Een emotionele maar ‘groovy’ avond met Salome, Roselien, Ela Sadèr en Mambelé in LaVallée

Gisterenavond organiseerde Microwave een concertavond in het Molenbeekse LaVallée. Salome en Roselien brachten emotionele teksten die de harten in de zaal raakte, terwijl Ela Sadèr en Mambelé met hun dj-sets een groovy sfeer probeerden te creëren.

Ela Sadèr opende de avond met groovy tunes op het terras van LaVallée, terwijl zangeres Salome op het kleine podium binnen alvast haar soundcheck deed. Harde bassen en elektronische geluiden mengen zich af en toe met de dj-set van Sadèr, die rustig achter de met stickers volgeplakte draaitafel staat. De zon verlicht de blauw-groengeverfde muur achter hem. Met aritmische techno, bubblegum boogie, Britse funk, new beat, oriental techno disco, jazz, protohouse, northern soul en zelfs een streepje reggae probeert hij zijn persoonlijke chaos en eeuwige twijfel te omarmen: hij speelt met de overgangen van het ene naar het andere nummer en creëert zo een atypische set. Als je je ogen in de zon sluit, brengt de Arabische muziek met een funky beat je naar het Midden-Oosten in de jaren 80. Wanneer de volgende tune begint – een old school hip hop tune – bevind je je in dezelfde tijd, maar aan de andere kant van de wereld. Die brede waaier aan genres typeert Sadèr.

In confrontatie met onze zwaktes

Als producer en zangeres mixt Roselien jazz, funk, soul, rnb en elektronische muziek. Met een halfuur vertraging, brengt ze als volgende artiest de nummers van haar laatste ep ‘Seventh Ascension’, waar ze een nieuwe wereld mee creëert. Met haar nummers keert ze terug naar de tijd die ze beleefde in Londen, waar ze heen verhuisde om een muziekcarrière te beginnen. Hoe ze startte? Met werken in de Ikea en flyers uitdelen. Maar na hard knokken, veel reflecteren en samenwerkingen met wereldwijde artiesten als Meshell Ndegeocello, Gregory Porter, The Jones Girls, Bilal en Gabriel Garzon Montano staat de Roselien vandaag op het kleine podium in LaVallée.

Om half negen verplaatst het publiek zich van het terras naar de bar, waar nog enkele minuten wordt gewacht op de komst van de zangeres. Eens op het podium, achter haar keyboard en microfoon, verplaatst het publiek zich opnieuw: van de tafel naar het podium. Openingsnummer Don’t Want To Be Alone’ spreekt voor zich: veel aanwezigen herkennen zich in de angst om alleen te zijn. Vol bewondering staat het publiek te luisteren naar de warme stem van de zangeres en haar mooie woorden, waarmee ze onze grootste zwakte van het coronatijdperk beschrijft. Het wordt stilaan warmer in de zaal, Roselien doet haar bruin-gele blazer uit en neemt een grote slok water. Onder de draaiende discobal wordt er wordt gedanst op de rustige r&b-nummers. Na een uur sluit ze af met No Fantasy, enkele onuitgebrachte nummers en een cover van Jorja Smiths On My Mind.  

Emoties wegdansen

Vervolgens vult Salome de avond verder in. Na nog wat gesukkel achter de computer en een extra soundchecken, zijn zij en haar gitarist klaar om beginnen. Wanneer de elektronische klanken tot buiten te horen zijn, begeeft het volk op het terras zich snel weer naar de zaal. Salome brengt haar internetgebaseerde sounds vol passie en energie, die dansbaarder klinkt dan de muziek van Roselien. Hoewel er minder volk in de zaal is, wordt meer bewogen.

Maar net als bij Roselien, zet ook Salome ons oog in oog met onze grootste zwaktes. Teksten als ‘You took me for granted so i disappeared’ confronteren ons met de waarheid dat je jezelf altijd op de eerste plaats moet zetten. Want, hoe dan ook, liefde komt niet altijd langs twee kanten. De woorden ‘I won’t forgive myself’ tijdens What’s A Girl To Do halen astgewortelde schuldgevoelens naar boven bij Salome en vele anderen in het publiek. Met ‘I’m still a disgrace to my father’ raakt ze opnieuw gebroken harten, maar nu van dochters en zonen van vaders die hen in de steek lieten. De harde elektronische drop creëert de mogelijkheid om alle emoties weg te dansen, van woede tot verdriet. Al worden er misschien té veel emoties opgeroepen, want het publiek geraakt maar moeizaam in beweging. Daar bracht Belong van de ep Something But Plausible echter met gemak verandering in. Het ritme, dat bijna iets wegheeft van drum and bass, krijgt bijna heel de zaal mee.

Salome verdwijnt van het podium en even is het stil in de zaal. De bar loopt vol en de draaitafel wordt van buiten naar binnen verplaatst, zodat de Brusselse dj en producer met Congolese roots, Mambelé, de avond kan afsluiten. Door verschillende genres te mengen – van hip hop naar jazz tot disco – probeert hij mensen op de dansvloer te krijgen. En als laatste artiest slaagt hij erin om het publiek voor het eerst in de avond echt te laten dansen. Vooral het nummer Supersonic van J.J. Fad bleek een ideale afsluiter van een emotionele avond te zijn.