In Scandinavië is Daniel Norgren al jaren een begrip, maar nu de Zweedse singer-songwriter ook voet aan de grond krijgt in West-Europa, smeedt hij het ijzer terwijl het heet is. Op 16 oktober brengt hij dit jaar al zijn tweede langspeler uit. En die kwam hij alvast in zijn eentje voorstellen in Huis 23.
DA GIG: Daniel Norgren in Huis 23/AB, Brussel op 13/09.
IN EEN ZIN: Ook wanneer hij doelbewust uit zijn comfortzone trad, door als gitarist dit keer uitsluitend piano te spelen, wist Norgren de toeschouwers de hele set lang op het puntje van hun stoel te houden.
HOOGTEPUNTEN: ‘Lonely Girl’, ‘Are We Running out of Love?’, ‘The Fox Chase’, ‘I Waited For You’, ‘Everlasting Friend’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: “Enkele maanden geleden speelde ik met mijn band hier nog in de club en dat was zeer fijn. Maar dit is zoveel knusser. Het is een absolute eer voor mij in dergelijke omstandigheden te mogen spelen.”
Norgren -houthakkershemd en honkbalpetje- wist in onze streken pas de aandacht te trekken met zijn vijfde cd ‘Alabursy’, die sinds 1 juni in de winkelrekken ligt. Het werkstuk wordt sindsdien gekoesterd door een almaar groeiende schare fijnproevers en ook de magische concerten in de Brusselse AB-Club en de N9 in Eeklo misten hun effect niet. De 32-jarige artiest is ‘hot’. Dat bleek ook uit zijn optreden in het knusse Huis 23, waar de vraag om tickets vele malen hoger lag dan het aanbod. De bofkonten die er wél bij konden zijn, voelden zich dan ook uitermate geprivilegieerd, in het besef dat ze getuige mochten zijn van iets bijzonders. Er werd zo devoot en ademloos geluisterd dat je in het zaaltje een speld kon horen vallen.
Daniel Norgren reist momenteel door Europa om er, middels interviews met de pers, zijn gloednieuwe, alweer uitstekende cd ‘The Green Stone’ te promoten. Tussendoor geeft hij links en rechts een intieme show en aangezien de man zijn gitaar thuis heeft gelaten speelt hij op wat ter plekke voor handen is. In Huis 23, waar hij voor de gelegenheid solo aantrad, maakte hij enkel gebruik van zijn harmonica en een buffetpiano waarvan het interne mechanisme was blootgelegd. Telkens wanneer de artiest een toets aansloeg, kon je dus de hamertjes op de snaren zien dansen.
Weg uit de comfortzone
De titel van zijn nieuwe plaat (die met een onweer begint) verwijst naar een mineraal dat Norgren ontdekte in de omgeving van zijn huis, diep in de Zweedse bossen. ‘The Green Stone’ is een collectie zeer persoonlijke songs over plaatsen en mensen die veel voor de zanger betekenen en klinkt minder desolaat en lofi dan ‘Alabursy’, een cd die hij thuis in zijn keuken inblikte op een reeks cassettes. Zowat de helft van de nieuwe liedjes zijn ‘home recordings’, waarvoor Daniel Norgren gebruik maakte van talloze oude orgeltjes uit de jaren vijftig, zestig en zeventig uit zijn persoonlijke verzameling. De rest van de tracks kwam tot stand in een conventionele studio. ‘The Green Stone’ en zijn voorganger maken deel uit van een mooi afgerond drieluik dat tot stand kwam na een lange tournee en waarvan ook het laatste deel binnen afzienbare tijd het licht zal zien.
