Eels in Vorst Nationaal: onderhoudend, zij het niet zonder schoonheidsfoutjes 

In 2020 en ’22 bracht eels nieuwe platen uit, maar tot hun grote frustratie konden ze met dat materiaal niet de hort op. De pandemie, weet u wel? Dus volgde in Brussel nu het grote inhaalmanoeuvre. En daar was het publiek duidelijk zeer mee in zijn nopjes. Zeker omdat het er nog een vrachtlading classics bovenop kreeg. 

Morgen viert Mark Oliver Everett, kortweg E., zijn zestigste verjaardag. Inmiddels kan hij terugblikken op een carrière als zanger en songwriter die al meer dan de helft van zijn leven in beslag neemt. Onder zijn nom de poisson eels bracht hij officieel al veertien langspelers uit, live-registraties, compilaties, soundtracks, rarities en zijn uitstapje als MC Honky niet meegerekend. Zelfs voordien bracht hij, als E., al twee aardige lp’s uit. En dan was er nog zijn lezenswaardige autobiografie Things the Grandchildren Should Know, waarin hij op geestige wijze een inventaris opmaakte van de vele tragedies die zijn bestaan hadden gemarkeerd.  

Zijn geesteszieke zus stapte uit het leven. Zijn moeder stierf aan kanker. Zijn vader Hugh Everett III, een befaamde fysicus en expert inzake quantummechanica, bezweek aan een hartaanval. En zijn nicht, zijn enige overblijvende familielid, kwam om het leven op 11 september 2001 toen een door terroristen gekaapt vliegtuig, waarop ze als stewardess werkte, zich in het Pentagon boorde. Onlangs liep ook E.’s tweede huwelijk op de klippen, zodat je je afvraagt hoeveel pech een mens eigenlijk kan verdragen.  

Voor melodrama of zelfbeklag ben je bij de Californiër echter aan het verkeerde adres. In zijn catchy indiepopliedjes manifesteert hij zich als een jonge versie van Randy Newman, voor wie afstandelijkheid en ironie deel uit maken van zijn overlevingsstrategie. ‘Life is funny, but not haha funny’ klonk het in Vorst Nationaal, een vaststelling die vooral resulteerde in bitterzoete bespiegelingen en geestige oneliners.

Everett schuwt geenszins het spanningsveld tussen vorm en inhoud en net daardoor komen zijn songs extra hard binnen. De zanger verstaat immers de kunst je met een uitgestreken gezicht diep in het vlees te snijden. 

Grofkorrelig 

In Brussel liet E., een frontman zonder kleurstoffen of artificiële bewaarmiddelen, zich bijstaan door een puike band waarin gitarist The Chet, bassist Night Owl en drummer Little Joe – allemaal in een keurig pak gehesen – hun opwachting maakten. E., die schaduwboksend op het podium verscheen, verontschuldigde zich voor zijn lange afwezigheid: ‘Jullie zijn intussen allemaal erg veranderd, maar hey, Sinterklaas is dan toch nog gearriveerd. En let maar op, we zullen bewijzen dat je nooit te oud bent om een stevig potje te rocken’. 

Prompt beten eels zich vast in Steam Engine en Amateur Hour, twee grofkorrelige garagerockers uit het vorig jaar verschenen, samen met John Parish ingeblikte Extreme Withcraft. Maar het werkstuk waar de groep het vaakst naar terugkeerde was Earth to Dora, waarop E. drie jaar geleden de breuk met de moeder van zijn zoontje verwerkte. Van Gentle Souls tot het gevoelige Who You Say You Are en het als krachtvoer geserveerde Are We Alright Again: het was vintage eels. Niet erg verrassend meer, na al die jaren, maar steevast muziek van hoog niveau. 

Uiteraard maakte het gezelschap ook regelmatig uitstapjes naar het verleden, zonder er meteen een greatest hits-show van te maken. Voor de fans was het sowieso likkebaarden geblazen, dank zij pareltjes als Jeannie’s Diary, 3 Speed, Trouble With Dreams Climbing Up to the Moon en het door messcherpe gitaren ingesnoerde The Deconstruction. Helaas werd het concert daarna geteisterd door technische problemen (E: ‘Ik heb dermate mijn best gedaan dat mijn gitaarversterker is ontploft’) en dat zorgde voor een iets te lange onderbreking. Om de boel niet helemààl stil te laten vallen dolde The Chet dan maar een beetje met Never Going Back Again van Fleetwood Mac. 

Niet in steen gebeiteld 

Met publieksfavorieten als That Look You Gave That Guy, Novocaine For the Soul en een rammelende punkversie van I Like Birds trok de set zich weer op gang en bewezen eels eens te meer dat hun songs niet in steen gebeiteld zijn, maar regelmatig van vorm en kleur veranderen. En met All the Beautiful Things uit Hombre Lobo (2009) dolf de groep zelfs een nummer op dat pas tijdens de huidige tournee voor het eerst live wordt losgelaten. 

Bij eels staan altijd wel enkele verrassende covers op het menu en de passage in Vorst vormde op die regel geen uitzondering. Dat leidde tot energieke rechttoe rechtaan-uitvoeringen van songs van NRBQ (Me and the Boys), Small Faces (Watcha Gonna Do About It) en The Kinks (een rommelige versie van You Really Got Me, met de tekst van My Beloved Monster). Het van Nancy Sinatra bekende Drummer Man werd gezongen door The Chet, terwijl Night Owl zich de microfoon toeëigende tijdens het van Argent geleende en matig geslaagde God Gave Rock’n’roll to You. Nog een geluk dat tijdens de bisronden ook enkele onbetwiste juweeltjes, type Last Stop: This Town en Earth to Dora, werden opgevist.  

Al bij al zorgden E. en zijn maats voor een onderhoudende avond. Toch hadden we van de heren al concerten meegemaakt die veel prikkelender en uitdagender waren. Everett zong op bepaalde momenten nogal onvast en moest dit keer vooral de hoogste noten laten hangen. Een fijn concert met enkele schoonheidsfoutjes dus. Maar we zijn vooral blij dat we ‘Motherfucking eels’, zoals de zanger ze noemde, eindelijk nog eens in levende lijve aan het werk hebben kunnen zien.