Ellen Schoenaerts Kwartet @ Monty: Kleinkunst met kloten

Met het rauwste, avontuurlijkste en meest eigenzinnige Nederlandstalige debuut van 2012 op zak, deed Ellen Schoenaerts zondag de Antwerpse Monty aan. Het was behoorlijk aangenaam toeven op haar ‘klein stukje planeet’.

29 oktober 2012. Ik tref een stapeltje van vier cd’s aan in mijn brievenbus. Feiten. van het Ellen Schoenaerts Kwartet trekt de aandacht. Er zit namelijk een persoonlijk briefje bij.

Dag lieve Michael, Ik moest je deze cd opsturen. Of beter gezegd: je collega zei me dat ik deze naar jou kon sturen. Bij deze. (Ik vind dat het woord ‘deze’ veel gebruikt is in deze korte brief) Lieve groeten, Ellen Schoenaerts
Een directe madam, die Ellen Schoenaerts – wat had je verwacht van de kleindochter van Julien, het nichtje van Matthias en het ex-lief van Tom Pintens (voor wie ze in het recente verleden een hele rist songteksten schreef). Met Feiten. heeft ze dan ook de rauwste, meest experimentele én meest vernieuwende Nederlandstalige plaat van het jaar gemaakt, die bol staat van behoorlijk directe teksten over verdriet en vergankelijkheid, en over demonen als drank en depressies. Maar: ‘Zolang ik wat kan dralen op mijn klein stukje planeet, ben ik toch blij dat ik leef’, klinkt het in Na een gesprek met R.
Opgelet voor brandwonden: Feiten. is weliswaar een cocktail van Nederlandstalig chanson, klassiek, jazz, poëzie en avant-garde, maar hij is even zacht als schuurpapier en ontvlambaar als een molotov. Kleinkunst met kloten, quoi.

Dat dit zo’n avontuurlijk debuut is geworden, is mede de verdienste van haar indrukwekkende kwartet. In de Antwerpse Monty waren er glansrollen weggelegd voor multi-instrumentalist Tijs Delbeke (ooit even het zesde lid van dEUS, nu actief bij Dez Mona en zijn eigen band Sir Yes Sir), drummer-gitarist Ephraim Cielen en violengeselaar Liesa Van der Aa. Ook op de gastenlijst stond alleen maar goed volk: Gregory Frateur van Dez Mona en acteur Jeroen Perceval kwamen een paar strofen voor hun rekening nemen.

Ellen Schoenaerts heeft lak aan de regeltjes van de popmuziek en de doktersvoorschriften van de andere genres die ze verkent. Haar songs zijn compromisloos en in your face, zo bleek ook in Antwerpen. ‘Rechtdoor gaan de wegen, rechtdoor is het doel’, schreeuwde ze in het naar bluesrock en zelfs industrial neigende titelnummer.

Het was even wennen aan haar door het volle leven geraspte stem – de plaat had ook al een paar luisterbeurten nodig om echt onder ons vel te kruipen – en aan haar bevlogen podiumattitude. Schoenaerts – we moeten eigenlijk Ellen zeggen en die achternaam proberen te vergeten – stond een uur lang druk te gesticuleren, op het hyperkinetische af, met de ogen toe. Maar alles bij elkaar was het een pakkend, en op de beste momenten zelfs meeslepend concert. Ellen is vertrokken.

Misschien wordt het tijd om een briefje terug te schrijven:

Beste Ellen, Het was aangenaam toeven op jouw klein stukje planeet. Hopelijk tot snel op alle podia groot en klein. (Ik vind dat er wel hoge verwachtingen worden gecreëerd in deze korte recensie.) Vriendelijke groet, Michael IlegemsSETLIST: Eén / Jij was mijn God / Ik doe heel erg mijn best om mijn leven leuk te vinden / Gelukkig zijn (te leven als gingen we nooit meer voorbij) / Na een gesprek met R. / Het avondrood / Saai (een lied over eeuwigheid en spijt) / Feiten / Hier sterft de mens / Duet (afscheid van het manschap P.) / Lieve jongen (voor de kleine heer Oliver Willy P.) // Demonen, depressies en drank