Eddy De Pretto, de Stromae van Parijs: ‘Dat een Vlaming mijn muziek beluistert, vind ik complètement fou’

De renaissance van de Franstalige hiphop is ingezet, dat weten we in België sinds Roméo Elvis en Stromae. Ook in Frankrijk hebben ze een nieuwe lichting woordenspuwers klaarstaan. Primus van de klas: Eddy de Pretto. Nog voor zijn debuutalbum Cure in de winkels lag, verkocht hij zalen uit, ook in België.

De Parijse Stromae. De Aznavour van de 21e eeuw. De Gainsbourg van de smartphonegeneratie. De Franse versie van Billy Elliot. Aan bijnamen ontbreekt het Eddy de Pretto – ja, zo heet hij echt – zeker niet, en aan fans evenmin. Eind februari stond hij in een uitverkochte Botanique. De show, die aanvankelijk was voorzien in de Rotonde, werd snel verplaatst naar de grotere Orangerie. De 650 fans lipten woord na woord mee. Straf, want Cure, het debuutalbum van De Pretto, kwam pas vorige week uit. Online waren in februari slechts vier songs te vinden van de jonge twintiger uit de Parijse voorstad Créteil: Fête de trop, Kid, Beaulieue en Random.

‘Je m’appèle Eddy de Pretto et tu me trouves sur tous les réseaux sociaux’, grapt hij in de Botanique. Het is illustratief voor wat de Franse hiphopsensatie zo populair maakt: in een omgeving die gedomineerd wordt door machismo durft hij zichzelf onderuit te halen – in een interview vertelde hij al eens openlijk over de blutsen die hij opliep op datingsite Tinder. Zijn rhymes snijden (gelukkig) een pak dieper dan zijn bindteksten. In Kid klaagt De Pretto het opvoedingsmodel aan, waarbij jongens nog al te vaak tot stoere wezens geboetseerd worden. In Random rapt hij over zijn homoseksualiteit en het dagelijkse gevecht dat zoiets met zich meebrengt. Mamere is een open brief aan zijn te protectieve en autoritaire moeder, die hem nochtans de liefde voor het chanson bijbracht. In Ego beschrijft hij zijn snelle succes als een gevaarlijk monster.

De vijftien nummers op Cure lezen als passages uit zijn dagboek. ‘Het zijn getuigenissen over de hindernissen die je tijdens het opgroeien moet overwinnen’, beaamt De Pretto. Weerkerend thema is zijn seksualiteit. Het heet dat hij barrières doorbreekt, al ziet hij dat zelf niet zo: ‘Ik heb geen gayplaat gemaakt. Mensen zijn het niet gewoon dat een man over een andere man zingt.’

‘Ik word nu vaak aangesproken op het nummer Jimmy, maar eigenlijk gaat dat over een drugsdealer. Hij vindt me niet normaal omdat ik homoseksueel ben en ik draai die rollen om. We begrijpen elkaar niet, maar toch zoeken we elkaar constant op in de donkere uurtjes van de nacht.’

‘Het is niet mijn bedoeling om met mijn album op de barricades van de holebibeweging te staan zwaaien. Maar als anderen het daarvoor willen recupereren, mogen ze dat. Ik ga het onderwerp ook niet uit de weg.’

Niets in de mouwen

De grote kracht van De Pretto’s muziek zit in die authenticiteit. ‘Alles is eruit, ik heb niets meer in de mouwen zitten. Dat voelt spannend en bevrijdend tegelijk. Vandaar ook de albumtitel Cure.’ Dat hij die hoogstpersoonlijke besognes ook op de podia moet brengen, schrikt hem niet af. ‘Integendeel, dat is net het doel. Soms beeld ik me tijdens het schrijven van een tekst al in hoe ik die live kan brengen. De sonoriteit en het ritme van woorden zijn cruciaal, de muziek komt pas achteraf. De teksten vertolken boeit meer dan ze schrijven.’

Dat laatste heeft veel te maken met zijn theater- en dansopleiding aan het Institut supérieur des arts de la scène in Parijs. Op een podium wordt de verlegen, magere schooljongen – de vergelijking met Billy Elliot komt ergens vandaan – een publieksmenner. Enkel geassisteerd door een drummer en een iPhone waarmee hij zijn muziek bedient, gebruikt hij zijn kronkelende lichaam om zijn zachte stem kracht bij te zetten. ‘Voor mij zijn theater, cabaret, dans en zang met elkaar verbonden’, zegt hij. ‘Ik zie het als één performance.’

Gênante complimenten

Dat artistieke talent ontdekte hij in volle puberteit: ‘Op school word je meteen gekneed naar een archetypisch model van de man. Je moet voetballen, gespierd zijn, geboeid zijn door mechanica en mag nooit wenen. Aanvankelijk ging ik daarin mee, maar als je altijd als laatste gekozen wordt of nooit een pass krijgt, ga je toch eens nadenken. (lacht) In het theater werd ik dan weer bedolven onder de complimenten, op het gênante af. Ik werd door docenten altijd naar voren geduwd om een hoofdrol te vertolken. Rond mijn vijftiende had ik door dat mijn talenten eerder in het artistieke lagen.’

Belangrijke invloeden waren Kanye West en Frank Ocean. ‘Die twee stuwden hiphop naar een hoger niveau’, oordeelt De Pretto. ‘Met zijn album 808s & Heartbreak wierp Kanye West de gangbare normen omver. Het vlammende, sloganeske heeft hij geïnjecteerd met meer gevoel voor melodie, tekstuele vrijheid en chanson. En Frank Ocean koppelt fantastische teksten aan een bijzondere flow. Dat wilde ik ook.’

In 2016 won Eddy de Pretto op het prestigieuze festival Printemps de Bourges, een platform voor aanstormend talent. Met Kyu Steed en Haze nam hij vervolgens twee producers onder de arm en in oktober 2017 verscheen een eerste ep. Amper enkele maanden later ligt zijn debuutalbum Cure al in de rekken.

Dat een Nederlandstalig blad als Knack Focus aandacht aan hem schenkt, zorgt voor een frons boven zijn smalle, rosse wenkbrauwen. De Pretto: ‘Sinds de release van mijn single Random merk ik dat ik opeens een ander, internationaler publiek bereik. Door de komst van streamingdiensten is de discussie over landsgrenzen in de muziekdistributie sowieso wat achterhaald. Maar dat een niet-Franstalig publiek mijn muziek beluistert, vind ik complètement fou. De focus ligt toch vooral op de nuances in mijn woordkeuze. Ik gebruik bijvoorbeeld geen scheldwoorden, die halen de kracht uit een tekst. Mais bon, als mensen graag iets opzetten dat ze niet begrijpen, wie ben ik om hun dat te ontzeggen?’