EuroSonic 2016, dag 1: Hooton Tennis Club doet het pittig en ongepolijst
Voor jonge bands die de grens naar het buitenland over willen, is het driedaagse showcasefestival EuroSonic een must. Franz Ferdinand, Adele, Editors: elk van hen dankt zijn of haar internationale carrière aan een passage op één van de vele clubpodia in Groningen. Van de vijf concerten die we tijdens de openingsavond meepikten, liet vooral dat van Hooton Tennis Club een onuitwisbare indruk na.
Fallgrapp (Grand Theatre)
Doorgaans richt EuroSonic bij iedere editie de schijnwerpers op een bepaalde natie. Dit jaar gaat de bijzondere aandacht van de programmeurs naar bands uit Centraal- en Oost Europa, want ook daar begint het een en ander te broeien. Het is dus geen toeval dat Carnival Youth, uit Riga, dit jaar aan de haal gaat met zowel de EBBA- als de People’s Choice Award. Zelf lieten we ons in Groningen op sleeptouw nemen het Slovaakse Fallgrapp, het alter ego van dj, producer en techneut Juraj Liska, die een sampledelische versie van technopop maakt.
Op het podium liet hij zich bijstaan door een zeskoppige band, waarin we drie violisten, een drummer, percussionist en toetsenman/gitarist aantroffen. Dat leidde aanvankelijk tot prikkelende, filmisch aandoende elektronische muziek met een aanstekelijke groove. Maar zodra het gezelschap vervoegd werd door een (in het Slovaaks zingende) chanteuse, raakte de betovering verbroken. Niettemin moeten we toegeven dat wiegende nummers als ‘I.N.A.’ of ‘Vlasy’zeker niet gespeend waren van sensualiteit. Het voordeel van de twijfel dus.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Eriksson Delcroix (Grand Theatre Up)
Kalmthoutse Americana? Kempense alt-country? We kid you not: het bestaat en vormt de core-business van Eriksson Delcroix, een Vlaams duo dat in geen enkel opzicht voor Amerikaanse genregenoten hoeft onder te doen. Het stel brengt op 29 januari zijn prachtige nieuwe cd ‘Heart Out Of Its Mind’ uit en daar hadden we in Groningen graag een preview van gehoord. Dat viel lelijk tegen. We kregen weliswaar een puike set die door het publiek zeer werd gesmaakt, maar verrassingen vielen er helaas niet te rapen.
Dat Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix over een ijzersterke backingband beschikken, wisten we al. Hun sinistere murder ballads, hun covers van mountain songs, flarden gospelcountry en hun psychedelische bluegrass-uitbarstingen, dwongen steevast ontzag af. Dat lag uiteraard ook aan de immer inventieve en subversieve gitaarmotiefjes van Elko Blijweert, die een rol speelde die te vergelijken valt met die van Nels Cline bij Wilco. Maar ook de fraaie samenzang van Delcroix en Eriksson, de vingerbrekende snaarcapriolen van de laatstgenoemde en het altijd tot likkebaarden nodende banjowerk van diens vader Karl waren vertrouwde ingrediënten van hun veelkleurige rootssound.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dua Lipa (Vera)
De ‘sound of 2016’-lijst van de BBC wordt door heel wat media als referentie gebruikt. Dat verklaart wellicht de belangstelling voor Dua Lipa, een Londense pop-noirzangeres met Servisch-Albanese roots die tot dusver alleen nog maar enkele singles uitbracht, maar wél al samenwerkte met Jamie XX. Net als Lana DelRay ziet Dua Lipa het als haar missie dansbare mainstreampop cool te maken, iets waar ze tijdens EuroSonic, dankzij de stevige beats en donkere synths van haar begeleiders, aanvankelijk ook in slaagde.
De zangeres beschikt over een stem als een klok, waar overigens een aantrekkelijke ‘grain’ op zit. ‘New Love’ en ‘Be The One’ hadden nog een weldadige invloed op onze heupen, maar na een drietal nummers gleed onze aandacht af en begonnen de melodietjes van Dua Lipa almaar banaler te klinken. Afwachten dus welke richting de zangeres in de nabije toekomst zal inslaan. Kiest ze het pad van FKA Twigs of wordt ze een flauw afkooksel van Madonna? We hopen op het eerste maar vrezen voor het laatste.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
The Jacques (Huize Maas)
Bubblegum-indie: dat was het eerste woord dat ons door het hoofd flitste tijdens de set van The Jacques (spreek uit: The Jacks), een potig groepje uit Bristol dat blijkbaar uit twee broederparen bestaat. In de Britse pers werd zijn muziek al omschreven als “het bastaardkind van cockney gitaarpop en ongeveer alles wat tijdens de jaren nul uit New York kwam”. Daar zit iets in: zelf hoorden we echo’s van The Libertines (die ‘Pretty DJ’, de debuut-ep van The Jacques, eind 2014 al uitbrachten op hun eigen label), The Strokes, The Jam en Supergrass.
Tot nu toe moet de kwaliteit van hun songs het nog afleggen tegen hun jeugdige branie en energie, maar als je weet dat zanger Bonnie Jacques nog maar zeventien is, dan begrijp je meteen waarom de muziek van het kwartet nog een beetje naïef en onvolgroeid klinkt. Laten we het voorlopig dus maar houden houden bij: een bandje met groeipotentieel.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Hooton Tennis Club (De Spieghel)
Ons persoonlijke hoogtepunt van de eerste festivaldag kwam er met medewerking van Hooton Tennis Club, een jeugdig viertal uit Liverpool dat enkele maanden geleden met ‘Highest Point in Cliff Town’ een puike debuut-cd uitbracht. Die plaat, geproducet door Bill Ryder-Jones, figureerde prominent in de jaarlijstjes van allerlei Britse bladen en ook live kan het viertal moeiteloos zijn mannetje staan. In Groningen combineerde Hooton Tennis Club het nonchalante gerammel en de slacker-attitude van Pavement met de popsensibiliteit van Teenage Fanclub.
Dat leverde een rauwe maar pittige sound op, waar occasioneel (zie ‘Up in the Air’) een psychedelisch randje aan zat. De ritmesectie gaf de ongepolijste songs precies de drive die ze nodig hadden, terwijl de twee zangers-gitaristen (James Madden en Ryan Murphy) verslag uitbrachten van het leven van alledag. Het catchy ‘Jasper’ ging bijvoorbeeld over Murphy’s overleden grootvader. Elders had Hooton Tennis Club het over zwempartijtjes, theepauzes en, uiteraard, over meisjes, wat aanleiding gaf tot bitterzoete songs met sprekende titels als ‘Something Much Quicker Than Anyone But Jennifer Could Ever Imagine’, ‘Kathleen Sat On The Arm Of Her Favourite Chair’ of ‘And Then Camilla Drew Fourteen Dots On Her Knee’.
Lofi, fuzzy, explosief, maar ook ontwapenend charmant: wij hebben onze clubkaart al op zak. Het zou al serieus moeten verkeren mochten deze Liverpudlians volgende zomer níet op Pukkelpop verschijnen. Chokri? Eppo?
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier