De spannendste Fransman van het moment schuurt in de Botanique een uur lang tegen het perfecte concert aan.
Je moet er de ballen maar voor hebben: je langverwachte, uitverkochte concert a capella inzetten, vervolgens een overvolle Chapiteau bij de keel grijpen en een uur lang begeesteren, emotioneren en entertainen. Eddy De Pretto deed het zaterdagavond allemaal alsof het niets was.
Meer dan een EP en een debuutplaat had Eddy De Pretto niet nodig om zich op te werken tot het nieuwste fenomeen van de Franse pop. Dit jaar ging geen enkel album bij onze zuiderburen meer over de toonbank dan Cure, een emotionele rollercoaster die door merg en been gaat.
Kaakslag
Witte pet, joggingbroek, gehuld in de mistige rook en de blik op oneindig. Eddy De Pretto zet Rue de Moscou in met een klok van een stem die doet denken aan een kruisbestuiving tussen Stromae en Jacques Brel. Eerste song, eerste kippenvelmoment. Met enkel een drummer aan zijn zijde pakt hij de Botanique in met een mix tussen hiphop en chanson. De Pretto hééft ballen, zoveel is duidelijk.
Met enkel een drummer aan zijn zijde pakt hij de Botanique in met een mix tussen hiphop en chanson.
De Pretto maakt songs met grootse refreinen die iedereen kunnen aanspreken. Het emotionele Jimmy is een oorwurm van jewelste, en ook tijdens het funky Normal mixt hij tristesse met euforie. ‘Je suis complètement normal, complètement banal, complètement malade’. Nummers over homoseksualiteit, de zoektocht naar een eigen identiteit en stereotypering: De Pretto is een open boek dat aankomt als een kaakslag.
Het Franse talent schuifelt nonchalant over het podium en laat de muziek voor zich spreken. Tijdens Quartier des lunes krijgt De Pretto de handen op elkaar en stuwt hij de Botanique naar een eerste kookpunt. Het dreigende Beaulieu mixt het geluid van de Franse klassiekers met trap, en tijdens Random spuwt hij onnavolgbaar met woorden.
De Pretto is een open boek dat aankomt als een kaakslag.
Loepzuiver
Met zijn loepzuivere flow rijmt de 25-jarige Fransman als een veteraan zonder ook maar één keer over zijn woorden te struikelen. De Pretto mag dan wel geen Kanye West of Drake zijn, maar in tegenstelling tot de grootheden uit de hiphop heeft De Pretto geen backing track nodig om naar adem te happen.
Toch rijst de vraag of de Fransman zijn performance met een volledige backing band naar een nog hoger niveau kan tillen. De beats hebben meer dan genoeg potentieel om ook live uit de verf te komen. Op de grens tussen modern en retro flirten ze constant met gitaren, synthesizers uit de jaren tachtig en blazerssecties.
Dit is de zegetocht van de eenzame performer,
Het voelt dan ook een tikkeltje onwennig wanneer De Pretto’s drummer tijdens één van de zeldzame instrumentale passages alleen overblijft op het podium. Maar na een volle minuut besef je waarom De Pretto niet meer nodig heeft dan zichzelf.
Dit is de zegetocht van de eenzame performer, het verhaal van een getroebleerde ziel die geen blad voor de mond neemt. Wij hebben meer Eddy’s nodig.
