Sinds de eeuwwisseling is de herenigde Fleetwood Mac al meermaals de hort op gegaan. Toch blijft de groep, momenteel op tournee om de 35ste verjaardag van haar klassieker ‘Rumours’ te vieren, voor volksverhuizingen zorgen. Terecht? Ja en neen, stelden we vast in het Antwerpse Sportpaleis.
DA GIG: Fleetwood Mac in Sportpaleis, Antwerpen op 9/10.
IN EEN ZIN: Op haar beste momenten speelde de groep briljante popsongs met een tijdloos karakter, op haar slechtste klonk ze routineus, voorspelbaar en ongeïnspireerd.
HOOGTEPUNTEN: ‘Gold Dust Woman’, ‘Big Love’, ‘Landslide’, ‘Dreams’, ‘Rhiannon’, ‘I’m So Afraid’, ‘World Turning’.
DIEPTEPUNTEN: ‘Not That Funny’, ‘Tusk’, ‘Sad Angel’.
BESTE QUOTE van Stevie Nicks: “Bedankt om ons toe te laten nog steeds te doen dat we het fijnst vinden. Jullie zijn onze dromenvangers. Schrijf dus straks, voor je gaat slapen, op een briefje: ‘Stevie thinks I’m extraordinary’. Want dat geloof ik echt.”
De leden van Fleetwood Mac zijn inmiddels allemaal zestigers en de gemiddelde leeftijd van hun publiek ligt niet veel lager. Er waren dus veel babyboomers in de zaal, op zoek naar hun verloren jeugd toen de zomers nog warm waren en simpele, gepolijste popmuziek de ether domineerde. Christine McVie is er tijdens de huidige concertreis niet meer bij: ze heeft zich uit het openbare leven teruggetrokken, zodat chanteuse Steve Nicks, zanger-gitarist Lindsay Buckingham, drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie de klus nu klaren met de hulp van enkele ingehuurde krachten. De twee backingzangeressen, toetsenman Bert Tugle en extra gitarist Neile Heywood waren er de voorbije jaren ook al bij. Business as usual dus, al staat één ding vast: voor de centen hoeft het kwartet het al lang niet meer te doen.
Fleetwood Mac is lange tijd een groep in transitie geweest. Wat ooit begon als een Britse bluesband, bekend van klassiekers als ‘Oh Well’, Albatross’ en ‘The Green Manalishi’, groeide halverwege de seventies, door de fusie met het folkrockduo Buckingham-Nicks, uit tot een pure Amerikaanse popgroep. De ommezwaai kon niet drastischer zijn, maar de pay-off was fenomenaal. Het artistieke en commerciële hoogtepunt van Mac-nieuwe-stijl was ‘Rumours’ uit 1977, de elfde langspeler van de groep, die 45 miljoen kopers vond. Dat de plaat zo geslaagd was, mocht gezien de tumultueuze omstandigheden waarin ze tot stand kwam, een mirakel heten. De twee echtparen in de groep hadden net hun relatie beëindigd, schreven nummers voor en over elkaar en probeerden hun hartzeer te verzachten middels excessief cocaïne- en alcoholgebruik. De muziek klonk echter catchy en gestroomlijnd, zat ingenieus in elkaar, dreef op uitgekiende harmonieën en zat zo vol met herkenbare emoties dat ze, meer dan drie decennia later nog steeds tot de verbeelding blijft spreken. Niet verwonderlijk dus dat ook in Antwerpen heel wat songs uit ‘Rumours’ op de setlist prijkten.
Gelikt
De groep ziet de dingen duidelijk nog altijd groot: Mick Fleetwood zat bijvoorbeeld weggedoken achter iets wat we gerust als de limousine onder de drumstellen kunnen omschrijven. Maar vanaf de eerste klanken van ‘Second Hand News’ en het symbolische ‘The Chain’ stond vast dat de voornaamste kwaliteiten van Fleetwood Mac -de indringende stem van Stevie Nicks, de inventieve gitaarmotiefjes van Lindsay Buckingham, de no nonsense-ritmesectie, de gloedvolle samenzang- intact waren. “Lets get this party started”, riep Nicks, een elfje op jaren, om meteen daarna het intrieste ‘Dreams’ in te zetten. Tja, popsterren en paradoxen: ze zijn als Kuifje en Bobbie. Ook ‘Rhiannon’ waaide tijdens het eerste kwartier al voorbij: een fraaie popsong, zeker, maar wellicht net iets te vroeg in de set om al de verhoopte magie tot stand te brengen.