Voor alle duidelijkheid: Daniel Norgren heeft volstrekt niets uitgevonden. Wie alle platen die hij sinds ‘Kerosene Dreams’ (uit 2007) heeft uitgebracht na elkaar beluistert, stelt vast dat de man zich systematisch zowat alle roots- en Americanatradities eigen heeft gemaakt, van rammelende blues tot appalachenfolk, van swamprock tot country en van gospel tot southern soul. Norgren is een artiest met veel verschillende dimensies. Leadbelly, Slim Harpo, The Stones, Dr John, Tom Waits, de jonge Van Morrison, hij incorporeert hun invloeden allemaal in zijn muziek, maar geeft er telkens weer een eigen draai aan. De Zweed staat vooral bekend als een begenadigde gitarist en door zich dit keer tot het klavier te beperken, dwong hij zichzelf uit zijn comfortzone te treden. Toegegeven, af en toe weerklonk een valse noot, maar dat droeg bij tot de authenticiteit en de kwetsbaarheid van de nummers. Norgren maakt geen muziek om roem of fortuin te vergaren: bij hem draait alles om artistieke vrijheid en pure expressie.
De set in Brussel, die iets meer dan een uur duurde, bestond ongeveer voor een derde uit “oude songs”, geput uit ‘Alabursy’, nieuw materiaal uit ‘The Green Stone’ en enkele ‘rarities’, waarvan er twee nog niet eens waren opgenomen. Tot de eerste categorie behoorden ‘Everything You Know…’ (over de cyclische aard van het bestaan en de vluchtigheid van alles wat waardevol is in het leven), het intrieste ‘Lonely Girl’ (over existentiële eenzaamheid) en het opvallend hoog gezongen en gefloten ‘If You Look At The Picture Too Long’). Het waren stuk voor stuk liedjes die met gemak honderd jaar geleden geschreven hadden kunnen zijn. Daniel Norgren beperkte zich in die druilerige ballads tot minimale versieringen, maar zoals het een vertellende songwriter betaamt, besefte hij ook dat één goedgekozen beeld (in ‘The Fox Chase’ bijvoorbeeld) méér zegt dan duizend woorden.
Stilte tussen de noten
Norgren nipte af en toe van zijn whisky, liet zijn nummers niet zelden in elkaar overvloeien en beperkte zich doorgaans tot eenvoudige maar gevoelsgeladen teksten en al even simpele structuren. Dat deed hij ook tijdens nieuwe songs zoals ‘Are We Running Out of Love?’, waarin hij de toetsen nauwelijks leek aan te raken en de stilte tussen de noten voor een dramatisch effect zorgde. ‘Beyond Words’, een southern waltz die schijnbaar kwam aanwaaien uit de swamps van Louisiana, bevatte stijlkenmerken die afwisselend aan Randy Newman en Doc Pomus deden denken. In ‘I Waited For You’, de nieuwe single, lag het tempo iets hoger en zou je haast hebben gezworen dat er een heuse band op het podium stond.
Occasioneel dolf Daniel Norgren ook een oude parel op, type ‘Worthless’ (uit de ‘Black Vultures EP’) of ‘Putting My Tomorrows Behind’ (uit de cd ‘Buck’). Daarbij woelde hij ook enkele obscure liedjes naar boven zoals de door Sam Cooke en Fats Domino beademde soulballad ‘People Are Good’ en het als boogiewoogie vermomde, niet geheel onmisbare ‘Desperate Hour’, geschreven voor zijn moeder die voortdurend op mannenjacht is, maar daarbij, althans volgens de zanger, steevast de verkeerde keuzes maakt.
Het publiek vond het allemaal prachtig en kreeg met het nieuwe ‘Everlasting Friend’ nog een niet te versmaden toemaatje geserveerd. Of hij ooit zo populair wordt als, pakweg Bon Iver, valt moeilijk te voorspellen. Maar een artiest die in een half jaar tijd twee topplaten uitbrengt, gaat hoe dan ook een beloftevolle toekomst tegemoet. Na de jaarwisseling is Daniel Norgren weer in het land. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Everything You Know Melts Away Like Snow / Worthless / Lonely Girl / The Summer Chafer / Are We Running Out Of Love ? / If You Look At the Picture Too Long / Like There Was A Door / The Fox Chase / I Waited For You / People Are Good / Desperate Hour / Putting My Tomorrows Behind // Everlasting Friend.
Deniel Norgren speelt met zijn band op 4 februari 2016 in de AB in Brussel en op 5/2 in De Roma in Antwerpen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier