Foals @ Botanique

Foals is één van de interessantste bands die de jongste jaren aan de overzijde van het kanaal zijn opgestaan. Het vijftal uit Oxford bracht met ‘Antidotes’ en ‘Total Life Forever’ al twee ideeënrijke langspelers uit en ook live staat zijn muziek garant voor spetterend vuurwerk.

Jakkerende ritmen eisen in het werk van Foals een prominente plek op. De groep laat zich inspireren door dancerockbands uit de jaren tachtig, zoals A Certain Ratio en Quando Quango, en de afrofunk van Talking Heads ten tijde van ‘Remain in Light’, maar ontleent net zo goed ingrediënten aan krautrock, postpunk en minimal techno, terwijl de vindingrijke gitaarmotiefjes van Jimmy Smith en voorman Yannis Philippakis een catchy vorm van mathrock suggereren. Op het debuut van het kwintet, geproducet door Dave Sitek van TV on the Radio, leidde die mix al tot zinnenprikkelende resultaten, maar op de dit voorjaar verschenen opvolger kozen Foals voor een rijper, organischer en minder hoekig geluid. Met ‘Total Life Forever’ -de titel verwijst naar de theorie van de ’technologische singulariteit’ van futuroloog Ray Kurzweil- wilde Philippakis een ‘ballet op beats’ schrijven. Of dat gelukt is, laten we in het midden. Wel valt op dat de abstracte teksten van ‘Antidotes’ inmiddels plaats hebben geruimd voor schrijfsels met meer emotionele diepgang, zonder dat de ’tropical prog’ van de groep aan trefzekerheid en precisie heeft ingeboet.

Op het podium putten Foals ongeveer half om half uit hun beide cd’s en vanaf opener ‘Blue Blood’ kregen ze de toeschouwers in een uitverkochte Orangerie moeiteloos in beweging. De springerige funkpunksongs van de band klonken direct en gebald en werden superstrak uit de instrumenten geknepen. Tijdens ‘Olympic Airways’ en ‘Total Life Forever’ toonde vooral de ritmesectie dat ze van wanten wist: de moddervette bas van Walter Gervers beukte weldadig tegen je middenrif aan en de vinnige drumpatronen van Jack Bevan waren van die aard dat ze zelfs een honderdjarige aan het dansen zouden hebben gekregen. De krassende gitaren werden niet zelden als percussietuigen gebruikt en de stuiterende post-ska van ‘Cassius’ voelde letterlijk aan als een stomp in je maag. Tijdens ‘Balloons’, amper vijf nummers ver in de set, zeilde zanger Yannis Philippakis, wiens stem vooral in de hogere regionen deed denken aan die van Robert Smith, al het publiek in. En met ‘Miami’ en het met borrelende keyboardsounds geïnjecteerde ‘Heavy Water’ werd de temperatuur in de zaal nog verder de hoogte in gejaagd.

Af en toe zetten Foals de aanwezigen op het verkeerde been met onverwachte tempowisselingen. Op andere momenten trokken ze een geluidsmuur van gewapend beton op, waartegen zelfs een scudraket zich onherroepelijk te pletter zou vliegen. ‘Afterglow’ ontwikkelde zich gaandeweg tot aanstekelijke techno, maar tragere nummers zoals ‘What Remains’ werden zeker niet geschuwd. Het briljante ‘Spanish Sahara’, een meditatie over sterfelijkheid, was leeg als een woestijnlandschap, al won dit verstilde nummer geleidelijk vaart, zodat het alsnog in een sierlijke climax uitmondde. Vervolgens schakelden Foals weer naar de vijfde versnelling: halverwege ‘Red Socks Pugie’ sisten de synths van Edwin Congreve als worstjes op een barbecue en vond je in de Botanique niemand meer die niet als een wildeman op en neer sprong. Het stotterende ‘Electric Bloom’ was goed voor de genadeslag: het begon met dissonante machinegeluiden maar overtuigde door zijn veerkracht en nerveus gescandeerde zangpartij.

Tijdens de bissen sloegen het zompige ‘The French Open’ en de oude single ‘Hummer’ nog méér diepe kraters in de dansvloer. Foals toonden zich in Brussel speels en dartel, zoals het jonge veulens betaamt, maar schrokken er niet voor terug venijnige trappen uit te delen. Heerlijk opwindend.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Blue Blood / Olympic Airways / Total Life Forever / Cassius / Balloons / Miami / Heavy Water / What Remains / Afterglow / Spanish Sahara / Red Socks Pugie / Electric Bloom // The French Open / Hummer / Two Steps Twice.