Het is de jongste jaren bij Cactus een mooie traditie geworden iedere festivaldag te laten afsluiten door een klepper uit eigen land. Dit jaar viel die eer al te beurt aan Goose en Balthazar, maar de allerlaatste noten die in het Minnewater werden gekraakt behoorden toe aan dEUS. En ja hoor, de devotie van de toeschouwers was nog altijd groot.
Laten we maar meteen beginnen met hoopgevend nieuws. Als we Tom Barman mogen geloven, werken Antwerpens gODDELIJKSTEN tegen volgend jaar aan een “motherfucker van een nieuwe plaat”, zodat de heren eindelijk weer eens met verse waren de boer op kunnen. Het concert op Cactus lag nog een beetje in het verlengde van de vorig jaar gevierde twintigste verjaardag van ‘Worst Case Scenario’ en de ‘Best of’-compilatie ‘Selected Songs 1994-2014’. Het gevolg was dus een set vol crowdpleasers van het type waar dEUS wel vaker op terugvalt.
Gezien de context en het tijdstip van het optreden, valt die keuze echter te begrijpen. Bovendien kwam de groep in Brugge zeer gedreven en bevlogen uit de hoek. Geen idee of dat iets te maken had met het “perfecte dEUS-weer” dat volgens Barman op dat moment boven West-Vlaanderen hing, maar ‘Via’ kolkte zoals in de begindagen, terwijl ‘If You Don’t get What You Want’ en ‘Quatre Mains’ met zoveel kracht over het park raasden dat enkele beschermde boomsoorten in hun voortbestaan werden bedreigd.
“En dan nu een nummertje van Supertramp”, grapte Barman treiterig, waarna hij op een akoestische gitaar ‘Instant Street’ inzette. Zoals gebruikelijk accelereerde de song halverwege richting oorgasme, wat bij het publiek weer voor euforische taferelen zorgde. Zelf waren we aangenaam verrast door de aanwezigheid van ‘Stop-Start Nature’, dat, net zoals het op een knagende funkgroove gemonteerde ‘Girls Keep Drinking’, wist te prikkelen, juist omdat je die songs nog niet ad nauseam live had gehoord.
Ook ‘Little Arithmetics’ hield je, dank zij de nieuwe gitaarintro van Mauro Pawlowski en de enigszins herziene coda, helemaal bij de les. En toen de schrapende viool van Klaas Janzoons weerklonk in ‘Hotellounge’, besefte je weer ten volle waarom dEUS nog altijd een bijzondere groep is.
Het bloedmooie ‘Serpentine’, het geleidelijk naar een climax bouwende ‘Bad Timing’: ze kwamen allemaal behoorlijk dynamisch en puntig voor de dag. En uiteraard gingen weer duizenden vuisten de lucht in tijdens het onverslijtbare ‘Suds & Soda’. Niets is leuker dan, wanneer je al lichtjes over je theewater bent, in koor met je vrienden “friday, friday, friday” te scanderen.
“Dankoewel, schattekes”, riep Tom Barman nog. “We hebben altijd al een bijzondere relatie met dit festival gehad. Het is hier prachtig, dus hopelijk mogen we in de toekomst nog eens terugkomen”. Als extraatje kon er nog net een spannende, broerierige versie van ‘Roses’ af: een ruiker voor alle Cactushoeders voor een alweer vlekkeloos georganiseerde driedaagse, vol prima muziek op mensenmaat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier