Rolling Stone rekent hem tot de beste songwriters van zijn generatie, anderen noemen hem een indie Bob Dylan. Zeker is dat Conor Oberst met ‘Ruminations’ onlangs één van de meest indringende platen uit zijn carrière afleverde. En ook zijn concert in de AB wist van begin tot eind te overtuigen.
DA GIG: Conor Oberst in AB, Brussel op 30/1.
IN EEN ZIN: Net als op zijn jongste cd koos Oberst in Brussel voor een sobere aanpak, maar hij bracht zijn songs zo overtuigend dat je zijn band zelden of nooit miste.
HOOGTEPUNTEN: ‘Barbary Coast (Later)’, ‘Lenders in the Temple’, ‘A Little Uncanny’, ‘Ladder Song’, ‘Jack at the Asylum’, ‘Counting Sheep’, ‘Lua’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: “Amerikanen zeggen wel eens dat je maar van twee dingen zelker bent in het leven: dat je doodgaat en dat je belastingen moet betalen. Dat laatste blijkt alvast niet te kloppen: Donald Trump heeft nooit één cent afgedragen aan de gemeenschap. En zijn rijke vriendjes al evenmin.”
Zijn reputatie dankt hij vooral aan zijn introspectieve werk met Bright Eyes, maar Obersts consistentie en veelzijdigheid blijken evenzeer uit zijn uitstapjes met de garagepunkband Desaparacidos of de supergroep Monsters of Folk, waartoe hij zijn krachten bundelde met getalenteerde collega’s als Jim James, M. Ward en Mike Moggis. Voorts was de 36-jarige artiest een mede-oprichter van het Saddle Creek-label en nam hij een reeks mooie solo-cd’s op, waarvan het in oktober verschenen ‘Ruminations’ de recentste is.
Conor Oberst had net het vrij optimistische ‘Upside Down Mountain uitgebracht, toen een fan hem er, in de lente van 2014, van beschuldigde haar verkracht te hebben. Er kwam een rechtszaak van, waaruit bleek dat het vermeende slachtoffer het verhaal volledig had verzonnen. Maar ook al werd Obersts naam gezuiverd, de schade die één en ander aan zijn persoonlijke en professionele leven had aangericht, viel nauwelijks te overzien.
Tot overmaat van ramp werd een jaar later een cyste in zijn hersenen ontdekt. De artiest genas, maar was mentaal dermate uitgeput dat hij zich, samen met zijn vrouw, terugtrok op zijn geboorteplek, Omaha, Nebraska, om er zijn wonden te likken. Daar schreef hij alle ellende van zich af, wat resulteerde in de meest afgekloven en meest autobiografische cd die hij ooit had gemaakt. ‘Ruminations’ werd in 48 uur ingeblikt, met een gitaar, piano en harmonica als enige rekwisieten. De songs klonken zo rauw, intens en onbehaaglijk dat critici het werkstuk zelfs vergeleken met Dylans meesterwerk ‘Blood on the Tracks’.
Trauma’s
Kwetsbaar en intimistisch waren de sleutelwoorden. ‘Ruminations’ stond helemaal in het teken van isolement en ontwrichting. Geen wonder dus dat Conor Oberst zijn liedjes ook tijdens zijn huidige Europese tournee in hun soberste vorm presenteerde. Zelf speelde hij afwisselend gitaar, piano en harmonica (hij werd op het podium zelfs vergezeld door een roadie die niet méér moest doen dan hem telkens de juiste smoelschuiver aan te reiken), terwijl hij op de snaren werd bijgestaan door zijn vriend Miwi La Lupa. De laatstgenoemde kwam nu en dan en met een smaakvolle solo op de proppen, maar beperkte zich vaak tot het leggen van minimale accenten of het spannen van een rudimentair baslijntje.
De bijna twee uur durende set, onderbroken door een korte pauze, werd voor de helft ingenomen door songs uit de jongste cd, die, met uitzondering van één nummer, integraal voorbijkwam. Conor Oberst zong met trillende stem, alsof hij de trauma’s van de voorbije jaren nog steeds niet helemaal had verwerkt. Hij begon het optreden aan het klavier met ‘Tachycardia’ (de titel is een medische term voor een abnormaal versnelde hartslag), een lied dat verwees naar de gezondheidsproblemen die hij kreeg als gevolg van de juridische veldslag die hij diende te leveren om te bewijzen dat hij géén sex-offender was. Ook ‘Gossamer Thin’ (over iemand die de controle over zijn bestaan verliest) en ‘You All Loved Him Once’, over de mensen die hem meteen lieten vallen, ook al was zijn schuld niet bewezen, waren duidelijk uit zijn eigen leven gegrepen.
Ontspoord wiegeliedje
‘Barbary Coast (Later)’ en ‘Till St. Dymphna Kicks Us Out’ documenteerden Obersts zoektocht naar troost en ontsnapping (soms in een roes van alcohol), ‘Counting Sheep’ (aangekondigd als “A deranged lullaby”) handelde over chronische slapeloosheid en zijn neiging tot zelfdestructie en in ‘Mamah Borthwick (A Sketch)’ werd de architectuur van Frank Lloyd Wright een metafoor voor het (her)opbouwen van relaties. Dat nieuwe materiaal werd vermengd met oudere publieksfavorieten als ‘Cape Canaveral’ (“over sterrenkijken”), het in woede gedrenkte ‘Lenders in the Temple’ en het luchtige ‘Ten Women’, oorspronkelijk opgenomen met The Mystic Valley Band en volgens de zanger een gevolg van zijn worsteling met wiskunde tijdens zijn middelbare schooljaren.
Er zaten ook twee covers in de set: het van The Replacements geleende ‘Here Comes A Regular’ en het bij The Felice Brothers betrokken ‘Jack at the Asylum’, een rechtstreekse verwijzing naar de huidige politieke situatie in de VS. Met het oog op dit nummer en zijn eigen ‘Lua’ riep Oberst de hulp in van zangeres Phoebe Bridgers, die eerder op de avond één van de voorprogramma’s had verzorgd.
Uiteraard putte Conor Oberst af en toe uit de catalogus van Bright Eyes, wat aanleiding gaf tot het majestueuze ‘Ladder Song’, het gedreven ‘The Big Picture’, dat de zanger schreef toen hij 22 was, en de luchtige uitsmijter ‘At the Bottom of Everything’, om het publiek niet helemààl gedeprimeerd naar huis te sturen. Oberst verontschuldigde zich een paar keer voor “the shit show called Trump” en kon daarbij op instemmend applaus rekenen. Maar in Brussel gaf hij vooral aan dat hij als liedjesschrijver en performer nog lang niet is uitverteld. Nu de crisis is bezworen, mogen we van Oberst in de toekomst wellicht nog heel veel moois verwachten.
DE SETLIST: Tachycardia / Gossamer Thin / Barbary Coast (Later) / Cape Canaveral / Ten Women / You All Loved Him Once / Here Comes A Regular / A Little Uncanny / Ladder Song / Till St. Dymphna Kicks Us Out // Lenders in the Temple / Mama Borthwick (A Sketch) / Counting Sheep / Next of Kin / Jack at the Asylum / Lua / The Big Picture / At the Bottom of Everything.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier