Met zijn vierde cd, ‘Halcyon Digest’, is Deerhunter hard op weg om zijn cultstatus te overstijgen en, net als Grizzly bear en Animal Collective, een breder publiek naar zich toe te trekken. In een volle Botanique verklaarde het kwartet uit Atlanta, Georgia het jachtseizoen alvast voor geopend.
DA GIG: Deerhunter in de Orangerie van Botanique, Brussel op 11/4.
IN EEN ZIN: De groep klonk met zijn synthese van ambient punk, shoegaze, noiserock en psychedelische pop afwisselend introvert en noisy en wist daarmee vooral tijdens het laatste half uur van de set te overtuigen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Nothing Ever Happened’ dat overging in ‘Horses’ van Patti Smith, ‘Desire Lines’, ‘He Would Have Laughed’ en ‘Helicopter’.
DIEPTEPUNTEN: waren er niet echt, maar Deerhunter verviel iets te vaak in voorspelbare procédés, waardoor onze aandacht verslapte.
BESTE QUOTE van Bradford Cox: “Hoe gaat het met julllie, Brussel? zijn jullie lekker gehydrateerd?”
In sommige kringen is Deerhunter het voorwerp van fanatieke adoratie. Waaróm hebben we nooit helemaal begrepen, want hoewel de groep in tien jaar tijd vier prima langspelers opnam, blonk haar synthese van ambient punk, shoegaze, noiserock en psychedelische pop zelden uit door originaliteit. Haar jongste plaat, die vorig najaar verscheen, klonk zelfs zo poppy en toegankelijk dat we er speciaal de term ‘mainstream indie’ voor verzonnen.
De spil van Deerhunter wordt gevormd door de graatmagere zanger-gitarist Branford Cox, van wie wordt gefluisterd dat zijn fysieke en mentale conditie aan de labiele kant is. De man leidt aan het marfansyndroom, een genetische afwijking van het bindweefsel, en leeft al sinds zijn prille jeugd in het besef dat hij nooit oud zal worden. Veel van zijn songs handelen dan ook over verwarring en verval. Cox, die zichzelf als een ‘gay virgin’ omschrijft, is naar eigen zeggen aseksueel. Voor interviewers is hij een nachtmerrie en ook zijn podiumgedrag komt soms een beetje aanstellerig over.
In Brussel klonk de groep afwisselend introvert en noisy. De set werd aangesneden met het gloednieuwe ’60 Cycle Hum’, waarna gitarist Lockett Pundt de microfoon overnam en met het veerkrachtige, op catchy gitaarmotiefjes drijvende ‘Desire Lines’ al meteen voor een piekmoment zorgde. Iets minder dan de helft van de songs kwam uit ‘Halcyon Digest’ en dat materiaal klonk live aanmerkelijk potiger dan op de plaat. ‘Don’t Cry’ zat, met zijn gespierde fuzzgitaar, boordevol echo’s uit de sixties, ‘Revival’ was pittige folkrock van het Southern Gothictype en ‘Memory Boy’ klonk ons in de oren als ongevaarlijke garagepop.
Tussendoor maakte Deerhunter sprongen in de tijd met in reverb gedrenkte, licht psychedelische miniatuurtjes zoals ‘Hazel St’ (uit ‘Cryptograms’) en ‘Little Kids’, die steevast uitmondden in een zee van noise. Het absolute hoogtepunt van de avond was echter het epische ‘Nothing Ever Happened’ uit de cd ‘Microcastle’: bezwerende zang, opwindende postpunkgitaren, pulserende baslijnen van Josh Fauver en onweerstaanbaar drumwerk van Moses Archeluta. De vaakgespeelde cover van Magazines ‘The Light That Pours Out Of Me’ bleef dit keer op stal, maar dat werd méér dan goedgemaakt met een schuimbekkend ‘Horses’ van Patti Smith.
Ook de finale was bijzonder sterk: ‘Helicopter’, waarin zoveel galm op de drums zat dat er een dubby vibe mee werd opgeroepen, was het bloedstollende verhaal van een naïef Russisch fotomodel dat als seksslaaf eindigde en vervolgens de hand aan zichzelf sloeg. Het hypnotische ‘He Would Have Laughed’, waarin verscheidene denkbeeldige voetzoekers tot ontploffing kwamen, was dan weer een bloedstollende hommage aan rockmuzikant Jay Reatard, die twee jaar geleden aan een overdosis bezweek.
Tijdens de bissen kregen we nog ‘Cover Me (Slowly)’, dat het midden hield tussen shoegaze en noisepop, en ‘Octet’, waarin Cox zo ijl zong dat zijn stem zich van de song los leek te weken en de zin “I was the corpse that spiralled out into phantom hallways” zo vaak werd herhaald dat het tot een sinistere mantra uitgroeide. Deerhunter gaf een goed concert, maar schoot beslist niet altijd raak. Daarvoor waren de geluidsstormen die steevast aan het eind van ieder nummer opsteken net iets te voorspelbaar. Een goede jager weet zijn prooi altijd te verrassen, heren.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: 60 Cycle Hum / Desire Lines / Hazel St / Don’t Cry / Revival / Little Kids / Memory Boy / Rainwater Cassette Exchange / Nothing Ever Happened + Horses / Helicopter / He Would Have Laughed // Cover Me (Slowly) / Octet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier