Na haar vorige passage in ons land had FKA Twigs de lat voor zichzelf onrealistisch hoog gelegd. Toch sprong ze er tijdens de Eusexua-tour soepel overheen.
Je hebt artiesten die de lat hoog leggen, en dan heb je FKA Twigs. Haar laatste passage in ons land was eind 2019, toen ze in het Koninklijk Circus speelde. Dat jaar had ze Magdalene uitgebracht, een schitterend album over hartzeer en het leven als vrouw. Niet alleen was Twigs op dat moment artistiek op haar hoogtepunt, ook live zorgde ze voor een overweldigende show waarin fenomenale artpop, een tot in de puntjes uitgewerkte dansshow en een nummertje tapdansen tot een magistraal geheel samenkwamen.
Om maar te zeggen dat het niet makkelijk zou worden om die performance te overtreffen.
Ondertussen is Twigs niet meer dezelfde artiest die ze vijf jaar geleden was. Tijdens covid bracht ze Caprisongs uit, een wat luchtigere mixtape waarop de Britse toonde dat ze ook kan uitpakken met minder moeilijke popmuziek.
Begin dit jaar was er dan haar nieuwe langspeler Eusexua. Ook hier liet Twigs een toegankelijkere kant van zichzelf horen, met haar meest dansbare werk tot nu toe. Het album was dan ook geïnspireerd op raves, waar de artieste na een moeilijkere periode weer connectie met zichzelf en haar lichaam terugvond. Op Eusexua bezong Twigs de euforie van de dansvloer, maar evengoed de neerslachtige emoties die ze in het feestgedruis probeerde te vergeten.
Op zich had Twigs dus alle troeven in handen om er weer een explosieve show van te maken.
Harmonie op de dansvloer
Op dat feestgedruis was het in het begin eventjes wachten. In de Hallen van Schaarbeek hield Twigs het publiek aan het lijntje door de lichten een kwartiertje later te laten doven, en het podium daarna in een donkere ruis te hullen. Enkele mysterieuze figuren in gewaden betraden de bühne, maar de ster van de avond was nog nergens te bespeuren.
Toen Twigs ons eindelijk met haar aanwezigheid verblijdde, trapte ze de avond van gang met Thousand Eyes en Mary Magdalene van Magdalene, eerder ingetogen luisterliedjes dan dansbommetjes. De man die voor mij stond en zich geaffronteerd afvroeg waarom er niemand aan het meezingen was, had de sfeer van deze nummers blijkbaar niet goed begrepen, maar de rest van het publiek nam de tijd om de opstelling van het podium in zich op te nemen. In het midden stond een mysterieuze, met zwarte lakens bedekte kubus die zijn geheimen pas later prijs zou geven.
Alle aandacht ging naar FKA Twigs en haar indrukwekkende groep dansers, die als een goed geoliede machine in harmonie bewogen. Zo namen ze de ene na de andere gechoreografeerde pose aan, alsof ze constant renaissanceschilderijen aan het uitbeelden waren. Bovendien waren alle dansers in neutrale grijs- en bruintinten uitgedost, waardoor ze allemaal opgingen in het grotere geheel.
Alsof Twigs met deze show wilde uitdrukken hoe iedereen op de dansvloer zichzelf kan vergeten en deel wordt van een groter euforisch geheel.
Theater boven livemuziek
Enkele nummers later was het tijd om die euforie effectief door de zaal te laten klinken. Het uitbundige Room of Fools was het eerste Eusexua-nummer dat de setlist haalde, en meteen sloeg de sfeer in de zaal om. Aandachtig luisteren werd ingewisseld voor wulps dansen. De wat atypische keuze om deze show in de Hallen van Schaarbeek te programmeren wierp hier ook zijn vruchten af. Qua sfeer doet de zaal een beetje aan een grote bunker denken, waardoor het makkelijker als een echte rave ging aanvoelen.
In het midden van de show volgden de dansbare hoogtepunten elkaar op. De verhakselde ritmes van Drums of Death (geproduceerd door Koreless, die ook het uitstekende voorprogramma voorzag) klonken live nog opzwepender, en Perfect Stranger bleek ook hier de perfecte popsong te zijn. Uit ouder werk plukte Twigs onder meer het onweerstaanbaar kleverige Papi Bones en de kille rapbanger Honda. En met een dansperformance tijdens een remix van Madonna’s Vogue knipoogde FKA Twigs dan weer naar een van haar grote inspiraties. De Britse is niet alleen goede vrienden met Madonna, Eusexua wordt door de invloeden van trancepop ook vaak vergeleken met Ray of Light van de Queen of Pop.
Dat laatste dansnummertje toonde ook aan wat voor sommige mensen misschien een pijnpunt zou kunnen zijn. Het theatrale showelement was duidelijk belangrijker dan het livegegeven. Langs de zijkant stond Koreless in het donker op wat knopjes te drukken, maar de focus lag duidelijk op de dansers.
Tijdens Striptease werd de mysterieuze kubus uitgekleed, waardoor een metalen constructie werd onthuld. Hierin konden touwen worden opgehangen om Twigs acrobatisch door de lucht te laten zweven, of er kon een paal in worden opgesteld om op 24hr Dog een emotionele paaldanssessie te houden. Bij Numbers vormde de kubus het decor voor een artistiek potje zwaardvechten.
Soms koos de zangeres er ook voor om haar microfoon aan de kant te leggen en zo de focus op haar lichaamsbewegingen te leggen.
Sommigen zullen dat flauw vinden, maar als de show zo strak in elkaar zit, hoor je ons niet klagen. Bovendien was FKA Twigs al veel langer danseres, voor ze zelf muziek begon uit te brengen. Aangezien Eusexua volledig gaat over het herontdekken van de krachten van haar lichaam via dans, paste deze performance perfect binnen de thema’s van de plaat.
Alle emoties bespelen
Zoals gezegd gaat Eusexua niet alleen over jezelf verliezen op de dansvloer, maar ook over de dingen die je daar wil vergeten. Doorheen het dansfeestje werden er emotionele pauzes voorzien, die het zweet even wegwasten met tranen. Een mooi voorbeeld is de ballade Sticky, al zorgde de knarsende intro van die track meteen weer voor een opwelling van energie. Ook het elf jaar oude Water Me bewees dankzij de hartverscheurende productie nog steeds tot de beste nummers die FKA Twigs ooit heeft uitgebracht te behoren.
De hardste uppercut kwam echter op het einde, met een lang uitgerekte uitvoering van Cellophane, de afsluiter van Magdalene en nog steeds het breekbaarste nummer dat de Britse ooit gemaakt heeft.
En zo kregen we antwoord op de vraag hoe Twigs de Magdalene-show kon overtreffen. Samen met haar dansteam zette de Britse dubbel zo hard in op het theateraspect van haar show, en met een afwisseling van emotionele nummers en opzwepende dansvloervullers bespeelde ze alle emotionele snaren tegelijk. En zo kon het publiek zich twee uur lang verliezen in Eusexua.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier