Glimps 2014 @ Gent, dag 1: Een smakelijk menu van post-metal en elektronica

Muzikale ontdekkingsreizigers trekken dezer dagen massaal naar Gent, want de bands van de toekomst vallen er momenteel te ontdekken tijdens de vierde editie van Glimps. De openingsavond van het showcasefestival brachten we door in de Handelsbeurs en dat hebben we ons niet beklaagd. De optredens van Briqueville, A/T/O/S en Eaux lieten één voor één een overtuigende indruk na.

BRIQUEVILLE (Handelsbeurs)

De Belgische post-metalformatie Briqueville, die onlangs haar titelloze langspeeldebuut uitbracht, hult zich in mysterie. Wie achter de naam schuilgaat, is een goed bewaard geheim, al wordt gefluisterd dat de groep uit het Kortrijkse afkomstig zou zijn. Op het podium stonden vijf gemaskerde figuren, gehuld in uniform zwarte monnikspijen, die trage, repetitieve stukken stukken (of ‘Akten’ in het jargon van de bandleden) de zaal injoegen. De composities, steunend op logge Black Sabbath-riffs en naar Mogwai lonkende gitaaruitweidingen, hadden, door hun epische opbouw, iets bezwerends en waren grotendeels instrumentaal.

Tijdens ‘Akte 2’ sloeg de met een nasaal en monotoon stemgeluid begiftigde toetsenman weliswaar aan het zingen, maar elders werden flarden ‘spoken word’, gesamplede tribale gezangen en onweersgeluiden door de muziek gemengd. Het kwintet beschikte over een bijzonder strakke ritmesectie die het fundament legde waarop één van de gitaristen voluit mocht soleren. Het resultaat klonk soms een beetje oriëntaals, maar altijd hypnotisch. Minimalisme is vaak de kortste weg naar de trance en inderdaad: naarmate de set vorderde, zag je de hoofden van de toeschouwers steeds heftiger op en neer bewegen.

Briqueville mag dan een nieuwe band zijn, uit de podiumvastheid en de trefzekerheid van de muzikanten kon je meteen afleiden dat het niet om beginnelingen ging, maar om lieden met een internationaal potentieel. Het kwintet bouwde een imposante wall of sound, ontworpen door de architect die eerder ook al de constructies van Amenra had doen verrijzen. Maar mocht morgen blijken dat Briqueville een hobbyproject van Hugo Matthysen en Bart Peeters is, met voorts nog Regi Penxten, Milow en Flip Kowlier in de rangen, we zouden er niet van opkijken. Met zo’n geheim genootschap weet je tenslotte maar nooit.

Akte I.b from briqueville on Vimeo.

A/T/O/S (Handelsbeurs)

Nog meer Belgische downtempomuziek kregen we van A/T/O/S (‘A Taste of Struggle’), een Antwerps duo waar bitter weinig over geweten is. Behalve dan dat het zijn in maart verschenen debuutplaat mocht uitbrengen op het Deep Medi-label van Mala en uit een soulvolle zangeres en een inventieve techneut-producer bestaat. Tot dusver lazen we over het stel meer in de Britse pers dan in de Vlaamse, wat alvast aangeeft dat het zich aan geografische grenzen weinig gelegen laat liggen. Aan de overkant van het kanaal leeft trouwens blijkbaar de overtuiging dat Amos en Truenoys het uit Londen afkomstig zijn.

De muziek van A/T/O/S houdt het midden tussen dubstep, leftfield r&b, jazzy lounge, abstracte hiphop en een geactualiseerde vorm van triphop. Dat laatste verklaart meteen de echo’s van Tricky en Portishead in enkele van de songs. Op het materiaal van het duo valt volstrekt niets aan te merken: het weet de toehoorder te prikkelen en noodt, dank zij de gruizige beats, goedgekozen samples en elektronisch vervormde geluiden, prompt tot meewiegen. De zangpartijen klinken donker, sensueel en rijk aan emotie en de nummers zitten vol licht en schaduw. Alleen is A/T/O/S in hetzelfde bedje ziek als zoveel andere artiesten die in dit genre opereren. Er gebeurt weinig op het podium en voor wie de plaat al in huis heeft, biedt een optreden van het duo, althans voorlopig, bitter weinig meerwaarde. Niets is saaier dan iemand aan een paar knopjes zien draaien. Aan de presentatie is dus nog een beetje werk, maar met de nummers zit het al meer dan snor.

A/T/O/S – What I Need from Kent Hugo on Vimeo.

EAUX (Handelsbeurs)

Dat je met louter elektronische hulpmiddelen het publiek wel degelijk kunt boeien, bewees het Zuid-Londense trio Eaux. Deze geestesgenoten van Chromatics en Austra bespeelden elk een batterij elektronische keyboards en wisten daarmee een rijke klankenwereld te scheppen waarin repetitieve loops en gesamplede beats voor de nodige beweging zorgden. Het ene moment klonken de door abstracte visuals begeleide songs van Eaux etherisch en ijl, het andere pulserend en dansbaar, maar in beide hoedanigheden werd je er willoos door meegesleept.

Centraal in het geluidsbeeld stond de warme sirenenstem van Sian Ahem, die het midden hield tussen die van Liz Fraser en Zola Jesus. Op de momenten waarop de zangpartijen werden bewerkt met vervormingsapparatuur, kregen ze ze zelfs een buitenaards randje. Soms voegde een van de muzikanten een vleugje bas of gitaar toe, maar wie zijn ogen sloot merkte daar nauwelijks iets van, omdat de instrumenten dermate ‘gesynthetiseerd’ werden dat je ze niet meer herkende.

De nummers uit de onlangs verschenen cd ‘Plastics’ schoven de zaal in als laaghangende mistbanken waarop het comfortabel zitten was, al kolkten ze soms ook als bij elkaar gevoegde chemische substanties in een reageerbuis.

‘Pressure Points’ en ‘The Light Falls Through Itself’ waren uit meerdere lagen opgebouwd en ontleenden ingrediënten uit het werk van Krautrockbands uit de seventies. De leden Eaux drukten er echter consequent hun eigen stempel op, zodat je tot de laatste noot geboeid bleef luisteren. Een concert als een verfrissende douche na een tocht door de Sahara.

Eaux – Sleeper (Live @ Radio 3FACH) from Radio 3FACH on Vimeo.

Dirk Steenhaut