EuroSonic 2014 @ Groningen, dag 1: De Belgen laten zich niet onbetuigd

Adele, Editors, White Lies, Mumford & Sons, Franz Ferdinand: allemaal waren ze al te zien op EuroSonic in Groningen. Het showcasefestival, dat dit jaar zijn 28ste editie viert, blijft voor Europees poptalent zowat de belangrijkste springplank naar internationaal succes.

Adele, Editors, Wild Lies, Mumford & Sons, Franz Ferdinand: vóór u hen aan uw boezem drukte, waren ze allemaal al te zien op EuroSonic in Groningen. Het showcasefestival, dat dit jaar zijn 28ste editie viert, blijft voor Europees poptalent zowat de belangrijkste springplank naar internationaal succes.

Journalisten, radiomakers, muziekprofessionals en gewone liefhebbers. Allemaal troepen ze half januari samen in het noorden van Nederland om er de namen te ontdekken die in de komende maanden de concertpodia en de ethergolven zullen domineren. Voor de enkele honderden groepen die er spelen, gespreid over drie dagen en een dertigtal podia, is gezien en gehoord worden dus de boodschap. Vraag dat maar aan Milow, Stromae en Selah Sue, Belgische artiesten die hier de waardering vonden die hun carrière in een stroomversnelling bracht. Wij renden van het ene zaaltje naar het andere, gaven ogen en oren de kost en selecteerden uit het gigantische aanbod alvast zes optredens die ons in meerdere of mndere mate wisten te boeien.

• FLOAT FALL
Het gaat snel met Float Fall. Het Belgische duo, dat in 2012 een top-drienotering haalde in de Rock Rally, had aan één single al genoeg om het toonaanevende Britse Q-magazine tot een schouderklopje te bewegen. Vervolgens veroverde het, met een beetje hulp van Perez Hilton, in een mum van tijd de internationale blogosfeer en mocht het zelfs in New York het podium op. Ook in Groningen wist Float Fall, ondanks het vroege aanvangsuur, het Grand Theatre vol te krijgen én stil te houden. Zangeres-toetsenspeelster Rozanne Descheemaker en zanger-gitarist Ruben Lefever maken even intimistische als sfeerrijke droompop, die raakpunten vertoont met die van The XX of, dichter bij huis, Joy Wellboy. Het stel combineert elektronische en akoestische gitaren met geprogrammeerde drums en zorgt, dank zij zijn voortdurend dialogerende stemmen en het hoornspel van Descheemaker, voor de nodige warmte. Dat pakt de ene keer al beter uit dan de andere: in ritmisch opzicht klinkt Float Fall niet altijd even dwingend, waardoor de muziek soms gaat kabbelen of helemaal stil lijkt te vallen. Live vertoonde de duoformule zo zijn dynamische beperkingen en ook de cover van ‘Everybody’s Got To Learn Sometimes’ van The Korgis sprak niet tot de verbeelding. Op zijn beste momenten, zoals ‘Sometimes’, zorgde Float Fall echter voor pure magie, zodat we met nieuwsgierigheid uitkijken naar zijn eerste langspeler, die tegen dit najaar is aangekondigd.




• HELLA COMET Oostenrijk is het land dat dit jaar op EuroSonic centraal staat, en Hella Comet, een noiserockkwartet uit Graz, zette meteen de puntjes op de Umlaut. Blikvanger van de groep is de basspelende zangeres Lea Sonnek, een dame met een hoog Kim Gordon-gehalte, die de muziek van een hoge sensualiteitsgraad voorziet. Naar de kleurrijke snarenweefsels in zijn songs te oordelen, is Hella Comet een erfgenaam van de New Yorkse gitaarunderground. De leden hebben aandachtig naar Sonic Youth en de jonge Patti Smith geluisterd, maar voegen aan hun verschroeiende artpunkexplosies ook regelmatig scheutjes shoegaze en fragiele popmelodieën toe. De songs uit platen als ‘Celebrate Your Loss’ en het recente ‘Wild Honey’ wisten de toeschouwers aanvankelijk moeiteloos te overweldigen. Jammer dus dat na een half uurtje de eenvormigheid toesloeg en de muziek wat van haar spankracht verloor. Niettemin: twee jaar nadat we in Groningen al aangenaam verrast werden door het eveneens Oostenrijkse M185, zijn we er stilaan achter dat het land nog méér te bieden heeft dan Klimt, Hundertwasser en sachetorte.




• EMBERS
Embers is een kwartet uit Manchester en mag dus niet verward worden met de gelijknamige Amerikaanse deathmetal band. De groep maakt epische, kamerbrede postrock met psychedelische trekjes die, zo hoorden we in Groningen, blijk geeft van passie en bevlogenheid. Niet dat haar sound echt nieuw is: op de dissectietafel tref je bijvoorbeeld onderdelen aan uit het oeuvre van Sigur Rós, The Cure en David Bowie ten tijde van ‘Ziggy Stardust’. Het is vooral de manier waarop al die ingrediënten worden gecombineerd en het zelfvertrouwen en de intensiteit waarmee songs als ‘Shadows’ en ‘Hollow Cage’ten gehore worden gebracht, die ontzag afdwingt. Niet alle nummers waren even sterk: het ene moment klonken ze briljant en pakkend, het andere nog net iets te doordeweeks. We houden ons oordeel dus nog even in beraad tot het langspeeldebuut van Embers, later dit jaar, de winkelrekken bereikt.




• COMPACT DISC DUMMIES
Bij ons hoeven Compact Disk Dummies, sinds ze tijdens de Rock Rally van 2012 met het goud aan de haal gingen, al lang niet meer te worden voorgesteld. Hun pulserende, energieke elektropop heeft in Vlaanderen al menig feestje opgeluisterd, maar ook buiten de landsgrenzen worden de nummers van Lennert en Janus Coorevits gesmaakt. Tijdens EuroSonic liep het clubzaaltje van De Spieghel zelfs zó vol dat we van de Kortrijkse broers slechts af en toe een glimp konden opvangen. Desondanks werd snel duidelijk dat de Dummies genoeg hadden aan een stem, een synth en een drumcomputer om de aanwezigen in een euforische stemming te brengen. De handen gingen massaal in de lucht, er werd gedanst, gezweet en gejoeld en in het halfduister zagen we enkele buitenlandse bookingsagenten ijverig aantekeningen maken. We durven er bijgevolg gif op in te nemen dat de Compact Disk Dummies, net als Goose en The Subs vóor hen, binnen afzienbare tijd enkele prestigieuze Europese festivals plat zullen spelen.




• OYAMA
Tijdens de jongste editie van Iceland Airwaves waren we behoorlijk onder de indruk van Oyama, een vijftal uit Rekyavik dat de shoegazetraditie van bands als Slowdive en My Bloody Valentine combineert met zinnenprikkelende, in reverb gedrenkte droompop. Helaas, in Groningen bleek de groep een ‘off day’ te hebben. Net voor ze op moest kreeg ze met een stroompanne te kampen en dat stuurde haar soundcheck dermate in de war dat ze een beetje beduusd op het podium verscheen. Wég waren de power en de dynamiek die ons enkele maanden geleden nog zo hadden gecharmeerd. De nummers uit Oyama’s debuut-ep ‘I Wanna’ klonken dit keer teleurstellend mak. Vanavond krijgen de IJslanders wel nog kans op een revanche. Hopelijk blijven ze dit keer van technische sores gespaard.




• WILD BEASTS
Wild Beasts, een flamboyant viertal uit het Engelse Kendal, maakt muziek die wellicht iets te ongrijpbaar is om tot de mainstream door te dringen. Hun gelaagde artpopvariant, te situeren tussen die van de eightiesband The Associates en een opgefunkte Talk Talk, wordt gedomineerd door de androgyne stem van voorman Hayden Thorpe. Het is een instrument dat in een handomdraai van een hoge falset kan omslaan in een diepe grom en Wild Beasts enkele jaren geleden al een nominatie voor de Mercury Prize opleverde. In Groningen wisselde het kwartet oudere nummers als ‘Lion’s Share’ af met nieuw materiaal uit zijn op 25 februari te verschijnen vierde cd ‘Present Tense’. Dat leidde tot een theatrale set met vaudevile-trekjes, die helaas te lijden had onder een te wensen overlatende geluidsweergave. Echt klauwen deden Wild Beasts dus niet, maar wie niet vies is van barok-‘n-roll, moet hen beslist eens een luisterbeurt gunnen.



Dirk Steenhaut