Einstürzende Neubauten @ AB (D2)

Over de eerste hadden we nog onze reserves, maar de tweede avond Einstürzende Neubauten in de AB was een voltreffer van formaat. Tweeënhalf uur speelde de Berlijnse schrootrockband hoogtepunten uit zijn dertigjarige bestaan en dat zorgde voor spanning tot de laatste seconde.

Da gig: Einstürzende Neubauten dag 2, AB Brussel, 19/11

In één zin: Een subliem concert van een groep die, qua originaliteit, dynamiek, intensiteit en poëtische kracht, de concurrentie finaal het nakijken gaf.

Hoogtepunten: teveel om op te noemen. Ieder onderdeel van de setl was van een duizelingwekkend hoog niveau.

Dieptepunt: dat het er na 155 minuten al op zat.

Beste quote van Blixa Bargeld: “We hebben al talloze keren in de AB gespeeld en eigenlijk dachten we dit keer Plastic Bertrand uit te nodigen. Ik heb zelfs James Ensor gebeld, maar die bleek al dood te zijn. Hoe dan ook: het pleit voor hem dat hij nooit een slechte plaat heeft gemaakt.”

Wie enigszins met Neubauten vertrouwd was, wist vooraf dat dit verjaardagsconcert geen gemakzuchtige nostalgietrip zou worden. De Berlijnse groep heeft altijd geweigerd op haar lauweren te rusten en is zich onafgebroken blijven ontwikkelen zonder haar ware aard te verloochenen. Ook vandaag nog wagen de muzikanten zich op terreinen waar niemand hen is voorgegaan. Dat hun beste werk uit het jongste decennium dateert, zegt veel over de inventiviteit die ze consequent aan de dag leggen. Als Einstürzende Neubauten al één ding hebben bewezen, dan is het dat je ieder object, iedere materie, als instrument kunt gebruiken en je met originele ideeën en een minimum aan durf en intelligentie soms verder komt dan met een langdurige conservatoriumopleiding. Blixa Bargeld en zijn gezellen wisten niet alleen een unieke muzikale vocabulaire te ontwikkelen, ze voegden er meteen een eigen grammatica aan toe. Het neemt niet weg dat hun taal overal ter wereld wordt begrepen.

Wat na die dertig jaar vooral indruk maakt, is de mate waarin de leden hun metier beheersen. Opener ‘The Garden’, een en al minimalisme en subtiliteit, zette in de AB de toon voor de reeks prachtsongs die zou volgen. ‘Die Befindlichkeit des Landes’, ‘Nagorny Karabach’, ‘Ich hatte ein Wort’, ‘Sabrina’, ‘Total Eclipse of the Sun’: het zijn slechts enkele voorbeelden van de poëtische kracht waarmee Einstürzende Neubauten hun publiek nog steeds moeiteloos overweldigen.

Zoals gewoonlijk werd het gezelschap tijdens zijn huidige toernee op laptop en keyboards aangevuld door Ash Wednesday, maar ook nu stond het podium weer vol vreemdsoortige constructies en op bouwsites en vuilnisbelten buitgemaakte rommel, bespeeld of gemanipuleerd door de ritmetandem Rudi Moser en N.U. Unruh. De eerste bewerkte een drumstel dat volledig uit machineonderdelen bestond, de tweede leefde zich uit op staalplaten, wandprofielen, vogelkooien, allerlei huisraad en plastic buizen. Unruh ging volledig op in zijn spel, bewoog zich sierlijk als een balletdanser tusen zijn rekwisieten en slaagde er tijdens ‘Dead Friends’ zelfs in een stel wielvelgen als een heuse beiaard te doen klinken.

De songs van Einsturzende Neubauten zijn verpakt als meeslepende hoorspelen. Een zekere theatraliteit is de groep niet vreemd, zodat al haar concerten garant staan voor een prikkeled visueel spektakel. Alex Hacke, een man met de fysiek van een getatoeëerde dokwerker, beroerde zijn bas in opperste concentratie, legde de ene keer een stevig rockfundament (‘Installation N°1), en kwam de andere verrassend melodieus uit de hoek. Toch was het vooral de vocale veelzijdigheid van Blixa Bargeld (als een dandy in een keurig pak gehesen), die de boel bij elkaar hield. De spil van Einstürzende Neubauten is een geboren acteur: met zijn expressieve stem wist hij diverse personages tot leven te wekken, maar even goed liet hij zijn bezwerende declamaties zonder waarschuwing overgaan in ijzingwekkend geschreeuw of een luchtig rondje mondpercussie. ‘Unvollständlichkeit’ hield het midden tussen dagboek en reisjournaal, al lag het poëtische gehalte van zijn andere teksten minstens even hoog.

Uiteraard kwam ook de stormachtige kant van de groep in Brussel aan bod. Het kolkende ‘Die Interimsliebenden’ onderscheidde zich door zijn achterstevoren gezongen intro en een opmerkelijk funky gitaarmotiefje van Jochen Arbeit. In ‘Let’s Do It A Dada’ gaf Bargeld het begrip vinylscratchen een nieuwe betekenis en zowel het viscerale ‘Haus der Lüge’ als het noisy ‘Headcleaner’ ontaardde binnen de korste keren in een feest van angst en pijn. In ‘Redukt’ werden meditatieve stukken met gesamplede strijkers afgewisseld met onverwachte uitbarstingen en zo gaf de set steeds weer blijk van een uitgekiende dynamiek waarin alle ingrediënten verbluffend goed gedoseerd waren.

Her en der wordt gefluisterd dat Einstürzende Neubauten er binnenkort het bijltje bij neerleggen, maar in de groep wil voorlopig niemand dat gerucht bevestigen. Dat is maar goed ook. Want wie in staat is een concert van dit niveau uit zijn mouw te schudden, mag er van ons nog minstens tien jaar bijdoen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Garden / Die Befindlichkeit des Landes / Von Wegen / Die Inderimsliebenden / Nagorny Karabach / Dead Friends (Around the Corner) / Unvollständigkeit / Installation N°1 / Ich hatte ein Wort / Let’s Do It A Dada / Haus der Lüge / Sabrina / Susej // Headcleaner / Silence is Sexy // Youme & Meyou / Redukt / Total Eclipse of the Sun.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content