Dorian Electra werpt zich in Botanique op als de ultieme popster voor de internetgeneratie

Dubstep, metal, hardstyle, hyperpop,… Dorian Electra bracht het allemaal samen in een wild spektakel waarin bombastische beats en inclusieve boodschappen centraal stonden.

Een opvallende concentratie groene haardossen groepeerde zich dinsdagavond in de Botanique. Wie in de Brusselse noordbuurt woont en niet wist wat er die avond te gebeuren stond, keek wellicht even op van de kleurrijk uitgedoste massa die zich van het station naar de concertzaal begaf.

Wie een kaartje had voor de show van Dorian Electra, vond dit echter de normaalste zaak van de wereld. De artiest, die zelf een felgroene coupe rockt, staat erom bekend om alle barrières qua genre en gender te doorbreken en draagt inclusiviteit hoog in het vaandel. Hoe excentriek je stijl ook is, bij Dorian krijg je een thuis. Die boodschap kwam de alternatieve popster op het podium preken, met behulp van heel wat bombastische beats en een flinke dosis onlinehumor.

Schattige schreeuwrap

Dorians zin voor internethumor werd meteen duidelijk in hun keuze van voorprogramma. Het publiek werd opgewarmd door Lil Mariko, de comedy rapper die viraal ging met de het Where’s My Juul, een schreeuwerig nummer waarin ze haar e-sigaret zoekt. Zowat alle nummers van Mariko volgen hetzelfde patroon: ze doet zich erg lief en schattig voor, om het publiek dan te overvallen met vulgaire teksten die meestal in metal-achtig geschreeuw ontaarden. Klinkt misschien als een gimmick die snel oud wordt, maar doordat de rapper slechts een kleine twintig minuten optrad kreeg de verveling nooit kans om toe te slaan. Daarnaast moeten we toegeven dat we Mariko’s in kleine dosissen ook wel oprecht leuk vinden.

‘I’m the worst musician ever, I already forgot which song is next. I guess I’ll know when the beat comes up’ lachte Mariko tussen twee nummers. Meermaals maakte ze inderdaad duidelijk dat ze vooral een internetsensatie is, en geen professionele muzikant. Zo berustte ze iets te hard op haar bandje om het werk voor haar te doen, en vaak zat ze qua tempo zelfs naast haar eigen opgenomen stem. Wel indrukwekkend waren haar live screams, die minstens even hard klonken als in de studio. Een ietwat amateuristische performance, maar met de nodige branie gebracht waardoor het toch een plezante opwarmer werd.

Hardstyle, metal en alles ertussen

Onlangs vertelde Dorian Electra aan Knack Focus dat die tegenwoordig de dingen tot het extreme wil pushen. Het begin van hun set in de Botanique bewees meteen dat dat geen holle woorden waren. Door te openen met de scherpe hardstyle van F the World en de euforische happy hardcoreremix M’lady, ontplofte de zaal zowat meteen tot een rondspringende massa. Precies of Dorian meteen duidelijk wou maken waar het die avond op stond. Als dit al too much was, kon je je beter veilig terugtrekken naar de bar.

Dorian Electra wordt onder het nichegenre ‘hyperpop’ geschaard. De basis is pop, maar in Dorians geval ligt vooral de ‘hyper’ centraal. Naast meerdere hardstylebeats kregen we nog allerlei wilde invloeden te horen – en het is een klein mirakel dat alles in het geheel paste zonder wenkbrauwen te doen fronsen. Emasculate en My Agenda werden bijvoorbeeld getypeerd door Skrillex-achtige dubstepdrops, terwijl nummers als Live By the Sword en Ram It Down klonken alsof het brein van een middeleeuwse troubadour op een hedendaagse computer werd geüpload. Dankzij de interlude Monk Mode schalden er ook enkele metalriffs door de boxen. Een – naar Dorians standaarden – rustiger nummers als Adam and Steve werd dan weer naar wildere hoogten getild door de opwindende hardbass-remix van Count Baldor te draaien. Zelfs een rustpunt als het gezapige Give Great Thanks zou je niet naar je ouders moeten doorsturen, dankzij de tekst die expliciet naar BDSM-taferelen verwijst.

Regenboogbezwering

Over de teksten gesproken: dankzij de overweldigende barrage aan bombastische beats, zou je haast vergeten waar de nummers over gaan. Nochtans zong Dorian maatschappelijk verantwoorde hyperpopnummers die via absurde internethumor een belangrijke, verbindende boodschap aan het publiek brachten. Sorry Bro (I Love You) en Man To Man sloopten bijvoorbeeld de muren die toxische mannelijkheid rond masculiene emoties bouwt. Guyliner nodigde iedereen, ongeacht gender, uit om zoveel make-up te dragen als die wilde. In Career Boy wordt de draak gestoken met kapitalistische prestatiemaatschappij. En uiteraard waren er talloze teksten die trotse, openlijke homoseksualiteit vierden.

Wanneer Dorian naar het einde toe My Agenda inzette, was er echter niet meer naast die boodschap te kijken. Hun twee dansers haalden regenboogvlaggen met hypnotiserende patronen boven, en het voltallige publiek schreeuwde “homosexual” mee op de bezwerende beat, alsof het om een incantatie ging die de hele wereld gay moest maken. Uiteraard werd het allemaal met een dikke knipoog gebracht, maar het publiek was duidelijk mee in Dorians inclusieve verhaal.

Maatschappelijk verantwoord popfeest

Dorian bracht overigens een echte popshow. Misschien niet zo groots als de Beyoncés en Ariana Grandes van de wereld, maar het gebeurt toch niet vaak dat een alternatief publiek op meerder kledingwissels wordt getrakteerd. Aanvankelijk kwam Dorian moederziel alleen op in een outfit die ergens tussen The Matrix, Van Helsing en Fifty Shades of Grey lag, afgewerkt met een zwarte cowboyhoed. Na een eerste interlude bracht die echter hun twee dansers mee om ons op een genderneutrale variant van Magic Mike te trakteren, inclusief leren bikini’s en kek kapiteinshoedje. Als laatste outfit wisselde het trio naar spierwitte tennispakjes en minirokjes, wat door het publiek op luid gejoel onthaald werd.

En zo bracht Dorian Electra een waanzinnig, uitbundig, maatschappelijk verantwoord popfeest waarin spektakel en verbinding centraal stonden. Met de woorden ‘I hope you make new friends tonight, start fucking bands, have a club night’ sloot de dankbare popster het optreden af. Muzikaal stuitert hun muziek wellicht te veel kanten op voor een groot publiek, maar we hopen dat andere sterren een voorbeeld aan Dorians durf en boodschap nemen. Al zal het voor een ouder publiek misschien wat minder ‘internet’ moeten zijn.