Wie instant geluk zoekt, moest zaterdag in Gent zijn bij Frankie & The Heartstrings!
DA GIG: Frankie & The Heartstrings in de Charlatan (Democrazy), Gent op 9/4
IN EEN ZIN: Britpop herleefde voor een avond in Gent.
HOOGTEPUNTEN: ‘Hunger’, ‘That Postcard’, ‘Possibilities’.
DIEPTEPUNT: ‘Ungrateful’.
BESTE QUOTE: “Jullie mogen trots zijn op Gent. Het is een mooie stad. Gisteren verbleven we in Hamburg en daar liep het vol met prostituees.”
Heeft iemand het nog over rock and roll? Tegenwoordig is het enkel dubstep en synthpop wat de klok slaat. Artiesten die niet volgen vallen uit de boot. Zaterdag profileerde de Britse band Frankie & The Heartstrings zich als de uitzondering op de regel.
De passie in hun live set blies iedereen omver. Op papier – of liever: op plaat – evenaart de vijfdeurs uit Sunderland het niveau van britpopcollega’s als The Cribs of The Futureheads. Maar in de Gentse Charlatan kozen Frankie & The Heartstrings voor de overtreffende trap. Eeuwen geleden dat we nog zo’n opgewekte rockmuziek hoorden. Hun plezierige single ‘That Postcard’ swingde als een dolenthousiaste tiener. De verdoken voetbalhymne ‘Hunger’ zette aan de ooh-ooh-oohs luidkeels mee te brullen.
De kracht zat hem in de eenvoud, maar vooral in hun frontman. Zanger Frankie Francis maakt het verschil. Met een uiterlijk dat ergens tussen Orange Juice frontman Edwyn Collins en The Smiths’ leider Morrissey aanleunt en een naam die doet denken aan een gerespecteerde vakbondsleider, zette hij een geweldige show neer. Gedreven als geen ander schudde de magere snaak zijn armen los en schreeuwde hij zijn liefde uit in zijn nummers. Was het nu in het uitdagende ‘Possibilities’ of in het sentimentele ‘Fragile’, Francis tilde zijn groep keer op keer naar een hoger niveau. Geen wonder dat het Britse platenlabel Wichita hen op basis van één concert een voorstel in de handen duwde.
Frankie & The Heartstrings bezorgen je instant geluk. Eindelijk nog eens een rockgroep waarop je halsoverkop verliefd kunt worden.
Kasper-Jan Raeman
