Soul en funk troef op de laatste dag van Gent Jazz, met Charles ‘The Screaming Eagle Of Soul’ Bradley als amusante afsluiter.
Delv!s (***1/2): Liefde in slowmotion
U zou Niels Delvaux aka Delv!s kunnen kennen van ‘Blend’ met Uphigh Collective, van zijn invallersrol voor Cee-Lo Green tijdens enkele Selah Sue-concerten een paar jaar geleden in de AB of van Canvas’ zomertune ‘Tell Me’ uit 2013. Van die naar Belgische normen ongewoon authentieke, schijnbaar zwarte soulstem, kortom. Een eigen plaat heeft hij nog niet, deels uit schrik de retrosoulhype van de dag te worden. Maar ondertussen wordt hij wél steeds beter als zanger en performer – heel gestaag, like making love in slowmotion.
Dat was er ook op Gent Jazz aan te merken. Delvaux, een heel gewone jongen uit Landen, straalde bezieling en plezier uit op het podium. En zijn songs kan je bezwaarlijk enkel als soul afdoen, want Delvaux en band – Boris Overschee op bas, Lucien Fraipont op gitaar, Casimir Liberski op keyboard, Sam Gysel op drums en Toon Janssens op elektronica – flirtten in De Bijloke evenzeer met elektronica, hiphop, R&B en zelfs reggae.
“Gent Jazz, move your ass!” en “This is for the ladies!”, riep Delvaux tussen de songs door, alsof hij al aan het oefenen was voor toekomstige concerten en festivals op internationale bodem. Want dat is waar Delv!s – die behalve door de hele Belgische platenindustrie ook al benaderd is geweest door de mensen die James Blake ontdekt en Daft Punk getekend hebben – ooit gaat spelen. Maar eerst moet hij eindelijk eens werk maken van die eerste plaat. De plaat die moet bewijzen dat Delv!s méér is dan de retrosoulhype van de dag. Zoals hij dat op Gent Jazz deed.
Gabriel Rios (****): Schoonheid in eenvoud
“I’m sorry, my guitar is sweating”, zei Gabriel Rios terwijl hij zijn instrument stemde, een vijftal songs ver in zijn concert op Gent Jazz. Anno 2014 drijven zijn shows meer dan ooit op dat ding – voor de rest komen er alleen nog een cello, een contrabas en af en toe drie blazers aan te pas, geen percussieve instrumenten. Ja, Rios is van muzikale richting veranderd. Weg is de theatrale latin lover van weleer, er stond een meer beheerste Gabriel Rios voor ons, die schoonheid zocht in eenvoud.
“We’re going for gold”, zong de Puerto Ricaan in ‘Gold’, de eerste van een hele reeks songs uit het te verschijnen ‘The Marauder’s Midnight’ die hij begin dit jaar op het internet losliet. Hij probeerde de nummers naar eigen zeggen voor het eerst uit in in een New Yorks zaaltje, soms voor slechts 8 of 9 toeschouwers. Maar voor een volle Main Stage op Gent Jazz werd duidelijk dat ze ook overeind kunnen blijven in veel grotere zalen.
Van Rios’ vroegere werk passeerden enkel ‘Straight Song’, ‘Angelhead’ en ‘Broad Daylight’ de revue, en dan ook nog in veel ingetogener versies. Toch kon het publiek het allemaal wel appreciëren. Dat bleek eens te meer uit de uitbundige reacties op afsluiter ‘El Carretero’, een Cubaans nummer met een tekst waar wellicht niemand iets van begreep, maar dat toch probleemloos raak trof. We weten het wel bijna zeker: Gabriel Rios en zijn nieuwe band hebben met ‘The Marauder’s Midnight’ goud in handen.
José James (****): Simply beautiful
Het is amper een jaar geleden dat José James nog op het podium van Gent Jazz stond. Maar de Amerikaan doet niet aan herhalingsoefeningen. Met de songs van ‘While You Were Sleeping’, verschenen in juni, voer hij zelfs een lichtjes andere koers.
In de beginfase stapte José James – die met een voetkwaal sukkelde, maar tegen het advies van zijn dokter in toch gewoon doorspeelde – immers wat vaker af van de hem kenmerkende souljazz, en gaf hij de gitaar van nieuwbakken bandlid Brad Allen Williams vrij spel. Jimi Hendrix kwam piepen in ‘Angel’, de meer dan zes minuten lange titeltrack had wat van Alice In Chains.
Toch verloochende James, vooral in de tweede concerthelft, zijn soul-meets-jazzroots niet. ‘4 Noble Truths’ was een hommage aan Alice – de inmiddels ook overleden vrouw van wijlen John – Coltrane, ‘Simply Beautiful’ een beeldige Al Green-cover. En dan waren er ook nog de fel gesmaakte James-classics: een R&B-getint ‘Trouble’, het met een vleugje Sam Cooke opgesmukte ‘Park Bench People’ en de aan Ray Charles en Aretha Franklin schatplichtige afsluiter ‘Do You Feel’, met bassist en ouwe getrouwe Solomon Dorsey in een glansrol.
’t Was even wennen aan het nieuwe songmateriaal, maar simply beautiful it was.
Charles Bradley & His Extraordinaires (***1/2): Niet extraordinair, wel onderhoudend
Het slotuur van Gent Jazz werd ingevuld door de old fashioned soul van de 65-jarige Charles Bradley – ooit een James Brown-imitator, nu de meest geliefde (en geknuffelde) funk-soulbroeder van deze tijd. Samen met His Extraordinaires – een zevenkoppige band die de hele soulgeschiedenis in haar vingers lijkt te hebben zitten – gaf hij Gent Jazz een kolkend eresaluut.
‘You Put The Flame On It’ was catchy Motown-soul, ‘Strictly Reserved For You’ een staaltje Al Green. “I got the love strictly reserved for you”, zong Bradley met zijn doorleefde, door het volle leven geraspte stem à la Brown en Otis Redding. Het publiek leek zich wel aangesproken te voelen en danste wellustig mee.
Maar ‘The Screaming Eagle Of Soul’ predikte niet alleen liefde, hij veroordeelde ook oorlog en geweld. “The world is going up in flames, and nobody wanna take the blame”, klonk het schreeuwend, waarna hij met ‘Confusion’ zelfs met de vinger wees naar de daders van de vliegtuigramp in Oekraïne. “Stop met vliegtuigen neer te halen.”
Verrassend is een concert van Charles Bradley nooit – hoe vaak zou hij het nu al op een rondje knuffelen gezet hebben in het publiek? -, wel amusant en bij vlagen zelfs ontroerend. Bijvoorbeeld toen hij in ‘Why Is It So Hard’ zijn eigen verhaal – een soort keerzijde van de American dream – uit de doeken deed, alsof zijn leven ervan afhing.
Extraordinair waren Charles Bradley en band niet. Maar wel geweldig onderhoudend.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier