Dans Dans in Botanique: De perfecte driehoeksverhouding

(archieffoto) © Jef Boes

Dans Dans heeft zich de jongste vijf jaar opgewerkt tot één van de sterkste live-bands die ons land rijk is. Van Groningen tot Wenen, van Londen tot Kopenhagen, overal laat het trio het publiek met verstomming achter. Bij de live-voorstelling van zijn vierde cd ‘Sand’ in Brussel was dat niet anders.

DA GIG: Dans Dans in de Rotonde van Botanique, Brussel op 15/12.

IN EEN ZIN: Dans Dans zwalkte tussen lyrisch en onstuimig, sloeg binnen het bestek van één nummer vaak onvermoede richtingen in, maar wist het publiek, ondanks alle muzikale haarspeldbochten, moeiteloos bij de les te houden.

HOOGTEPUNTEN: Teveel om op te noemen. Eigenlijk klonken alle nummers even fantastisch.

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Lyenn: “Merci d’être venus. (dan, verontschuldigend) Eh… normaal zeg ik nooit iets tijdens optredens. Dit was dus mijn tweejaarlijkse tussenkomst.”

De Rotonde van de Botanique liep dermate vol dat bewegen of zelfs maar ademen al een heikel karwei dreigde te worden. Het formaat van de zaal gaf aan dat het potentieel van Dans Dans door onze Franstalige medemens nog een beetje wordt onderschat, maar naar de geestdriftige publieksreacties te oordelen, zal dat niet al te lang meer duren. De groep tekende namelijk voor een zinnenprikkelend en opwindend concert, dat in de hoofden van de aanwezigen nog lang zal blijven nazinderen.

‘Sand’, de onlangs verschenen vierde langspeler van Dans Dans, ligt in het verlengde van de drie vorige, maar zoekt en vindt tegelijk nieuwe muzikale invalshoeken Het blijft een bruisende cocktail van jazz, blues, ambient en rock noir, met een uitgesproken filmische inslag. Waar het repertoire van het trio vroeger vaak steunde op bewerkte stukken van Sun Ra, Ornette Coleman of Duke Ellington, bevat de plaat dit keer slechts één geleende compositie. Bovendien is de muziek wat minder aards: de tracks klinken dromeriger, minimalistischer en coherenter dan vroeger. De titel van de cd is alvast niet toevallig gekozen: de nummers, die in vier dagen live en zonder overdubs zijn ingeblikt door brother in arms Koen Gisen, schuren als zandkorrels.

Boksring

Dans Dans bestaat uitsluitend uit topmuzikanten die zich onderscheiden door hun veelzijdigheid en zeggingskracht. Gitarist Bert Dockx kent u ook als spilfiguur van Flying Horseman, bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques speelt in de band van Mark Lanegan, maar brent daarnaast voortreffelijke soloplaten uit, en drummer Steven Cassiers is actief bij Dez Mona. Samen maken ze uitsluitend instrumentale nummers, die om de haverklap van kleur en sfeer veranderen en onvermoede richtingen inslaan. Hun composities eindigen nooit zoals ze beginnen en drijven bovendien op onderhuidse spanning.

(archieffoto)
(archieffoto)© Jef Boes

Bij Dans Dans is het podium een soort van boksring waar niet twee maar drie tegenstrevers met elkaar de strijd aanbinden. Niet dat ze elkaar knock-out willen meppen: ze dansen veeleer treiterig om elkaar heen, dagen elkaar uit, maar beseffen tegelijk dat ze niet zonder elkaar kunnen. Tijdens het concert lijken de leden in hun eigen luchtbel te vertoeven: ze staan opgesteld in een halve cirkel en hebben meer oog voor elkaar dan voor het publiek. Dat komt omdat hun werk voornamelijk steunt op dynamiek en interactie. De eloquente, vloeiende speelstijl van Bert Dockx houdt ergens het midden tussen die van Marc Ribot en Bill Frisell. Als je goed luistert, hoor je in zijn gitaarcapriolen echter ook echo’s van, pakweg, Hank Marvin van The Shadows, Duane Eddy of Link Wray. Dockx mag dan wel de verteller van de groep zijn, de onverstoorbare ritmesectie draagt altijd bij tot de intrige. Iedere muzikant zorgt op zijn eigen manier voor subtiliteit, nuance en suspense.

Dodelijke lading explosieven

In Brussel werd voornamelijk geput uit ‘Sand’, een caleidoscopisch aandoende plaat die haast integraal voorbijkwam. Opener ‘TV Dreams’, gebouwd op een Latijns-Amerikaanse groove, begon twangy en melodieus, zwalkte tussen ingetogen en onstuimig, om in de finale uiteindelijk woest te derailleren. Het gebeurde trouwens wel vaker in de set dat nummers na een lyrische inleiding plots een dodelijke lading explosieven bleek te bevatten. ‘Cargo’, dat een hypnotische baslijn bengelde, klonk dansbaar en funky, terwijl de korzelige slidegitaar van Bert Dockx voor rumoer zorgde in ‘Vluchtheuvel’. De man speelde hier met dezelfde intensiteit als die waarmee Jackson Pollock dikke klodders verf op zijn doeken placht te kwakken. ‘Feline’ was dan weer springerige, gejaagde punkjazz die als een tsunami van het podium kwam gegolfd. Bert Dockx begint zo onderhand een waar fenomeen op de snaren te worden.Toch maakten zijn soepele capriolen nooit een protserige indruk.

Ook al werd er geklauwd en gebeten in de Botanique, Dans Dans is zoveel méér dan getoonzette razernij. Zo steunde het heupwiegende ‘Thieves’ op fraaie psychedelische motiefjes, had ‘Close Your Eyes’ iets dromerigs en mysterieus en klonk ‘Chi Mai’ (één van de twee nummers van Ennio Morricone) verstild en verfijnd. Ouder werk als het bij Sonny Rollins betrokken ‘Freedom Suite’ (uit het titeloze debuut van Dans Dans) en het even toegankelijke als geraffineerde ‘The Sicilian Clan’ (uit ‘I/II’) werden door het publiek op herkenningsapplaus onthaald. De bissen ( het behoedzaam voorbijschuifelende ‘Remnant of a Dream’ en het inmiddels al klassieke ‘Au Hasard’) klonken al net zo meeslepend.

Geen idee hoe breeddenkend u bent en met welke smoes de muzikanten één en ander thuis zullen uitleggen, maar in de Botanique illustreerde Dans Dans de perfecte driehoeksverhouding. Dat optreden in het Vaticaan is dus wellicht nog niet voor morgen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: TV Dreams / Cargo / Vluchtheuvel / Chi Mai / Thieves / Freedom Suite, Pt. 2 / Close Your Eyes / The Sicilian Clan / Feline / Coffee Grounds // Remnant of a Dream / Au Hasard.

Dans Dans speelt vanavond nog in Brugge (Cactus). Andere concerten: op 22/12 in Gent (Handelsbeurs) en op 23/12 in Hasselt (Muziekodroom).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content