Feist verkent in de AB het grensgebied tussen intimiteit en experiment

Misschien had u het nog niet in de gaten, maar Feist behoort zonder meer tot de veelzijdigste talenten van haar generatie. In een uitverkochte AB toonde de 47-jarige Canadese dat ze noch als folkzangeres, noch als rockartieste van iemand lessen hoeft te krijgen. Joni Mitchell meets Chryssie Hynde? Yep, maar dan met gevoel voor humor.

Zelf leerde ik Leslie Feist kennen toen ze, op de drempel van de 21^ste eeuw, deel uitmaakte van het onvolprezen Canadese muzikantencollectief Broken Social Scene. Later bleek echter dat de zangeres enkele jaren eerder, met Monarch, al haar debuut had gemaakt als Kleine Zelfstandige. Die plaat, intussen een peperduur collectors’ item, kende weinig succes, maar met opvolger Let It Die, een elegante fusie van indiepop, folk, elektronica en bossanova, en vooral The Reminder, was haar doorbraak een feit.  

Sindsdien kreeg ze de ene prestigieuze onderscheiding na de andere, scoorde James Blake een hit met een bewerking van haar Limit to Your Love, zong ze een duet met Jeff Tweedy, was ze samen met de Muppets te gast in Sesame Street en groeide ze uit tot een gerespecteerde popster. Toch is ze al die tijd opvallend ‘gewoon’ gebleven. Ze zou zelfs je joviale buurvrouw zou kunnen zijn.

Haar onlangs verschenen zesde langspeler, Multitudes, is het resultaat van enkele ingrijpende gebeurtenissen uit haar privéleven. In 2019 adopteerde Feist een dochtertje en werd ze een alleenstaande moeder. In 2001 stierf haar vader, een bekende abstract-expressionistische kunstenaar en academicus, en intussen woedde de pandemie, die haar aan het denken zette over de essentie van menselijke relaties. Eén en ander leidde tot een rauwe, viscerale songcyclus over geboorte en dood, waarin complexe emoties centraal staan.  

Multitudes zwalkt, zoals zo vaak het geval is in het artistieke universum van Feist, tussen intimiteit en experiment en tussen introspectie en oerschreeuw. Het is een werkstuk waarop haar stem –soms elektronisch vervormd, soms zo vaak vermenigvuldigd tot er een virtueel koor ontstaat– meer dan ooit de boventoon voert, samen met de strijkersarrangementen van Miguel Atwood-Ferguson en de complexe partijen van medestanders als Chilly Gozalez, Mocky, Shahzad Ismaily en Blake Mills. Multitudes klinkt persoonlijk, ambitieus, gedurfd en hoeft zeker niet in de schaduw te staan van het werk van inventieve collega’s als Björk of Laurie Anderson. Geen wonder dat de plaat aanvankelijk een beetje weerbarstig aandoet: op de helft van de –gelaagde– nummers zijn zelfs geen drums te horen. 

Stand-up comédienne 

Eigenlijk had Leslie Feist vorig najaar al in het Sportpaleis moeten staan, als opwarmer voor Arcade Fire. Maar toen frontman Win Butler door enkele vrouwen van seksueel grensoverschrijdend gedrag werd beschuldigd, liet de zangeres de rest van de tournee aan zich voorbijgaan. De fans zagen daardoor dubbel uit naar haar komst, ook al omdat het concert in de AB vooraf was aangekondigd als een immersive sound experience. Alle kaartjes vlogen dus in een vloek en een zucht de deur uit. 

Het tweeënhalf uur durende concert in Brussel bestond uit twee delen die naadloos bij elkaar aansloten. Met het oog op het akoestische sologedeelte was in het midden van de zaal een klein podium opgetrokken, waar Feist, slechts gewapend met een akoestische gitaar, nadrukkelijk de nabijheid van (en de interactie mét) het publiek opzocht. Dat leverde sobere en afgekloven versies op van liedjes uit lp’s als Metals, Let It Die en Pleasure, maar ook grappige dialogen met de toeschouwers, waardoor de Canadese zich afwisselend manifesteerde als stand-up comédienne, cabaretière en folkchanteuse. Er werd ook een vrijwilliger aangeduid die in de zaal met een telefoon opvallende dingen moest filmen die dan meteen op een groot scherm zichtbaar zouden zijn. Fake, bleek achteraf. De man was namelijk een professional die tot Feists entourage behoorde.  

Het in Braziliaanse kleuren geschilderde hitje Mushaboom werd al losgelaten na de eerste vijf minuten. In recente liedjes als The Redwing en Forever Before stapelde Feist dan weer, met behulp van een loop station, verschillende zangpartijen op elkaar terwijl haar hakkerige gitaarspel behoorlijk punky aandeed. En zo werden de melancholie en de bedachtzaamheid van Become the Earth, over de vluchtigheid van het leven en de troostende vaststelling dat we ooit een deel van de natuur zullen worden, en A Man Is Not is Song, gecounterd door oprecht speelplezier. I Took All My Rings Off zong Feist a capella terwijl ze door het publiek naar het grote podium wandelde en haar band halverwege de draad overnam. 

Feistelijk 

Vanaf nu werd rock-‘n-roll het ordewoord, met het stampende My Moon My Man, het veerkrachtige I Feel It All en het zinderende I’m Not Running Away, waarin Feist aangaf dat ze ook op elektrische gitaar moeiteloos haar vrouwtje kon staan. Any Party werd aangekondigd als ‘het soort lovesong dat je enkel als late dertiger kunt schrijven’ en mondde uit in een spontane samenzang met de aanwezigen, iets wat later nog eens opnieuw zou gebeuren tijdens aflsuiter 1234 (‘A song about the difference between a memory and what actually happened’). Iets ingetogener ging het toe in het bitterzoete Hiding Out Into the Open (met de memorabele openingsregels ‘Everybody’s got their shit / But who’s got the guts to sit with it?’) en het traag voortschrijdende Caught A Long Wind. 

Achter Borrow Trouble ging een zwierig Keltisch wijsje schuil, waarin de violist helemaal voluit mocht gaan. En mocht u zich afvragen waarom het concert als ‘immersive’ werd omschreven: de zorgvuldig geconstrueerde koorzangen leken uit alle hoeken en kieren van de zaal te komen. De traditional Sea Lion Woman tenslotte, kreeg een hoekig funkjasje aan en luidde een even Feistelijke als aanstekelijke finale in.  

Tijdens de bissen had Leslie Feist voor de aanwezigen nog wat goede raad in petto: ‘Be of a higher mind / Be of womankind’. De zangeres stuurde haar fans uiteindelijk de nacht in met het verstilde, akoestische Love Who We Are Meant To, een klein liedje over de eenzaamste liefde denkbaar. In Brussel gaf Leslie Feist nog eens aan dat ze op het podium de toeschouwers zowel vermocht te ontroeren als vakkundig te entertainen. En dat deed ze op hoogst natuurlijke wijze. Een Grote Dame, kortom.