Van slepende electropop naar occulte techno en weer terug: Fever Ray vervoerde hun publiek anderhalf uur lang naar een andere dimensie waar de radicale romantiek als rode draad gold.
De romantiek, wat is daar nu radicaal aan? Heel wat, in het universum van Fever Ray. Dat Karin Dreijer, vroeger bekend als lid van The Knife, moet liefhebben als non-binair persoon in een wereld die nog steeds niet helemaal begrijpt wat dat nu precies betekent, heeft daar ongetwijfeld veel mee te maken. Toch is dat niet noodzakelijk de focus op hun nieuwe album Radical Romantics, waarop de liefde in ál haar grenzeloze vormen bezongen wordt. Dat gaat van Carbon dioxide, over de levensnoodzakelijkheid van de liefde, tot Kandy, waarin Dreijer zingt hoe normaal het is dat er in een langdurige relatie uiteindelijk buiten de monogamie naar nieuwe spanning gezocht wordt. En Even it out is een woeste track waarin Dreijer de pestkop van hun kind bedreigt. Ook ouderlijke liefde kan radicaal zijn. Kortom: het beloofde een romantische avond te worden in Cirque Royal.
Wie de mystieke electropop van Fever Ray kent, hoeft niet verbaasd te zijn dat die liefde niet in haar meest vanzelfsprekende vorm tentoongesteld werd. Zo was What They Call Us een sinister, sluipend openingsnummer, maar niet zonder een sensueel randje. Fever Ray voelt zich het meest comfortabel in die schemerzone tussen licht beangstigend en intrigerend. Dat heeft veel met de bezwerende beats te maken, maar nog meer met de unieke stem van Dreijer, die er altijd in slaagt een uniek soort pathos in hun zanglijnen te leggen. Een nummer als When I Grow Up krijgt daardoor een buitenwerelds kantje, zonder de nostalgische gevoelens ervan te vervreemden.
Rocky Horror Picture Show
Net zo mystiek als de muziek was de podiuminkleding. Op de scène stond een enkele lantaarnpaal, waardoor het leek alsof je het zooitje ongeregeld toevallig was tegengekomen tijdens een avondwandeling. En een zooitje ongeregeld was het zeker. Dreijer had twee muzikanten meegenomen: een drumster die eruit zag als een Zwarte Madonna (het religieuze beeld, niet de queen of pop) en een toetsenist die precies een sombrero gemaakt van wolken droeg. Daarnaast werd ze geflankeerd door twee achtergrondzangeressen annex danseressen die gekleed waren als stewardessen op de vlucht richting hogere sferen. En Dreijer zelf zag er met haar witte schmink, verwarde uitstraling en keurig kostuum uit als een excentrieke charmezanger, recht uit een David Lynch-film.
Veel stijlen die in een verwarrende mengelmoes samenkwamen, maar wanneer alle mensen op het podium synchrone danspasjes op de enigmatische muziek begonnen te doen, hield het steek. Eigenlijk waren we gewoon naar een moderne versie van The Rocky Horror Picture Show aan het kijken. Zeker wanneer een van de danseressen naar de voorgrond kroop om te lipsyncen wat Dreijer achter haar aan het zingen was, was de uitzinnige sfeer van dragperformances nooit veraf. Dat alles bovendien gehuld ging in blauwe en roze neonlichten, zette de zweverige doch extatische sfeer alleen maar extra in de verf.
Occulte techno
En zo vervoerden Dreijer en hun band het publiek een kleine negentig minuten naar een andere dimensie. In het begin koos Fever Ray voor wat tragere, slepende nummers, al neeg pakweg New Utensils al naar een soort mystieke EDM. Wanneer de twee danseressen plots hun keytars bovenhaalden voor het beukende Even It Out ging het hek echter van de dam. Het pompende ritme van die wraaksong deed het optreden aanvoelen als een verwarrende rave waarop het onmogelijk stilstaan was. Vanaf dan leek het snellere gedeelte van de setlist ingezet te zijn. Andere dansbare hoogtepunten waren het speelse Now’s the Only Time I Know, vanop Fever Rays titelloze debuutalbum, en Carbon Dioxide, dat live verheven werd tot een soort occulte techno.
De overgang tussen sluimerende en energieke songs verliep trouwens minder afgelijnd dan u op basis van bovenstaande beschrijving misschien denkt. Dreijer laste maar heel weinig pauzes in. Op een beleefde ‘thank you’ na sprak ze het publiek nooit rechtstreeks toe. Daar had ze geen tijd voor, want alle nummers liepen in elkaar over en werden aan elkaar gemixt tot een bezwerend geheel dat de intrigerende sfeer van de muziek kracht bijzette. De overgang naar dansbaardere nummers gebeurde heel natuurlijk, alsof het steeds uitzinniger dansende publiek gewoon een logische evolutie van de avond was.
Op het einde van de set gaf Fever Ray de toeschouwers echter weer de kans om beide voeten terug op de grond te zetten. Als afsluiters koos die voor hun narcotische hit If I Had a Heart en de slepende electropop van Coconut. Zo was de cirkel rond en kon iedereen met een warm gevoel naar huis vertrekken, na anderhalf uur lang de radicale liefde van Fever Ray te ervaren.
Op vrijdag 30 juni speelt Fever Ray op Rock Werchter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier