uit het aanbod heeft gemaakt. Maar wat ons betreft, was de eerste aflevering een succes. We zijn er dus gerust op van dat dit festival een prachtige toekomst tegemoet gaat.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier