Drie kunstzinnige nerds uit Cambridge die een raar aftreksel maken van pastorale folk, progrock, elektronica en meerstemmige koortjes: op papier zou je hen weinig kansen op slagen geven, maar in de praktijk weten ze met al die puzzelstukjes wel degelijk toegankelijke popmuziek te maken. Of hoe Alt-J doodleuk een bom legt onder al uw verwachtingspatronen.
‘Onze jongste plaat The Dream haalde de negende plaats in de Amerikaanse charts en nummer drie in de Britse, maar in België stond ze op nummer één’, vertelde toetsenman Gus Unger Hamilton glunderend. Het zegt iets over de populariteit van Alt-J in onze streken, waar de heren zo onderhand zijn uitgegroeid tot de Pink Floyd van hun generatie. Toegegeven, ze maken vaak grillige muziek vol rare bochten en verrassende wendingen, maar als je er herhaaldelijk aan wordt blootgesteld, stel je vast hoezeer de songs steunen op frisse ideeën en catchy motiefjes.
Alt-J is een trio. Dat betekent dat iedere pijler onmisbaar is voor het geheel en dat geen van de groepsleden zich achter een collega kan verbergen. In Werchter speelden de heren de Barn moeiteloos plat, lasten ze met een zeldzame vanzelfsprekendheid intimistische passages aan bombastische uitbarstingen en ondersteunden ze songs als In Cold Blood, Tesselate, Mathilda en U&ME consequent met fraaie visuals. De beeldschermen toonden afwisselend uitgestrekte melkwegstelsels, geometrische vormen en abstracte collages. Dat resulteerde in een uitgekiend klank- en lichtspel, dat al je zinnen prikkelde.
Zanger-gitarist Joe Newman had een ingrijpende gedaanteverandering ondergaan –zijn kapper was wellicht nog altijd buiten strijd wegens corona– maar zijn stem bleek gelukkig nog steeds dezelfde. En drummer Thom Sunny Green spande streng de touwtjes aan, vooral wanneer zijn vrienden iets te veel dreigden te gaan zwalpen.
Dit jaar is Alt-J’s langspeeldebuut An Awesome Wave precies tien jaar oud, wat de groep ertoe inspireerde enkele van de songs grondig af te stoffen. Publieksfavorieten zoals Dissolve Me, Fitzpleasure en Breezeblocks werden geestdriftig ontvangen en nog geestdriftiger meegezongen. Dat het ook wat rechtlijniger kon, werd geïllustreerd door het potige Left Hand Free en het recente Hard Drive Gold. Dit najaar komt Alt-J nog terug voor een arenaconcert, maar als aperitief kon hun passage in Werchter alvast tellen. Nooit gedacht dat deze slimste jongetjes van de klas ooit nog tot bona fide popsterren zouden uitgroeien. Maar het bewijs is nu geleverd: rechtvaardigheid bestaat.
