Elvis Costello @ Koningin Elisabethzaal

Op zijn 57ste heeft Elvis Costello niets meer te bewijzen. Hij is één van de belangrijkste songschrijvers van de jongste dertig jaar en weet in iedere muzikale context te boeien. In Antwerpen, waar hij solo aantrad, hield hij de toeschouwers ruim twee uur lang op het puntje van hun stoel.

DA GIG: Elvis Costello solo (met tussenkomsten van Larkin Poe) in Koningin Elisabethzaal, Antwerpen op 9/11.

IN EEN ZIN: Voor zoveel klasse mag één woord volstaan: briljant.

HOOGTEPUNTEN: ‘Everyday I Write the Book’, ‘All or Nothing at All’, ‘It Don’t Bother Me’, ‘Watching the Detectives’, ‘Alison’, ‘National Ransom’, ‘I Want You’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE (over ‘Veronica’): “The next song I wrote with Paul McCartney. (monkelend) I like the way that sounds.”

Costello is een perfecte kameleon. In het begin van zijn lange carrière speelde hij vooral snedige new wavepop met Motown-invloeden, maar inmiddels weten we dat de man net zo goed jazz, country en bluesgrass in de vingers heeft en zelfs in klassieke middens moeiteloos overeind blijft. Hij werkte samen met levende legendes als Burt Bacharach, Allen Toussaint en Bill Frisell en we zouden al zéér diep moeten graven om tussen de 32 langspelers die hij tot dusver op zijn palmares heeft staan een echte sof te vinden. Bovendien is Elvis Costello een rasentertainer die, zelfs wanneer hij in zijn eentje op het podium staat, geen moment verveelt. Tijdens zijn uitverkochte concert in de Elisabethzaal prijkten niet minder dan 30 songs op zijn setlist, maar daarvan was geen enkele overbodig. Integendeel: de zanger hield het, met zijn onvoorspelbare liedjeskeuze, altijd spannend. Hoewel hij het publiek regelmatig op klassiekers trakteerde, viste hij ook vergeten parels uit zijn repertoire op. Tussendoor debiteerde ‘God’s Comic’ allerlei geestigheden en coverde hij werk van onder anderen The Beatles en Charles Aznavour.

Al tijdens het eerste half uur bewees Elvis Costello dat zijn gitaarspel rijk en dynamisch genoeg was om bruisende popnummers als ‘Oliver’s Army’, ‘Everyday I Write the Book’ of ‘Veronica’ fris te houden. In het laatstgenoemde etaleerde hij de aanslag van een heuse flamencomuzikant, terwijl hij in ‘Bedlam’, als een superieure busker, met rootsy riffs goochelde. De van Chet Baker en Frank Sinatra bekende jazzstandard ‘All or Nothing At All’ vertolkte hij als een verstilde bossanova, in ‘Jimmie Standing in the Rain’ riep hij de geest van Django Reinhardt op en ‘A Slow Drag With Josephine’ kondigde hij aan als “rock-‘n-roll zoals die klonk in… 1912.”

Costello zong wel méér liedjes die uit een lang vervlogen tijdperk leken te stammen, zoals het onversterkt gebrachte ‘A Voice in the Dark’. We moeten toegeven dat we ’s mans recentste cd, ‘National Ransom’, na de release misschien iets te snel opzij hebben geschoven, maar na het afgemeten ‘Bullets for the New-born King’, kregen we wél meteen zin om die plaat te herontdekken. Dat de artiest het begrip ‘solo’ nogal vrij interpreteerde, bleek toen hij zijn support act, het Amerikaanse kwartet Larkin Poe, als begeleidingsgroep deed opdraven om ‘The Crooked Line’, middels een lapsteel en mandoline, van een bluegrasstintje te voorzien en in ‘The Love Field’, ‘Brilliant Mistake’ en het veerkrachtige ‘Red Shoes’ de nodige versieringen aan te brengen.

De twee bisronden duurden ongeveer even lang als het officiële concert en uiteraard zegt dat iets over het plezier waarmee Elvis Costello in de schijnwerpers stond. Tijdens ‘It Don’t Bother Me’, een doorvoelde hommage aan de onlangs overleden Bert Jansch, viel andermaal zijn expressieve snarenspel op en dat was ook het geval bij het grungy, in reverb gedrenkte ‘Watching the Detectives’. Daar tegenover stonden ingetogen, van liefdessmart doordrongen songs als ‘Distorted Angel’, ‘After the Fall’, ‘I Hope’ en een even sober als afgekloven ‘Alison’. Pas tijdens het tweede toegiftensalvo nam de zanger voor het eerst plaats aan de keyboards, voor een dreigende, overstuurde megafoonuitvoering van ‘National Ransom’, compleet met gruizge vioolsamples. Al net zo intens was ‘I Want You’, waarin Costello’s elektrische gitaarspel ronduit psychedelisch klonk. Na het ingetogen ‘Shipbuilding’ mocht Larkin Poe nog eens terugkomen met het oog op de uitsmijters, waaronder een stuiterend ‘Chelsea’ en de ballad ‘The Scarlet Tide’.

Elvis Costello manifesteerde zich in Antwerpen afwisselend als zotskap, crooner, schaamteloze romanticus, ‘sad vaudevillean’, affectief gestoorde neuroot, bijtend maatschappelijk commentator en nog een stuk of wat andere personages, maar ‘The Beloved Entertainer’ wist als geen ander zijn waar overtuigend aan de man te brengen. In één woord: briljant.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Oliver’s Army / Either Side of the Same Town / Veronica / Good Year For the Roses / New Amsterdam / You’ve Got To Hide Your Love Away / Bullets For the New-born King / Everyday I Write the Book / Bedlam / All or Nothing at All / She / A Slow Drag With Josephine / Jimmie Standing in the Rain / A Voice in the Dark / The Crooked Line / Love Field / (The Angels Wanna Wear My) Red Shoes / Brilliant Mistake // It Don’t Bother Me / Distorted Angel / After the Fall / Watching the Detectives / Alison / I Hope // National Ransom No.5 / Shipbuilding / I Want You / (I Don’t Want to Go to) Chelsea / Blame It on Cain / The Scarlet Tide.

Elvis Costello is op donderdag 17 november nog te zien in het Koninklijk Circus in Brussel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content