Na een preek over de platenindustrie, die zo verhangen is aan formules dat ze ieder avontuur in de weg staat, vond Lindsay Buckingham het nodig enkele fragmenten uit ‘Tusk’ te luchten. Die plaat wordt vaak als een mislukt experiment gezien, en toen we het schreeuwerige ‘Not That Funny’ of het rommelige, door synthetische blazers ontsierde titelnummer in de maag gesplitst kregen, wisten we plots weer waarom. Buckingham mag dan een getalenteerde muzikant zijn, van new wave had hij destijds duidelijk geen kaas gegeten. De gelikte FM-pop van ‘Sarah’ en ‘Eyes of the World’ klonk daarna zo saai en doordeweeks dat je haast vanzelf op een nieuwe punkexplosie zat te wachten. Het publiek werd vooral emotioneel toen Nicks haar ex-partner op het podium een warme knuffel gaf. Als er tussen die twee ooit al sprake is geweest van enige rancune, dan zijn alle plooien intussen helemaal gladgestreken.
Net toen we, uit pure verveling, aanstalten maakten om wat in de krant te bladeren, kreeg Lindsay Buckingham ons weer bij de les met een akoestische, verbluffend gespeelde soloversie van ‘Big Love’. Ook tijdens de duetten met Stevie Nicks (het folky ‘Landslide’, het van fijn fingerpickingwerk voorziene ‘Never Going Back Again’) werd je plots overspoeld door autenthieke emoties, wat maar weer bewijst dat je met soberheid vaak meer effect sorteert dan met toeters en bellen.
Overtheatraal
Hét hoogtepunt van de avond was, wat ons betreft, de uitgesponnen, broeierige, licht psychedelische uitvoering van ‘Gold Dust Woman’, waarmee Fleetwood Mac te kennen gaf nog steeds tot spannende dingen in staat te zijn. Ook sterk: de naar Deep Purple neigende hardrockballad ‘I’m So Afraid’, waarin Buckingham als een bezetene op de snaren te keer ging. Zijn intense solo’s waren, zowel technisch als emotioneel, een belevenis. Jammer dus dat de man in vocaal opzicht vaak iets te theatraal uit de hoek kwam.
Tussendoor mocht Stevie Nicks met het door Prince geïnspireerde ‘Stand Back’ nog een nummer opdiepen uit een van haar oude solo-cd’s. Maar hét moment van ontlading was toch ‘You Can Go Your Own Way’, dat door het publiek uit volle borst werd meegezongen. Van de bissen onthielden we een energiek en bluesy ‘World Turning’, dat werd onderbroken door een overbodige drumsolo van Mick Fleetwood, een sympathieke veteraan van vele oorlogen, die desondanks nog altijd behoefte had aan bevestiging. “Are you with me?”, wilde hij om de haverklap weten. Christine McVies ‘Don’t Stop’ werd dan weer op een beschamende manier afgehaspeld, waardoor je je onvermijdelijk afvroeg: hoe relevant is Fleetwood Mac eigenlijk nog anno 2013?
Afgaand op de in april verschenen jongste ep van de groep, waaruit we in het Sportpaleis ontstellend banale nummers als ‘Sad Angels’ en ‘Without You’ geserveerd kregen, liggen de hoogdagen van Fleetwood Mac vér achter ons. Het kwartet speelt al maanden avond na avond precies dezelfde set en wie vertrouwd is met de liveplaat ‘The Dance’ kan alleen maar vaststellen dat er, op de smaakvolle visuals na, sinds 1997 nauwelijks iets is veranderd. Op zijn beste momenten speelde Fleetwood Mac briljante popsongs die de tand des tijds moeiteloos hebben getrotseerd. Op zijn slechtste klonk de band routineus, voorspelbaar en ongeïnspireerd. Half overtuigend, half teleurstellend. Aan u te beslissen welke helft u het langst zal bijblijven.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Second Hand News / The Chain / Dreams / Sad Angel / Rhiannon / Not That Funny / Tusk / Sisters of the Moon / Sara / Big Love / Landslide /Never Going Back Again / Without You / Gypsy / Eyes of the World / Gold Dust Woman / I’m So Afraid / Stand Back / Go Your Own Way // World Turning / Don’t Stop // Say Goodbye.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier