Met Emmylou Harris & Rodney Crowell waren twee veteranen van de Amerikaanse rootsmuziek in Brussel te gast. Hun onlangs verschenen cd ‘Old Yellow Moon’ kwam er met veertig jaar vertraging, maar live bleken hun oude vriendschap en muzikale affiniteit intact.
DA GIG: An Evening with Emmylou Harris & Rodney Crowell in Koninklijk Circus, Brussel op 20/5.
IN EEN ZIN: Voor liefhebbers van country viel er op het tweeënhalf uur durende optreden weinig aan te merken, maar zelf hadden we het repertoire (én de uitvoering ervan) toch liever wat uitdagender gehoord.
HOOGTEPUNTEN: ‘Love Hurts’, ‘Pancho & Lefty’, ‘Red Dirt Girl’, ‘Long Time Girl Gone By’, ‘Spanish Dancer’, ‘Still Learning How to Fly’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al vonden wedommigre nummers (‘Hanging Up My Heart’…) toch aan de banale kant.
BESTE QUOTE van Emmylou Haris: “Het nadeel van ouder worden is dat je vrienden en geliefden om je heen ziet sterven. Maar er zijn ook voordelen aan verbonden: als ik tegenwoordig naar de bioscoop ga, krijg ik reductie.”
Countrydiva Emmylou Harris heeft altijd een grote voorliefde voor duetten gehad. Dat was al zo in het begin van haar carrière, toen ze enkele platen opnam met haar toenmalige beau Gram Parsons, en later, toen ze zich als zangpartner opwierp van artiesten als Bob Dylan, Neil Young en Mark Knopfler. Op haar 66ste oogt Harris niet alleen opvallend goed geconserveerd, ook haar stem klinkt nog altijd helder en soepel.
“We hebben elk verscheidene huwelijken en echtscheidingen overleefd, kinderen grootgebracht en vrienden begraven, maar we staan er nog altijd”, zei de zangeres, verwijzend naar de man met wie ze in het Koninklijk Circus het podium deelde. Rodney Crowell (62) kent ze al sinds hij in 1975, als gitarist, backingzanger en voornaamste songwriter, haar begeleidingsgroep The Hot Band vervoegde. Emmylou Harris nam talloze liedjes van hem op, ook nadat hij faam had verworven als solo-artiest.
Geen wonder dus dat het 31 songs tellende concert in Brussel vooral in het teken stond van het verleden. Met uitzondering van acht nummers uit de onlangs verschenen duoplaat ‘Old Yellow Moon’, liet Harris haar cd’s van de jongste twintig jaar zo goed als ongemoeid. Wel greep ze veelvuldig terug op platen uit het begin van haar carrière, zoals ‘Pieces of the Sky’, ‘Elite Hotel’ en ‘Luxury Liner’.
Zoals verwacht stond er veel materiaal van Rodney Crowell op het menu: songs die herinnerden aan zijn gemeenschappelijke verleden met la Harris, maar zeker niet uitsluitend. Beide artiesten namen afwisselend het voortouw: wanneer Emmylou Harris lead zong, droeg haar gezel de tweede stem aan en omgekeerd.
De geest van Gram Parsons
Het duo liet zich op het podium bijstaan door de vijfkoppige Lukewarm Band, een oerdegelijk combo waarin vooral de pedalsteel- en dobrobijdragen van Steve Fishell (een andere oudgediende van The Hot Band) en de verrichtingen van de veelzijdige Australische gitarist Jedd Hughes opvielen. Dat de geest van Gram Parsons door de zaal zweefde, werd al duidelijk vanaf openers ‘Return of the Grievous Angel’ en ‘Wheels’ (van The Flying Burrito Brothers). In de loop van de avond zouden Harris & Crowell de grondlegger van de countryrock ook nog gedenken met het swingende ‘Luxury Liner’ en ‘Sin City’. Met ‘Pancho & Lefty’ werd dan weer eer bewezen aan de grote Townes Van Zandt.
De avond stond zo goed als volledig in het teken van (mainstream)country, en dat merkte je ook aan de songkeuzes: Don Williams’ ‘If I Needed You’ werd versierd met warme acordeonklanken, het als akoestisch duet gebrachte ‘The Angels Rejoiced Last Night’ was van de hand van Ricky Skaggs en voorts stond er werk van Paul Kennerley (‘Heaven Only Knows’) en The Louvin Brothers (‘If I Could Only Win Your Love’) op het programma.
“We luuuv these depressing songs about love. They make us feel good”, riep Emmylou Harris, toen met ‘Love Hurts’ één van de hoogtepunten van het concert werd ingezet. Het deed de legendarische versie met Gram Parsons niet vergeten, maar de klassieker van het echtpaar Felice en Boudleaux Bryant greep ook nu naar de keel.
Dat de vertellende songs van Crowell gebaat waren met een zekere soberheid, bleek uit ‘Until I Gain Control Again’, ‘The Rock of My Soul’ en op een ontspannen rockgroove gebouwde nummers als ‘Earthbound’ of ‘Ashes By Now’.
Minimale opsmuk
Na de pauze zette Emmylou Harris de zogenaamde ‘stool section’ van het concert in haar eentje in met het aan wijlen Kate McGarrigle opgedragen ‘Darlin’ Kate’. En ook tijdens de tweede helft maakten Crowells liedjes, zeker wanneer ze slechts van minimale opsmuk waren voorzien, het meeste indruk. Het met dichteres Mary Karr geschreven ‘Long Time Girl Goes By’ bijvoorbeeld, waarin de loepzuivere sopraanstem van Harris zich aanschurkte tegen een zacht aangestreken contrabas.
Of het behoedzaam gespeelde, met fraai fingerpickingwerk versierde ‘I Know Love Is Al I Need’. Eveneens uitstekend: ‘Still Learning How To Fly’, stevige folkrock, met een zoemend orgeltje en de naar David Lindley verwijzende gitaarsolo van Jedd Hughes in de hoofdrollen.
Pas na goed anderhalf uur werd eindelijk ‘Old Yellow Moon’ aangesneden. Zelf hebben we die cd nooit een meesterwerk gevonden, maar Roger Millers ‘Invitation to the Blues’ was een aanstekelijke honky tonk shuffle, ‘Bluebird Wine’ deed, dank zij zijn bluesy groove een beetje aan de Everly Brothers denken en het intrieste ‘Spanish Dancer’ bewees vooral dat ook Patti Scilafa (mevrouw Springsteen dus) sterke songs in de vingers heeft.
De pianoballad ‘Back When We Were Beautiful’ en de ingetogen countrywals ‘Old Yellow Moon’ brachten extra reliëf in de set, maar we waren toch blij toen ‘Leaving Louisiana in the Broad Daylight’ (met zijn kronkelende cajun-accordeon) en ‘I Ain’t Living Long Like This’ (met potige rockriffs en een losgeslagen boogiewoogie piano) wat leven in de brouwerij brachten.
En zo serveerden Emmylou Harris en Rodney Crowell een gulle, avondvullende set, waar, althans voor de liefhebbers, weinig op aan te merken viel. Zelf hadden we het repertoire echter liever wat minder conservatief en gelikt gezien en dachten we met heimwee terug aan de periode toen Emmylou Harris zich nog liet ondersteunen door een uitdagende band als Spyboy. De vele cowboydeuntjes op stapvoetse ritmen waren aan ons niet echt besteed, maar gelukkig stonden er net voldoende genietbare songs op de setlist om ons occasionele tandengeknars te overstemmen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Return of the Grievous Angel / Wheels / Pancho & Lefty / Earthbound / Till I Gain Control Again / If I Needed You / I’ll Be Your San Antonio Rose / Red Dirt Girl / The Rock of My Soul / Heaven Only Knows / Love Hurts / Ashes By Now / Luxury Liner // Darlin’ Kate / The Angels Rejoiced Last Night / Long Time Girl Gone By / I Know Love Is All I Need / Hanging Up My Heart / Invitation To The Blues / Spanish Dancer / Bluebird Wine / Dreaming My Dreams / Back When We Were Beautiful / Chase the Feeling / Still learning How to Fly / Leaving Louisiana in the Broad Daylight / I Ain’t Living Long Like This / Old Yellow Moon // Stars on the Water / If I Could Only Win Your Love / Sin City.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier