Damien Jurado @ Feeërieën: Sober maar nooit saai

Hoog bezoek, tijdens de vierde avond van de Feeërieën, want Damien Jurado zakte naar Brussel af. Tijdens het optreden van de Amerikaanse singer-songwriter kon je in het Warandepark dan ook op de koppen lopen.

DA GIG: Damien Jurado op de Feeërieën in het Warandepark, Brussel op 29/8.

IN EEN ZIN: Jurado stond in zijn eentje op het podium, waardoor zijn songs noodgedwongen van al hun versieringen waren ontdaan, maar dat belette hem niet de toechouwers regelmatig bij het nekvel te grijpen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Ghost of David (The Return)’, ‘Cloudy Shoes’, ‘Rachel and Cali’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Brussel lijkt me best een grote stad. Dat bevalt me wel.”

Cocoonen in de open lucht: zo omschrijven de sympathieke lieden van de AB hun jaarlijkse uitje tussen de kleurig verlichte bomen tegenover het Koninklijk Paleis. De weergoden waren de Feeërieën deze week alvast gunstig gezind, de belangstelling van het publiek was groot en ook nu werd er weer aandachtig geluisterd naar artiesten die nog net niet in de mainstream zwemmen.

In dat opzicht was Damien Jurado een randgeval: de liedjesschrijver uit Seattle bracht in de voorbije vijftien jaar al tien uitstekende langspelers uit en wordt alom gerespecteerd. In de VS wordt hij wel eens als de “folk-boom godfather” bestempeld en als u hem nog niet kent dan zal daar dra verandering in komen: de man is namelijk als gastzanger te horen op ‘Innocents’, de nieuwe cd van Moby, die ik oktober uitkomt.

Jurado mag voorlopig dan een cultfiguur zijn, hij beschikt wél over een trouwe aanhang die zijn tussen lofi-folk en indierock laverende songs zeer naar waarde weet te schatten. Zijn teksten worden, wegens hun literaire merites, bijvoorbeeld vergeleken met de romans van Raymond Carver. U hebt het al begrepen: Damien Jurado is een man die een beetje diepgang niet schuwt en zijn fragiele ontboezemingen op fluistertoon de wereld in stuurt. Op zijn jongste twee platen, ‘Saint Bartlett’ en ‘Maraqopa’, bundelde hij zijn krachten met producer-muzikant Richard Swift, waardoor zijn muzikale palet inmiddels aanzienlijk is verbreed en zijn muziek nu voller en gevarieerder klinkt.

Kwetsbaar

Van zijn recente uitstapjes naar sixtiespop en psychedelia of de verwijzingen naar de erfenis van Motown en Phil Spector viel in Brussel echter weinig te merken. De veertigjarige artiest verscheen namelijk in zijn eentje op het podium, met zijn stem, akoestische gitaar en een krukje als enige rekwisieten. Dat zijn songs ook zonder extra ornamenten overeind bleven en het optreden nooit naar saaiheid afgleed, zegt uiteraard iets over het niveau van Jurado’s werk. Tenslotte is eenvoud een kwaliteit die alle grote songwriters naar waarde weten te schatten.

Zodra hij begon te zingen, klonk Damien Jurado kwetsbaar en in zichzelf verzonken. In Brussel deed hij afwisselend denken aan het introspectiefste van Neil Young en het verhalende van Bruce Springsteen, ten tijde van ‘Nebraska’. Tussendoor schakelde hij echter ook enkele keren over op een falset, die voor reliëf en afwisseling zorgde. Sober en verstild waren sleutelwoorden in een set waarin verloren onschuld, gemiste kansen en eenzaamheid vaak terugkerende thema’s waren. De ene keer hadden de songs iets druilerigs en desolaats, de andere keer stonden ze in het teken van spirituele vraagstukken. Nu eens ondersteunde Damien Jurado zijn liedjes met een krachtige gitaaraanslag, dan weer gebruikte hij een wat subtielere fingerpickingtechniek. Maar in beide gevallen wist hij, op zijn eigen bedachtzame manier, een intieme sfeer te creëren die het Warandepark tien keer kleiner deed lijken dan het in werkelijkheid was.

Broeierig

Uit zijn jongste cd onthielden we pakkende liedjes als ‘Working Titles’ (nu dus zonder gospelkoor – we hebben het niet gemist) of ‘Maraqopa’, over een fictieve plek waar de meeste verhaaltjes zich afspelen. Maar ook voorganger ‘Saint Bartlett’ kwam regelmatig aan bod, met ‘Arkansas’, ‘Rachel and Cali’ en het catchy ‘Cloudy Shoes’, allemaal nummers die zich meteen in je geheugen vastankerden. Naar het einde van zijn set toe maakte Damien Jurado nog méér indruk, met het even epische als broeierige ‘Ghost of David (The Return)’ – de b-kant van een gelimiteerde single- waarin hij een zelfde soort spanning opbouwde als Jim Morrison destijds in ‘The End’. Koude rillingen.

Niettemin eindigde het concert op een luchtige noot, toen de zanger, tijdens het als bis opgespaarde ‘Let Us All In’ vocale assistentie kreeg van de toeschouwers. De persoonlijke anekdotes, die Jurado normaal vertelt tijdens zaaloptredens, moesten we dit keer missen, maar de meeste aanwezigen zullen het er zeker over eens zijn dat het een mooie avond was. Mocht u intussen nieuwgierig zijn geworden en die Amerikaan wat beter willen leren kennen, koop dan willekeurig één van zijn tien cd’s. Want Damien Jurado is één van de weinige artiesten die ons nog nooit heeft teleurgesteld.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content