Florence + the Machine liep op Rock Werchter de 4×400 meter (en zong onderweg ook wat liedjes)
Uw favoriete Flo bleek ook in nuchtere toestand haar kierewiete zelve.
Dat Rock Werchter een van de eerste festivals was waarvoor ze destijds geboekt werd, deelde de Britse Florence Welch zaterdagavond mee. Om vervolgens te bekennen dat ze toen, in 2010, stevig bekaterd was, misschien zelfs gewoon zat op het podium stond, en bijgevolg nooit had durven te denken dat ze er al die jaren later nog altijd bij zou zijn. Maar kijk, Flo stónd er gisteren toch maar weer schoon – nuchter en wel, want de drankdemonen die haar jarenlang achtervolgden heeft ze inmiddels definitief getemd.
In het Engels van de Queen
Al is ook een nuchtere Florence een kierewiete Florence; een soort roodharige priesteres die in spierwitte nachtkledij en op blote voeten de 4×400 meter loopt, en onderweg ook nog wat liedjes zingt. Liedjes die uit barokke tijden lijken te zijn afgestamd, maar die wél appelleren aan de massa.
De echte climaxen kwamen andermaal uit de oude doos
Met Hunger en Ship to wreck werden er al vroeg op de avond twee van die publiekslievelingen de wei in gemikt, en nog voor we goed en wel halfweg waren, was ook Dog days are over al gepasseerd. In die laatste riep Welch trouwens op tot het opbergen van alle telefoons – ‘of om het in het proper English van de Queen te zeggen: put your fucking phones away!‘ – in een poging iedereen ‘a connective experience’ met elkaar te doen hebben. (Wat later, tijdens debuutsingle Cosmic Love, vroeg ze dan wel weer om diezelfde gsm’s te doen oplichten en in de lucht te steken, maar soit.)
Florence + the Machine had zaterdagavond ook aardig wat nieuw werk bij, uit het vorig jaar uitgebrachte High as hope. Met als uitschieter een door strijkers voortgestuwd Patricia – een ode aan punkpoëte Patricia ‘Patti’ Lee Smith, ‘iemand wiens geest altijd bij me is’, dixit Welch. ‘Patti Smith, we welcome you!’
Bebloede knie
Maar de echte climaxen kwamen andermaal uit de oude doos. En uit de héél oude doos. You’ve got the love was in de jaren tachtig namelijk al een dikke hit van Candi Staton, maar in 2009 pompte Flo het opnieuw leven in, en nu, weer tien jaar verder, blijkt het nog steeds een fameuze festivalfavoriet.
In de finale – gekleurd door onder meer What kind of man en Shake it out – had Florence Welch het vooral druk met het publiek te paaien vanuit de frontstage. En toen ze daarna terug het podium op gespurt kwam om de laatste noten te kraken, liep ze een bebloede knie op. Te wild ergens tegenaan gelopen, allicht. Nachtkleed om zeep. En dat in nuchtere toestand.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier